12°
Κάπου στο βάθος της ταινίας του Άλεξ ντε λα Ινγκλέσια ίσως και να κρυβόταν κάτι σπουδαίο. Μπορείς να το διακρίνεις πίσω από το σφυροκόπημα βίας, γκροτέσκου, σοκ και στιλιζαρισμένου κακού γούστου, που μεταμορφώνει το φιλμ σε κάτι που πάει πέρα από χαρακτηρισμούς κατευθείαν στη χώρα του ανεκδιήγητα αξιοπερίεργου. Ο Ιγκλέσια δεν υπήρξε ποτέ φειδωλός με τις εικόνες του, ένας σκηνοθέτης που δεν φοβόταν ποτέ να αγγίξει τα όρια. Εδώ όμως δεν φλερτάρει απλά με την υπερβολή, αλλά μάλλον της κάνει βίαιο, βρόμικο σεξ. Η ιστορία του ξεκινά λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο, όταν οι εργαζόμενοι σε ένα τσίρκο στρατολογούνται από τους αντάρτες σε μια μάχη εναντίον του στρατού. Ο κλόουν επιβιώνει, μπαίνει για πάντα φυλακή και διδάσκει στο γιο του ότι η μόνη οδός είναι η εκδίκηση. Στα 1973 ο Φράνκο είναι ακόμη στην εξουσία και ο γιος του κλόουν αποφασίζει να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του. Πιάνει δουλειά σε ένα τσίρκο κι ερωτεύεται μια πανέμορφη ακροβάτιδα που όμως έχει μία, τουλάχιστον ανθυγιεινή, σχέση με το βίαιο αφεντικό της. Αυτό που ακολουθεί ξεπερνά και την πιο άγρια φαντασία, συσσωρεύοντας σκηνές συχνά επώδυνης βίας περασμένες από ένα φίλτρο μιας καρτούν αισθητικής και εικόνες που είναι την ίδια στιγμή συναρπαστικά όμορφες και μαζί ενοχλητικά απωθητικές. Κατά στιγμές, η Τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης μοιάζει με κάτι που θα μπορούσε να είναι το νόθο παιδί του Κουέντιν Ταραντίνο με τον Ντέιβιντ Λιντς, όμως η παντελής έλλειψη μέτρου που αρχικά μοιάζει αρετή, καταλήγει να γίνεται βάρος. Όταν τελικά το ακραίο saga της ιστορίας φτάσει στην κορύφωσή του, σε μια έξοχα φωτογραφημένη (όπως κι όλη η ταινία) σεκάνς βγαλμένη κατευθείαν από τα monster movies της RKO, το ενδιαφέρον σου έχει ξεθωριάσει και τα μάτια και το μυαλό έχουν υποστεί ήδη πάρα πολλά για να αντέξουν ένα ακόμη κρεσέντο...
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άλεξ ντε λα Ινγκλέθια
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Σαντιάγκο Σεγκούρα, Καρολίνα Μπανγκ, Αντόνιο Ντε Λα Τόρε