Στη Θεσσαλονίκη, με τσουρέκια, ποτά, σεμινάριο, παρουσίαση. Όλα άψογα.
Το σεμινάριο, για γράψιμο και θέματα βιβλίων, ήταν στο «Άνωθεν» καφέ μπαρ, συμπαθητικό, ζεστό, ιδιόρρυθμο σαν την ίδια την Θεσσαλονίκη (αρχίσανε τα κλισέ…). Αλλά είναι ατμοσφαιρικό, μου θύμισε κόκκινη κουβέρτα και παλιά περιοδικά και αρχές δεκαετίας του ’80 – στη Θεσσαλονίκη, πού αλλού; Δηλαδή σχεδόν περιμένεις ένα ραδιοφωνάκι στη γωνία να παίζει παλιά τραγούδια, κάτι που δεν ισχύει, μια χαρά υπερσύγχρονα είναι τα ηχητικά τους, απλώς η αίσθηση είναι μετα-χίππικη-ζει-η-Τζάνις-Τζόπλιν, και μου πάει πάρα πολύ. Τα παιδιά «του μαγαζιού» με ωραία μάτια και βλέμματα όλα, η μπάρα αναπαυτική και φθαρμένη όσο χρειάζεται, ο αέρας βαρύς με επερχόμενη βροχή, αν και είχε λιακάδα, ωραίο καιρό, αστραφτερή διαφάνεια στην Πλατεία Αριστοτέλους μέχρι τη θάλασσα. Τις δύο πρώτες μέρες.
Τη μισή τελευταία μέρα ψιλόβρεχε, η πλατεία είχε το μολυβί χρώμα που συνδυάζεις εύκολα με τη Θεσσαλονίκη, η Μητροπόλεως γυάλιζε μουσκεμένη, η θάλασσα έσβηνε στην ομίχλη και τα μαλλιά φριζάριζαν σε όλα τα κεφάλια το ίδιο. Πήρα ένα παγωτό με φρούτα, αμύγδαλα, σοκολάτα, σιρόπι, μπισκότα, κουδουνάκια, τον Λευκό Πύργο τον ίδιο (κατά το «άμα είναι να τουρκέψεις, να γίνεις αγάς») αριστούργημα, από το «Fregio» που μου το σύστησαν (ως best-of-the-best στο χώρο του προχώ παγωτού) κάτι συμπαθητικές φοιτήτριες φιλολογίας από το σεμινάριο συγγραφής του «Άνωθεν». Ο «Τερκενλής» μοσχοβολούσε τσουρεκίλα στην οποία είναι αδύνατον να αντισταθείς, ειδικά με τέτοιο μαλλί. Το θεϊκό του Τερκενλή, εκτός από το τσουρέκι «μονοφύτιλο» που σημαίνει με σταγόνες σοκολάτας, το θεϊκό είναι η τυρόπιτα-σπανακόπιτα, όπως κι ένα άλλο που το λένε «μπριός» αλλά στην πραγματικότητα είναι (υπέροχο…) κρουασάν με πορτοκάλι-κόντιτο σιροπιαστό, παρακαλώ. Ναι, μόνο στη Θεσσαλονίκη το παθαίνουν αυτό τα μπριός αλλά τους πάει γάντι…
Η τελευταία μόδα «απάνω»είναι τα θεματικά περίπτερα: στην Τσιμισκή, ένα περίπτερο πουλάει αποκλειστικά μπιζού, το διπλανό του ποδιές μαγειρικής με εξυπνακίστικες φράσεις («ο μπαμπάς μου είναι σεφτετζής», «είμαι Πόντιος και δεν το κρύβω», λες και κρύβεται τέτοιο προσόν), το παρα-διπλανό μόνον εικονίτσες και αγιογραφίες πάσης φύσεως. Μετά από ένα χρόνο, που θα ξανα-ανέβω, ίσως να υπάρχει περίπτερο με τσουρέκια – με μπουγάτσα υπάρχει σίγουρα, απλώς δεν το πέτυχα.
«Άνωθεν» καφέ μπαρ, Καρόλου Ντηλ 22, Θεσσαλονίκη
«Fregio», παγωτά και γλυκά, Αριστοτέλους 3, 2310263302, Θεσσαλονίκη
17°
