Ταξίδι με τρένο, Θεσσαλονίκη - Αθήνα, δύο σημεία του ορίζοντα, δύο αφετηρίες, δύο προορισμοί. Στις θέσεις, απέναντί μου στο κουπέ, «κάθονται» οι βαλίτσες. Κάποιοι τις τοποθέτησαν εκεί έναντι του εαυτού τους. Να τους «φυλάξουν» τις θέσεις. Δεν έκαναν λάθος.
Οι άνθρωποι είμαστε βαλίτσες.
Αλλάζουμε σπίτια, αλλάζουμε δουλειές, πόλεις, χώρες, απόψεις, μεταφέρουμε τη ζωή μας πέρα δώθε· δεν υπάρχει άλλος τρόπος να υπάρξουμε. Ακολουθώντας το ταξίδι της ψυχής, «μπαίνουμε» ξανά και ξανά στη βαλίτσα μας. Είμαστε βαλίτσες διαφορετικής χωρητικότητας, διαφορετικού χρώματος και βάρους. Κάποιοι χωράμε, αντέχουμε, περισσότερα. Άλλοι διαθέτουμε το λιγοστό μας χώρο επιλεκτικά. Να «πιάσει τόπο». Κάποιοι επισημαίνουμε την παρουσία μας με ένα φανταχτερό χρώμα. Και άλλοι κινούμαστε απαρατήρητοι, «ντυμένοι» ένα ξέθωρο λαδί. Μερικοί χωρίς πολλές καχυποψίες, έχουμε απλό φερμουάρ. Άλλοι επιφυλακτικοί, έχουμε κλειδαριά και κωδικό ασφαλείας. Κάποιοι ανέμελοι και ανυπόμονοι, τρέχουμε με ρόδες, σαν παιδικό πατίνι. Άλλοι γινόμαστε βάρος για ζυγιστές, φορτωτές, για όσους μας πλησιάσουν. Μα πιο πολύ για τον εαυτό μας. Κάποιοι οργανωτικοί, έχουμε θήκες για μικρά και μεγάλα· άλλοι δεν έχουμε χρόνο για τέτοια, τα ρίχνουμε όλα μέσα φύρδην μίγδην και ό,τι γίνει. Μερικοί απρόσιτοι με σκληρό περίβλημα και κάποιοι άλλοι δεκτικοί με ύφασμα, παιγνιώδες παραπέτασμα συνομιλίας του έσω με το έξω.
Ταξίδευα κάποτε Θεσσαλονίκη - Αθήνα, για πολλοστή φορά. Μια ακόμη βαλίτσα ανάμεσα στις άλλες. Συνοδοιπόροι από τύχη στο ταξίδι αυτό. Με κάποιες βαλίτσες, με κάποιους ανθρώπους θα ταξιδέψεις μακρύτερα. Ο «μοναχικός» ταξιδιώτης πάντα θα αναζητεί καλούς συνταξιδιώτες –φίλους, συντρόφους, συνεργάτες– να τους εμπιστευτεί την πολύτιμη βαλίτσα του. Να τους αποκαλύψει το δικό της μοναδικό περιεχόμενο.
19°
