Απολογίες 4 & 5

«Ο άντρας πλησιάζει τον εξεταστή και υποκλίνεται μπροστά του σηκώνοντας το δεξί του χέρι: Αν το κολύμπι μ’ ευχαριστεί, να μην βουτήξω ξανά σε γαλάζια καθαρά νερά. Αν μου αρέσουν οι περίπατοι στα πάρκα, τα δέντρα να πέφτουν και να μου κλείνουν τον δρόμο καθώς περπατώ. Θα είμαι ειλικρινής. Αν δεν είμαι ειλικρινής, δεν είμαι άξιος να είμαι εδώ μπροστά σας απόψε».

Το έργο του Ευθύμη Φιλίππου, ειδικά γραμμένο για την ομάδα VASISTAS, με λόγο συμπυκνωμένο και λυρικό σαν σκηνικό ποίημα, επιχειρεί μια περιπλάνηση στην εσωτερική γεωγραφία δύο προσώπων.

Ένας δικαστής, απροσδιόριστη ηγετική φιγούρα με στοιχεία σχολικού εξεταστή - αστυνομικού ανακριτή - ψυχαναλυτή, και δύο εξεταζόμενοι. Μία γυναίκα και ένας άνδρας στο μέσο περίπου της ζωής τους, οικειοθελώς εξεταζόμενοι, ανατρέχουν στις απειροελάχιστες λεπτομέρειες που συνέθεσαν καθοριστικά τη ζωή τους με διακύβευμα την ένταξη ή τον αποκλεισμό, σε μια περιπέτεια που μοιάζει να υπερβαίνει το χρόνο και το χώρο. Η βίαιη σύγκρουση της ανάγκης του ανθρώπου για ουσιαστική ύπαρξη και συνύπαρξη.

Παρών καθ’ όλη τη διάρκεια, σημείο αναφοράς και συνδιαλλαγής, ένας πενταμελής χορός ενόρκων που παρατηρεί και παρεμβαίνει τραγουδώντας ασταμάτητα ένα πολυφωνικό τραγούδι. Σαν σύγχρονος τραγικός χορός παραμένει ενεργός μάρτυρας και τελικός κριτής της δίκης. Σαν δονούμενο σώμα, σαν μια άλλη πολιτεία, αποκαλύπτει την εύθραυστη εσωτερικότητα των προσώπων, που καταθέτουν την αλήθεια τους σχεδόν ψιθυρίζοντας.