Το φιλμ του Αργεντινού Νταμιάν Σιφρόν έχει ως παραγωγό τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, αλλά αυτό δεν λέει κάτι παραπάνω για την ταινία εκτός του ότι είναι αρκετά έξυπνη και ενδιαφέρουσα για να προσελκύσει το ενδιαφέρον ενός ανθρώπου που δεν δίνει την «ευλογία» του εύκολα. Οι «Ιστορίες για αγρίους» είναι στην πραγματικότητα, αν και τραβηγμένες στα άκρα, ιστορίες που μπορούμε να αναγνωρίσουμε, καταγράφοντας συμπεριφορές και αντιδράσεις που μοιάζουν μεν θαμμένες βαθιά μέσα μας, αλλά σίγουρα όχι ανύπαρκτες. Το φιλμ του Σιφρόν χρησιμοποιεί το γέλιο σαν χειρουργικό εργαλείο για να κόψει βαθιά συνειδήσεις και ένστικτα και να τα παρουσιάσει ωμά μπροστά μας. Με ένα χιούμορ που αγγίζει αυτό του παραλόγου αλλά παραμένει ξεκάθαρα μαύρο από την αρχή ως το τέλος, το φιλμ μπορεί να είναι άνισο (όπως σχεδόν κάθε σπονδυλωτή ταινία), όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν παύει να είναι πετυχημένο στον τρόπο που κατορθώνει να κοιτά κάτω από το πολιτισμένο προσωπείο μας στον άγριο εαυτό μας που κρύβεται στο βάθος.
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντάμιαν Σιφρόν
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ρίτα Κορτέζε, Ρικάρντο Νταρέν, Όσκαρ Μαρτίνεζ, Λεονάρντο Σμπαράλια