Το Ηρεμιστικό

Μία από τις ωραιότερες ιστορίες του μεγάλου Σάμιουελ Μπέκετ πάνω στην επιμονή του ανθρώπου να υπάρξει και να ζήσει παρά τις αποτυχίες, τις ματαιώσεις και την φθορά, είναι, συγχρόνως και μία σπουδή πάνω στην τέχνη της αφήγησης.

Ένας μοναχικός άνθρωπος καταφέρνει να βγει από το κατάλυμά του και να φθάσει μέχρι την είσοδο της πόλης. Και εκεί, αρχίζει η νυχτερινή του περιπλάνηση. Ο αφηγητής μιλάει ακατάπαυστα στην προσπάθειά του να επινοήσει μία ιστορία, να φτιάξει την ιστορία εκείνη που θα τον ηρεμήσει.

Ο αφηγητής-επινοητής της ιστορίας του «Ηρεμιστικού» είναι και ο ήρωας της ιστορίας που φτιάχνει. Ανατρέχει στις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας και στο παρελθόν του, κάνει σκέψεις, μιλά για γεγονότα που δεν είμαστε σίγουροι αν είναι πραγματικά ή επινοήσεις του. Με άγρυπνη παρατηρητικότητα και ειρωνικό χιούμορ, καταγράφει τις διαδρομές της μνήμης, του μυαλού και της συνείδησής του μέσα από τον μαγικό και στοχαστικό λόγο του Μπέκετ, όπου το χειροπιαστό, το καθημερινό και το γελοίο συναντιέται με το ονειρικό, το γκροτέσκο και το ποιητικό.

Η νύχτα, οι δρόμοι της έρημης πόλης που παραμένει ανώνυμη, τα φωτισμένα παράθυρα των σπιτιών, οι παράδοξες συναντήσεις, οι φόβοι, η ανάγκη του για την ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής, κυριαρχούν σε αυτή την βαθιά ανθρώπινη ιστορία. Όλη η εμπειρία της περιπλάνησης του, οι συναντήσεις, οι προσδοκίες του, πρέπει να τελειώνουν πάντα “...απαλά, ... όπως σβήνουν στη σκάλα τα βήματα εκείνου που αγαπήσαμε, εκείνης που δεν μπόρεσε να αγαπήσει, και δεν θα ξανάρθει πια, το λένε τα βήματά της πως δεν μπόρεσε να αγαπήσει και δεν θα ξανάρθει πια”.