Έτσι έκλεισε την απίστευτη εξιστόρηση των τελευταίων χρόνων του ο φίλος μου ο Σάββας. Εξαφανισμένος για πέντε χρόνια, με πήρε ξαφνικά τηλέφωνο για ευχές στην ονομαστική μου γιορτή. Έκπληξη πρώτου μεγέθους! Αντί για το αναμενόμενο «πού ήσουν βρε ρεμάλι;», προτιμήσαμε να τα πούμε με δροσερή μπίρα συνοδεία άφθονων μεζέδων σε ψαγμένο (και φθηνό) μεζεδοπωλείο του κέντρου.
Πρώτα όμως το CV του Σάββα. Σχολή εμποροπλοιάρχων, μπάρκαρε για λίγο, δεν γούσταρε. Ξεκίνησε στα τριάντα του να δουλεύει ως γραφιάς σε μεγάλη εταιρία. Ο τύπος είχε χάρισμα. Σε 10 χρόνια είχε ανέβει όλα τα σκαλιά της ιεραρχίας, ήταν γενικός διευθυντής της τοπικής θυγατρικής. Τον συνάντησα, όταν ήμουν πωλητής, άρτι προαχθείς σε προϊστάμενο πωλήσεων, προσπαθώντας να κλείσω συνεργασία. Σε μία ώρα γελάγαμε με τα ίδια καλαμπούρια, σε τρεις ώρες είχαμε κάνει κεφάλι από τα ουζάκια. Το πρωί δεν πολυθυμάμαι ποια ώρα γύρισα στο ξενοδοχείο, πάντως η παραγγελία έκλεισε. Έκτοτε, η συνεργασία σταθερή. Η ζωή του Σάββα, ολιγότερο σταθερή. Άνοιξε με συνεταίρο προσωπική του δουλειά σε άλλο αντικείμενο, προλαβαίνοντας να είναι συνεπέστατος και με την πολυεθνική. Πώς το πετύχαινε, άγνωστο. Παράλληλα έβγαινε από τον πρώτο του γάμο, σπεύδοντας στον δεύτερο. Για να μην μπερδεύεται μάλλον, και η δεύτερή του γυναίκα είχε το όνομα της πρώτης. Ένα παιδί με καθεμία.
Ξαφνικά το 2011 εξαφανίζεται. Τηλεφωνήματα δικά μου σε συναδέλφους του και συνεργάτες καταλήγουν σε ένα ανεξήγητο «δεν ξέρω, έχω καιρό να τον δω». Άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Το τηλέφωνο της γυναίκας του δεν το είχα. Ώσπου, εμφανίζεται το 2016. Τι είχε συμβεί σε αυτόν τον σύγχρονο Λούη, που προσπαθούσε να ξεπεράσει τον ήρωα Ρετσίνα του «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά»; Ακούστε. Ένα πρωί του 2011 ξύπνησε και δεν μπορούσε να κουνήσει τα άκρα του. Ίσως από υπερκόπωση, ίσως από κάποιο αυτοάνοσο με περίεργο όνομα. Το μυαλό ήθελε, αλλά το νευρικό ερέθισμα δεν πήγαινε στο σώμα. Πανικός. Μετά από 3 μήνες που μισοσυνήλθε, αποφάσισε να αφήσει την πολυεθνική και να στραφεί στη δική του δουλειά. Ο παιδικός του φίλος και συνεταίρος τον διαβεβαίωσε: «Εγώ είμαι εδώ ρε! Γράψε το μερίδιό σου σε μένα και θα το τρέξω εγώ το μαγαζί». Εκεί, το γατόνι ο Σάββας την πάτησε. Είπε ναι στον παιδικό του φίλο, που τον πούλησε. Έμεινε στον άσσο. Η γυναίκα του τον κατηγόρησε, αντί να τον στηρίξει. Μου είπε χθες: «Ιστορικέ, η φράση “με λεηλάτησαν” είναι λίγη για να εκφράσει αυτό που μου έκαναν».
«Μα πώς δεν έπαθες κατάθλιψη, ρε;»
«Έπαθα, αλλά σηκώθηκα. Έχω δύο παιδιά που περιμένουν από μένα».
Στα πενήντα του ξεκίνησε ξανά από την αρχή. Είναι στο τετραγωνάκι νούμερο ένα. Βρήκε δουλειά. Ως εργάτης, σε άλλη πόλη πλέον. Τα καταφέρνει. Το χιούμορ του είναι το ίδιο. Λίγο πιο (αυτο)μαστιγωτικό, ίσως. Ενώ ακόμα προσπαθώ να χωνέψω όσα μου εξιστόρησε, αυτός συμπυκνώνει μια ζωή 52 χρόνων σε μία φράση: «Έχω πετύχει όσα ονειρευόμουν και έπαθα όσα φοβόμουν». Να είσαι καλά, ρε Σάββα! Θα τα ξαναπετύχεις. Στην υγειά σου!
