Πιθανότατα κανείς δεν θυμάται πλέον ότι ένα πιστόλι δεν ήταν πάντα κολλημένο στο χέρι του Λίαμ Νίσον και πως μια γροθιά δεν ήταν το πιο αναγνωρίσιμο εκφραστικό του μέσο στο σινεμά. Όμως ένας καλός ηθοποιός είναι πάντα ένας καλός ηθοποιός, ακόμη κι όταν καλείται να παίξει παραλλαγές ενός υπερβολικά γνώριμου χαρακτήρα σε μια υπερβολικά γνώριμη ταινία. Και το ίδιο ισχύει και για τον Εντ Χάρις που επίσης ξέρει πώς να κλέψει την παράσταση σε ένα φιλμ που είναι σαν να το έχεις ξαναδεί, αλλά που ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι στο μεγαλύτερο μέρος του απολαυστικό. Σε αντίθεση με το «Taken» και τις απομιμήσεις του, εδώ ο Σέρα κι ο Νίσον δοκιμάζουν κάτι πιο «αληθοφανές» και «σκληρό», κάτι που θα ήθελε να θυμίζει το σινεμά του Σκορσέζε (οι λέξεις κλειδί είναι «θα ήθελε») αλλά που, έστω κι αν δεν τα καταφέρνει, παραμένει αξιοπρεπές και με τον τρόπο του τίμιο.
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζομ Κολέ Σέρα
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Λίαμ Νίσον, Εντ Χάρις, Τζόελ Κινάμαν