Αντιγόνη / αυτό τουλάχιστον το μπορώ

«Θα καταλάβω όταν γεράσω. Αν γεράσω. Όχι τώρα».

Μέσα από τα κείμενα του Σοφοκλή, του Ανούιγ, του Κοκτώ, του Μπρεχτ, η Αντιγόνη της ομάδας HashArt αντικατοπτρίζει έναν σκουριασμένο κόσμο, τον δικό της, τον δικό μας, που βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ σε καινούργιες μορφές απολυταρχισμού και βίας.

Δεν τοποθετείται εδώ σε κάποιο ηρωικό βάθρο. Δεν είναι άγαλμα, μνημείο, ούτε ακριβώς σύμβολο, αλλά ένα γενναίο ζωντανό κορίτσι, όπως αυτά που συναντάμε κάθε μέρα στην επικαιρότητα των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων του κόσμου. Αψηφά την υποκρισία, τη διαφθορά και, παρότι βρίσκεται ενώπιον μιας απόλυτης και ανελέητης εξουσίας, δεν παύει να μιλάει τη γλώσσα μας. Είναι μια ανθρώπινη φιγούρα που φοβάται το θάνατο, παλεύει με τον εαυτό της και μιλάει για όλες τις αποχρώσεις της ψυχής της. Που δε σκάβει «μονάχα το χώμα» για να θάψει ένα νεκρό σώμα, μα επίσης «το πρόσωπο της αλήθειας», το «φριχτό, αξιολύπητο πρόσωπο που φοράμε όλοι». Που τα θέλει όλα, τώρα αμέσως, ή που δε δέχεται τίποτα. Που αψηφά και άλλοτε προκαλεί τον τύραννο: «Τι περιμένεις για να με κάνεις να σωπάσω;». Που μας μιλά για μια εποχή όπου «οι άνθρωποι είναι κουρασμένοι». Που ακουμπά το αίσθημα του δίκιου πάνω στη χαρά και τη ζωντάνια της παιδικής ηλικίας: «Να καταλάβω... Δεν έχετε άλλη λέξη στο στόμα σας απ’ τον καιρό πού ήμουνα μικρή (...). Να καταλάβω, όλο να καταλάβω. Θα καταλάβω όταν γεράσω. Αν γεράσω. Όχι τώρα».