Roadtrip

Έφτασα λίγο καθυστερημένη. Θα μπεις στο αυτοκίνητο 4, μου είπαν. Υπάκουσα. Σε λίγο μπήκε και η οδηγός. Έδεσα τη ζώνη. Η παράσταση ξεκίνησε.

Έφτασα λίγο καθυστερημένη. Θα μπεις στο αυτοκίνητο 4, μου είπαν. Υπάκουσα. Σε λίγο μπήκε και η οδηγός. Έδεσα τη ζώνη. Η παράσταση ξεκίνησε.

Της Ελίζας Συναδινού

Για σένα που δεν έχεις ακουστά το roadtrip απο πέρυσι, είναι μια παράσταση που εκτυλίσσεται στο δρόμο. Αν πας να την παρακολουθήσεις, να είσαι προετοιμασμένος να βιώσεις μια εμπειρία που δεν έχεις ξαναζήσει σίγουρα (γιατί δεν έχει ξανασυμβεί).

Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή. Η Βιολέτα Γύρα, ηθοποιός και σκηνοθέτης, βλέπει στον ύπνο της το concept μιας παράστασης που διαδραματίζεται μέσα σε αυτοκίνητα. Έχει γυρίσει από τη Νέα Υόρκη, ψάχνει έναν τρόπο να εκφραστεί στην Ελλάδα του σήμερα.  Σκηνοθετεί πέρυσι πειραματικά το Roadtrip, με αφετηρία το Studio Kinitiras στην Ακρόπολη, για λίγες μόνο παραστάσεις. Πετυχαίνει όλους τους στόχους της: προσεγγίζει κοινό που δεν βλέπει παραδοσιακά θέατρο, και βάζει τη γειτονιά της Ακρόπολης να έχει ενεργό ρόλο στην παράσταση. Φέτος επανέρχεται δριμύτερη, με νέο κείμενο. Η επιτυχία της; Εκπαιδεύει 4 ηθοποιούς να αντιδρούν σαν χαρακτήρες του έργου, έχοντας το μεγαλύτερο μέρος της συγκέντρωσης τους στο δρόμο, αφού η οδηγία είναι σαφής: πρώτα οδηγείτε, μετά παίζετε. Το καινούριο κείμενο, έχει ως βασικό άξονα τους άστεγους: από σπίτι, από συντροφικότητα, από ταυτότητα, από πατρίδα. Πιο επίκαιρο δε γίνεται. Είναι μια πικρή κωμωδία που δίνει χώρο στον θεατή/επιβάτη να συμμετάσχει, να πάρει κι αυτός το δικό του ρόλο. «Απο πέρυσι, έχουμε καταλάβει το εξής: ο κόσμος έχει πολλή ανάγκη να συμμετάσχει, να μιλήσει κι αυτός, να εμπλακεί στο έργο» λέει η Βιολέτα. «Έτσι κι αλλιώς, όλοι λίγο πολύ τα ίδια προβλήματα βιώνουμε, όποιο κι αν είναι το κοινωνικό μας στάτους. Όλοι έχουμε βρεθεί σε μια θέση που δεν έχουμε επιλέξει. Ολόκληρη η χώρα, βίωσε ένα τρακάρισμα». Αυτό καθιστά ακόμη δυσκολότερη τη δουλειά των ηθοποιών, γιατί όπως σε όλα υπάρχουν και οι ακραίες περιπτώσεις. Υπήρξε ας πούμε θεατής που έλεγε συνεχώς τα δικά του και δεν άφησε τους ηθοποιούς να σταυρώσουν κουβέντα. Αναρωτιέμαι αν όλο αυτό, η αποκαθήλωση δηλαδή του ηθοποιού, το πόσο κοντά στο θεατή έρχεται πια σε πολλές περιπτώσεις, έχει να κάνει με το ότι δεν αντέχουμε τον στόμφο και τη φανφάρα. «Δε θέλω να ακυρώσω καμιά μορφή θεάτρου, ακόμη κι αυτή που λειτουργεί με το στόμφο» διαφωνεί η Βιολέτα. «Υπάρχει λόγος για την ποικιλομορφία στην κοινωνία και την τέχνη. Το θέμα είναι ό,τι κάνεις να έχει καθαρό κίνητρο, όποια και να είναι η φόρμα που θα επιλέξεις. Να υπάρχει αλήθεια σε αυτό που παρουσιάζεις».

Για σένα που έχεις δει το roadtrip πέρυσι, και αναρωτιέσαι τι καινούριο θα δεις στο roadtrip2, μάθε ότι είναι κάτι εντελώς καινούριο. Το μόνο κοινό, εκτός από τους 3 ηθοποιούς (Δημήτρη Αγορά, Φλώρα Καλομοίρη, Γεράσιμο Πετικάρη) που παίζουν και φέτος είναι ότι εκτυλίσσεται σε moving stage, δηλαδή στα αυτοκίνητα. Κατά τα άλλα, να περιμένεις κάτι τελείως διαφορετικό (spoiler alert, δε μπορώ να πω περισσότερα).

«Τι είναι roadtrip για σας, σε τρεις λέξεις»; Ήταν μια από τις ερωτήσεις στο ερωτηματολόγιο που μας έδωσαν στο τέλος. Την ίδια ερώτηση κάνω εγώ στη Βιολέτα, για να κλείσουμε. «Αφετηρία, ρίσκο, δυνατότητα» λέει και ταυτόχρονα κάνει σχέδια για περιοδεία στην Ελλάδα, ακόμη και για το εξωτερικό. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε με minimum υποστήριξη πέρυσι, βρήκε υποστηρικτές, βλέπει τον εαυτό της στο μέλλον. Το roadtrip2 είναι μια απόδειξη πως τα πράγματα είναι ζωντανά ακόμη.  Καλό δρόμο.