Σχήματα

Τρία αδέρφια, ο Φρίτζ, η Ιρένε και η Γιούτα, παρατηρούν τον ουρανό. Στέκονται ή κάθονται. Στο οπτικό τους πεδίο ένα νησί κι ένας ήλιος που καίει πάντα. Απέναντι, η θάλασσα και ο ουρανός, εκει που τα όρια πλέκονται. Έτσι ακριβώς πλεγμένα το φανταστικό με το πραγματικό, το ανούσιο με το ουσιαστικό, το ορατό με το αόρατο.

Τα σύννεφα μοιάζουν με βαμβάκι, μερικά μοιάζουν και με καπνό, σίγουρα όμως, τα περισσότερα μοιάζουν με βαμβάκι, ενώ η μέρα είναι ελαφρώς μεγαλύτερη. Ένα σύννεφο που αλλάζει σχήματα, μα διαρκώς μοιάζει με τη μαμά.  Η φαντασία απαγορεύεται δια ροπάλου. Αν παραβείς τον κανόνα, η τιμωρία είναι βαριά. Σου αφαιρείται το όνομα δια βίου και αποκαλείσαι ως ‘αυτό’ ή ‘εκείνο’, ποτέ ‘εσύ’.

Ένα έργο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας που διαπραγματεύεται την ενηλικίωση του ατόμου υπό την σκιά της απώλειας.

Μία αέναη αναμονή.

-“Πότε θα’ ρθει η μαμά;”
-“Μα η μαμά δε θα’ ρθει Ιρένε”

Ο Χοντρός Κύριος με το μουστάκι, ήρωας ‘παραμυθιού’ ενός πραγματικού κόσμου, έρχεται για να γκρεμίσει τον δικό τους κόσμο, όσο κοντά ή μακριά κι αν φτάνει το βλέμμα τους...