Επί Φυλακή

Πέντε γυναίκες σε απομόνωση.

«Δεν υπάρχει λόγος πανικού». Μια φωνή-μαέστρος κινεί τα νήματα και όλοι χορεύουν στο ρυθμό της.

Καθώς ο χρόνος περνάει, το σκηνικό αλλάζει. Τα αγαπημένα πρόσωπα, ο ήλιος και η θάλασσα μένουν ζωντανά όσο κάποιος μιλάει για αυτά...

Με αφορμή ένα παιχνίδι λέξεων οι ηρωίδες συμπληρώνουν σιγά σιγά το παζλ της ζωής τους. Αξίες όπως δικαιοσύνη, ηθική, αλληλεγγύη, ελευθερία παραμορφώνονται, όταν ο φόβος του θανάτου σαρώνει τα πάντα.

«Κι αν μπορούσαμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα του τέλους;» Ποιος τολμάει να ξεστομίσει κάτι τέτοιο πιστεύοντας πως θα ακουστεί;

Μια αλληγορία για την καθημερινή επανάσταση εμπνευσμένη από το έργο του Αλμπέρ Καμύ.