Ο Ρόλαντ Έμεριχ προφανώς δεν είναι μεγάλος θαυμαστής του Τ.Σ. Έλιοτ. Στην δική του εκδοχή για το τέλος του κόσμου (για την ακρίβεια στην κάθε εκδοχή του για το τέλος του κόσμου, μια και το έχει κινηματογραφήσει περισσότερες από μία φορές), το αντίο δεν γράφεται «με ένα λυγμό» αλλά με κρότους και μάλιστα εκκωφαντικούς. Και ψηφιακά επεξεργασμένες θεαματικές καταστροφές, κι έναν ορυμαγδό από κλισέ που πέφτουν στο ισχνό σενάριο σαν τις επτά πληγές του Φαραώ. Στο τελευταίο εσχατολογικό έπος του, ο κόσμος βράζει από μέσα σαν σε φούρνο μικροκυμάτων, μια που τα άκακα, άυλα, υποατομικά νετρίνα αποφασίζουν ξαφνικά να τηγανίσουν τον κρόκο της γης. Και το πανηγύρι αρχίζει. Σεισμοί καταπίνουν την Καλιφόρνια, ηφαίστεια πνίγουν στη λάβα τη Χαβάη, η στάχτη σκεπάζει την Ουάσινγκτον και τα παλιρροϊκά κύματα κάνουν κάθε σημείο του πλανήτη ιδανικό σημείο για σερφ. Ο Ρόλαντ Έμεριχ αναμφίβολα το διασκεδάζει. Βάζει ένα ζευγάρι να καυγαδίζει για τα όσα τους χωρίζουν, ενώ το πάτωμα του σουπερμάρκετ που βρίσκονται ανοίγει στα δύο και τους απομακρύνει, γκρεμίζει την Καπέλα Σιστίνα με μια ρωγμή που ξεκινά από τη «Δημιουργία του Αδάμ» του Μιχαήλ Άγγελου, γεμίζει τα πλάνα όπου ο κόσμος βουλιάζει με μικροσκοπικές φιγούρες ανθρώπων που φαντάζεσαι ότι πεθαίνουν με φρικτούς θανάτους. Κι όμως οι ηρωές του, μια τυπική δυσλειτουργική αμερικάνικη οικογένεια (χωρισμένη στα δύο, που όμως θα έρθει κοντά μετά από τόσο κούνημα), επιβιώνουν σαν τις κατσαρίδες, από σεισμούς, καταποντισμούς, πυρ και αμέτρητα σεναριακά κενά λογικής. Η παρουσία τους είναι εντελώς αχρείαστη, βεβαίως, μια μικρή παρεμβολή, μια πρόφαση ιστορίας, στο μανιακό overdose καταστροφής, που καταντά τόσο υπερβολικό ώστε να αγγίζει τα όρια του αστείου. Ή του βαρετού. Τα 158 λεπτά της ταινίας αποβαίνουν μοιραία για την απόλαυση που μπορείς να αποκομίσεις από το φιλμ, καθώς η επανάληψη παρόμοιων καταστροφών και η συσσώρευση σαχλών συμβολισμών (ένα αγόρι που το λένε Νώε, μια «κιβωτός» που ονομάζεται Γένεση) κάνουν τα μάτια σου να φέρνουν βόλτες στις κόγχες τους από την απελπισία. Εντούτοις, μπορείς εύκολα να καταλάβεις γιατί το φιλμ θα σαρώσει στα ταμεία ολοκλήρου του κόσμου ή γιατί κάποιος ανυπομονεί να δει κάτι τόσο προβλέψιμο, ανούσιο και κουτό. Είναι όπως το ποπ κορν που λαχταράς πηγαίνοντας στο σινεμά, παρ’ ότι ξέρεις ότι δεν έχει καμιά θρεπτική αξία. Το 2012 είναι ακριβώς έτσι, σαν λαχταριστό ποπ κορν, μόνο που σε αναγκάζει να φας τόσο μέχρι που να είσαι έτοιμος να ξεράσεις. Κατά προτίμηση πάνω στον Ρόλαντ Έμεριχ…
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρόλαντ Έμεριχ
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζον Κιούζακ, Αμάντα Πιτ, Όλιβερ Πλάτ, Γούντι Χάρελσον