Μια μέρα Χωρίς

Ο Άλεξ είναι ένα 16χρονο αγόρι. Μένει με τη μαμά του που δουλεύει πολύ. Πάρα πολύ. Ο Πέτρος, ο πατέρας του, είναι ένας πετυχημένος φωτογράφος με μια εμμονή: τα τυχερά παιχνίδια. Θα φτάσει να πουλήσει ό,τι πιο πολύτιμο έχει προκειμένου να ανταπεξέλθει στις πιεστικές «υποχρεώσεις» του. Και έτσι ο Άλεξ μεγαλώνει μόνος του. Ψάχνει, όπως όλοι μας την αγάπη, την αποδοχή, τη συντροφιά. Μόνο που μάλλον την ψάχνει σε λάθος μέρος. Για μήνες πιστεύει ότι είναι ερωτευμένος με τη Λου μια ανερχόμενη blogger που προσπαθεί να υπερνικήσει τις δικές της ανασφάλειες και να ζήσει τη ζωή που της αξίζει. Και για να την κερδίσει θα ζητήσει βοήθεια από τον Αλέξανδρο94 - έναν νεαρό άντρα που μπορεί να κερδίζει σε κάθε πίστα. Κι έτσι θα συνεχίζει να αγνοεί, τη Δομνίκη, το κορίτσι από το Β3 που εδώ και μήνες τον ακολουθεί προσπαθώντας κάτι να του πει…

Τι θα γίνει όμως όταν η Λου επιμένει να συναντηθεί με τον Αλεξανδρο94; Τι ήχο κάνει το τζάμι όταν σπάει; Και τι συνέπειες έχουν οι πράξεις του διαδικτυακού κόσμου στον πραγματικό; 

Ο Πέτρος, η Λου, ο Άλεξ και η Δομνίκη, ο καθένας με τις δικές του εμμονές και εξαρτήσεις, με τις δικές του αδυναμίες και ανασφάλειες ψάχνουν να βρουν τη δύναμη να ζήσουν μια μέρα χωρίς όλα αυτά που βαραίνουν την ψυχή τους. Κι εμείς τους ακολουθούμε σε αυτό το μοναδικό ταξίδι απελευθέρωσης.

​Πρόκειται για ένα νέο έργο που γράφτηκε από την Εύα Οικονόμου-Βαμβακά- σταθερή συνεργάτη του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν που πραγματεύεται το επίκαιρο θέμα της εξάρτησης.

Για την τελική διαμόρφωση του κειμένου καθοριστικές υπήρξαν οι συνεντεύξεις που δέχτηκαν να δώσουν έφηβοι, γονείς και θεραπευτές που συμμετέχουν στα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ με στόχο την αντιμετώπιση της εξάρτησης από το Ίντερνετ- μιας εξάρτησης που αθόρυβα αλλά εντόνως επιτακτικά καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στις ζωές όλων μας. Και με αυτή την αφορμή, το έργο τοποθετεί στο κέντρο του, τους εν γένει μηχανισμούς της εξάρτησης και εξετάζει πώς αυτοί μπορούν να επηρεάσουν καθέναν και καθεμία από εμάς. 

Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι σε παιδιά ηλικίας 5-12 ετών το 78% χρησιμοποιεί το ίντερνετ, ενώ το ποσοστό ανεβαίνει στο 90% σε ηλικίες 10-12 ετών και φτάνει στο 95% σε ηλικίες άνω των 12 ετών. Τα παιδιά που έχουν εθιστεί στη χρήση του διαδικτύου ζουν απομονωμένα, κλείνονται στον εαυτό τους, δεν καλλιεργούν πραγματικές φιλίες, παρουσιάζουν φοβίες. Η πραγματική ζωή περνάει σε δεύτερο πλάνο. Η ασθένεια της εποχής μας λέγεται Fomo (Fear of Missing Out) δηλαδή το αίσθημα ανασφάλειας που μας δημιουργείται όταν παρακολουθώντας τα κοινωνικά δίκτυα διαπιστώνουμε ή μάλλον υποθέτουμε ότι οι άλλοι περνάνε καλύτερα από εμάς: είναι ομορφότεροι, πλουσιότεροι, εξυπνότεροι και σίγουρα πιο ευτυχισμένοι. Αυτή ακριβώς η ανασφάλεια επιτείνει την ανάγκη μας να δημιουργήσουμε με τη σειρά μας την ψευδαίσθηση μιας «υπέροχης ζωής», της ζωής που θα θέλαμε να είχαμε, ή πιο σωστά της ζωής που θα κερδίσει τα περισσότερα likes. Κι έτσι αφήνουμε την πραγματική ζωή να μας προσπεράσει, όσο σκηνοθετούμε τα στιγμιότυπα της διαδικτυακής μας ζωής.

Μετά την παράσταση γίνεται συζήτηση με τους ηθοποιούς πάνω στο θέμα του εθισμού, προκειμένου οι έφηβοι να εκφράσουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς που θα τους έχουν γεννηθεί με αφορμή το έργο