Μια σειρά από ακουαρέλες που έχουν κυριολεκτικά ζυμωθεί σε μικρά και μεγαλύτερα μεγέθη, καθώς και μια ενότητα μνημειακών έργων μεικτής τεχνικής, συνθέτουν την πρόταση του Νεκτάριου Μαμάη στο Κέντρο Τεχνών «Μετς» με τίτλο «Εξ ύδατος και γης. Με το υγρό και στέρεο στοιχείο ο ζωγράφος πλάθει τις μορφές του. Σε αυτή τη συζυγία δεν τονίζεται απλώς ο τρόπος διαχείρισης των υλικών και της τεχνικής του ζωγράφου. Συνιστά μια μεταφορά που αφορά την ουσία της προβληματικής του καλλιτέχνη, το θέμα που τον απασχολεί με χαρακτήρα βαθιά υπαρξιακό.
«Εξ ύδατος» μας μεταφέρει ο Μαμάης μέσα από τις ακουαρέλες του (υδρόχρωμα και πενάκι) σε έναν υδάτινο κόσμο που απλώνεται στο «Μετς» σαν απόκοσμο ενυδρείο. Το νερό «γεννά» τις αγωνιώδεις φιγούρες του που είναι σχεδόν πάντα στο κέντρο της σύνθεσης. Ο ζωγράφος ξεκινάει από μια αυτόματη γραφή κι αφήνει το ίδιο το υλικό να του χαρίσει μορφές. Κι ενώ παρασύρεται στην περιοχή της αφηρημένης τέχνης, αφήνεται ως ένα βαθμό με τρόπο οργανωμένο. Πορεύεται έτσι ζωγραφικά ανάμεσα στην παράσταση και την αφαίρεση. Στις πυκνές του ακουαρέλες ο καλλιτέχνης εκφράζεται σίγουρα, χωρίς να καταργεί τίποτε, ούτε απ’ την ρευστότητα του υλικού του, ούτε από το απρόοπτο και το ποιητικό στοιχείο που συνυπάρχουν στα έργα του. Διηγείται το σκοτεινό του παραμύθι με δυνατή ζωγραφική αίσθηση διατυπώνοντας τις μορφές του λες και θέλει να τις ξορκίσει από το δράμα τους.
Κι ενώ «ακτινογραφεί» σάρκινα τοπία μιας ανδρόγυνης μορφής, έργα σπλαχνικά που γεννιούνται μέσα στον ζωγραφικό σάκο, μας δίνει σαν φυσική εξέλιξη, μια σειρά από μεγάλα τοπία, όπου «πλάθει» κυριολεκτικά τα υλικά του: ακρυλικά, λάδι, αυγοτέμπερα, όλα σε μια μεικτή τεχνική. Ένα πανδαιμόνιο που παρέχει στο θεατή ποικίλες όψεις ανάλογα με τον φωτισμό του έργου. Εδώ, περισσότερο ίσως από τις υδατογραφίες, ενδιαφέρει τον ζωγράφο η χρωματική του ύλη, το χρώμα, που γίνεται πρόσχημα και, εν τέλει, στόχος στο τελάρο. Κι είναι φυσικό το τοπίο να του δίνει περισσότερες δυνατότητες στην ανάπτυξη αυτών των επιδιώξεων.
Κείνο όμως που βαραίνει στη ζωγραφική πρόταση του Μαμάη είναι το αίσθημά του, βαλμένο στην υπηρεσία του ανθρώπου. Είναι ανθρώπινος όχι μονάχα γιατί στα έργα του παρασταίνονται φιγούρες, μα γιατί υπάρχει και σαν δέκτης ένας άνθρωπος που πάσχει, που δονείται βαθιά και προσπαθεί να φτάσει την όποια δόνησή του πέρα από τα σχήματα που τον εγκλωβίζουν. «Μιλώ για τον ίδιο τον άνθρωπο και για βαριές υπαρξιακές καταστάσεις. Το προσπαθώ όμως με έναν απαλό τρόπο» εξομολογείται. Απαλός όπως το υλικό της ακουαρέλας συμπληρώνουμε. Κι όπως παλεύει με την βαθύτερη ουσία των υλικών του, έτσι επιχειρεί να βγάλει ένα ίχνος από την ίδια την ύπαρξη, πολύ κάτω από την επιφάνειά της.
Την έκθεση επιμελείται ο Ιστορικός Τέχνης Γιώργος Μυλωνάς.
Εγκαίνια: Σάββατο 22 Φεβρουαρίου, 19.00
