Αθηναϊκές ιστορίες # 6

«Ένιωθα δυνατή εκείνη τη μέρα, είχα περπατήσει ήδη έξι – εφτά τετράγωνα στη γειτονιά κι έλεγα να περπατήσω κι άλλο αλλά είχε αρχίσει να νυχτώνει και είναι κι εκείνα τα πεζοδρόμια που είναι όλο σκαμμένα και φοβάμαι μη σκοντάψω. Ούτε 40 μέτρα δεν ήμουν απ’ το σπίτι και μ’ έπιασε μια αναγούλα, ένα ανακάτωμα – θα με πείραξε κάτι που έφαγα, σκέφτηκα, και είπα κοντά είμαι, θα φτάσω.

Δεν το κατάλαβα πώς έπεσα. Κι άρχισα να κάνω εμετό. Ήμουν κάτω, στηριγμένη στο ένα χέρι. Είπα να πιαστώ από τον σκουπιδοτενεκέ αλλά αν έπεφτε πάνω μου; Περνούσαν αυτοκίνητα και δεν έδινε σημασία κανείς. Τι νομίζανε, ότι έπεσα να κοιμηθώ; Μια γυναίκα πήγαινε πέρα δώθε στο μπαλκόνι της, στον πρώτο όροφο, ακριβώς από πίσω, με το κινητό στο χέρι. Με τα πολλά πέρασε ένας, γύρω στα 45 –50, σε παρακαλώ, του είπα, βοήθησέ με να σηκωθώ. Με σήκωσε κι εξαφανίστηκε».

Ήταν το απογευματινό τηλεφώνημα της μάνας μου, ανήμερα Πρωτοχρονιάς, που ο κόσμος φαίνεται παραήταν βιαστικός…