«Σαϊτιές… Βάσανοι… Ατιμίας», πρόλαβα να διαβάσω από το παράθυρο του τρόλεϊ, κατά τη σύντομη στάση του στο Μουσείο. Μετά, ο ηλικιωμένος άντρας άλλαξε κάρτα, στην ουσία γύρισε σελίδα στο αυτοσχέδιο βιβλίο του και μας παρουσίασε άλλο κείμενο, παρόμοιο. Συνεπής στο ραντεβού με το κινούμενο αναγνωστικό κοινό του, μαύρη καπαρντίνα και γυαλιά ηλίου, στραμμένος στο πλάι για ώρες κρατώντας στο ύψος του ώμου τις χειροποίητες, πλαστικοποιημένες κάρτες. Τεράστιοι μαύροι χαρακτήρες, κάποιες ανορθογραφίες, σελίδες μεγάλες σαν οθόνη τηλεόρασης. Μπορούμε έτσι εμείς, οι τυχαίοι διερχόμενοι, να μένουμε ενήμεροι για τους κινδύνους της ψυχής, για τις ηθικές οδύνες της ζωής. Καθώς το όχημα ξεκινά, άλλη χειρόγραφη επισήμανση (Βιβλική;) για τη χαμένη ιερότητα του κόσμου.
Ως προς αυτό το τελευταίο, έχει βέβαια απόλυτο δίκιο. Η απόδειξη βρίσκεται στους τοίχους του Αρχαιολογικού Μουσείου πίσω του, όπου σαλεύουν η τοιχογραφία της Άνοιξης και οι Αντιλόπες ζωντανοί ακόμα ψίθυροι από την ευφρόσυνη Μινωική φυσιοκρατία. Σε διπλανή αίθουσα σώζεται άλλο στιγμιότυπο από τον μακρινό εκείνο κόσμο όπου οι θεοί έπαιζαν: να, η Αφροδίτη που απειλεί τον ερωτύλο Πάνα με το μαρμάρινο σανδάλι της. Στον αρχαίο κόσμο, η διελκυστίνδα ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο δεν υποφωτιζόταν από τις φωτιές της Κόλασης. Τώρα, οι εξαγγελίες του προφήτη των τρόλεϊ, του σιωπηλού βοώντος, γίνονται με όρους του Λευιτικού και της Αποκάλυψης.
Καθώς σουρουπώνει, εκείνος παραχώνει την αυτοσχέδια Βίβλο του σε μια μαύρη τσάντα και αποχωρεί για κάποιο μικρό διαμέρισμα, φαντάζομαι, μέσα στον λαβύρινθο της ανομίας. Στη διαδρομή, δεν βλέπει πως σε ολόκληρη την πόλη, οι λάμπες των δρόμων πάλι θα επιβάλλουν σε εξοντωτική αϋπνία τις νύμφες των δέντρων. Την Τιθορέα, την Ερατώ, την Ευρυδίκη!
16°
