«Ο Ποπολάρος» του Γρηγόριου Ξενόπουλου στο Θέατρο Τέχνης

Φαίνεται πως θα περάσει πολύς καιρός ακόμα
για να ξεσυνηθίσουν αυτοί οι άνθρωποι να μας θεωρούν εμάς τους άλλους σα σκυλιά.

Το διήγημα του Γρ. Ξενόπουλου «Ο ποπολάρος» πρωτοδημοσιεύθηκε το 1913 με τίτλο «Ο αντάρτης». Σε αντίθεση με τη μεταγενέστερη θεατρική διασκευή του Ξενόπουλου, όπου το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στα ελαφρά ρομαντικά στοιχεία και η ιστορία αποκτά το -απαραίτητο για εμπορικούς λόγους- «αίσιον τέλος», το αρχικό έργο βασίζεται στο καλοκαιρινό ειδύλλιο ανάμεσα στην αριστοκράτισσα Έλδα και τον «ποπολάρο» Ζέππο στο επίπεδο της πλοκής, προκειμένου να αναδείξει άλλα θέματα. Οι ιδιαιτερότητες της επτανησιακής κοινωνίας επιτρέπουν μέσα από μια δροσερή ιστορία αγάπης δυο νέων παιδιών και την ταξική σύγκρουση στην οποία εμπλέκονται θείοι και πατεράδες, να αποτυπωθεί η καθήλωση σωμάτων και ψυχών σε ό,τι τους υπαγορεύουν τα κοινωνικά στεγανά. Την ίδια στιγμή ο τροχός της ιστορίας έχει μπει σε κίνηση και μια μεταβατική εποχή που εγκυμονεί την ανατροπή έχει ήδη ανατείλει, ενώ η τραγωδία των πρωταγωνιστών είναι -όπως πάντα άλλωστε- ότι αδυνατούν να το αντιληφθούν.

Η Ομάδα ΟΠΕRΑ αξιοποιώντας την εικοσαετή εμπειρία της στο μουσικό θέατρο παρουσιάζει μια νέα θεατρική εκδοχή του «Ποπολάρου» σε διασκευή της  Έλσας Ανδριανού, που με πρόσχημα μια παλιά ιστορία επικεντρώνεται στην -τόσο σύγχρονη- αφομοίωση των στεγανών, περιχαρακώσεων που λειτουργούν ως εσωτερική επιταγή σε μια εποχή ακραίας ατομικιστικής απομόνωσης και ψευδο-επικοινωνίας.

Οι πέντε ερμηνευτές-ηθοποιοί αναλαμβάνουν τη σκηνική αφήγηση λειτουργώντας ως «χορός», από τον οποίο προκύπτουν τα βασικά πρόσωπα του διηγήματος, ενώ η μουσική συνομιλεί με την πλούσια επτανησιακή μουσική παράδοση μέσα από μια σύγχρονη μουσική εκφορά.