16°
Είναι δύσκολο να πει κανείς ποια πραγματικά είναι η Tamara Henderson. Ή πού ζει ή από πού είναι και πού ανήκει το έργο της.
Τις περισσότερες φορές που προσπαθώ να βρω μια απάντηση σ’ αυτό, νομίζω ότι όλα συμβαίνουν στον κινηματογραφικό χώρο, ίσως επειδή έτσι τη γνώρισα, μέσα από μία μικρή προβολή στον εγκέφαλο της CCB, στην Documenta 13. Και μετά, εμφανίζονται οι λέξεις: η βιολογία γίνεται ένα με τα συναισθήματα. Παίρνει τον έλεγχο η ποίηση, η ατέρμονη διαδικασία της γραφής και του ελεύθερου συνειρμού. Και μετά, η αρχιτεκτονική, η κατασκευή χώρων μέσα από τον σχεδιασμό, το ράψιμο, τη ζωγραφική και τη γλυπτική.
Ένα σώμα από τη Newfoundland, σε επίγειες περιπέτειες μέσα από υλικά που αντικατοπτρίζουν μορφές πόλεων τις οποίες κατοικεί η ίδια, μέρη που καταλαμβάνει προσωρινά και έπειτα μετακομίζει σε χώρους που προσφέρονται με βάση την τέχνης και τη φιλοξενία, και το αντίστροφο. Μία νομάδα σε αέναη διαδικασία ριζοβολίας, η Henderson δημιουργεί έργα που επεκτείνουν τις σωματικές προσαρμογές της σε τόπους και καταστάσεις, σε ανθρώπους που τους αγκαλιάζει και την αγκαλιάζουν, ενώ δένεται μαζί τους μέσα από προσωπικούς συναισθηματικούς μηχανισμούς.
Είναι σημαντικό για εμάς να τα ξέρουμε όλα αυτά; Πιστεύω πως είναι.
Η ταινία που παρουσιάζουμε στον Πειραιά είναι μία αυτοπροσωπογραφία. Πώς η καλλιτέχνις πέρασε από τη σύλληψη στην τεκνοποίηση, κινούμενη διαρκώς, δημιουργώντας διαρκώς έργο, ταξιδεύοντας, με το σώμα της να μεγαλώνει, να παίρνει νέα σχήματα, σχήματα που συνεχώς μεταμορφώνονται, καθώς το σώμα αλλάζει. Ένα μακρύ, εν μέρει μονότονο, εν μέρει έντονα πλεγμένο φιλμ-ύφασμα, που πάει από τους φούρνους του Good-wood Sussex στις ακτές της Τήνου, μέσα από διάφορα εργαστήρια στο Λονδίνο, μία ολόκληρη μέρα στη Νέα Ανθαγορά του Covent Garden, και βαθιά μέσα στην αίθουσα του υπέρηχου, όπου η ζωή εμφανίζεται στην οθόνη για πρώτη φορά. Το σελιλόιντ γίνεται πηλός, τα χέρια της κρατούν την κάμερα και πλάθουν την ύλη.
Ο μύθος του Αδάμ και της Εύας. Ο πηλός μετατρέπεται σε σάρκα και η σάρκα γίνεται φιλμ. Η ύπνωση από
το Αεροδρόμιο του Gatwick με τον καλλιτέχνη και θεραπευτή Marcos Lutyens, κεντρικός άξονας της ταινίας, εκτός από το γεγονός ότι δίνει τον τόνο, έχει επίσης δημιουργήσει διάφορους χαρακτήρες, μία σειρά από διαδραστικά γλυπτά.
Το Womb Life, εκτός από το βίντεο, είναι μία αναπόσπαστη διαδικασία. Μία προέκταση του σώματος της καλλιτέχνιδας στη ζωή και σε μορφές που εκτείνονται από παγκόσμιους μύθους μέχρι την προσωπική ιστορία της καλλιτέχνιδας ως κοσμικής οντότητας, ως παιδιού της γης και μητέρας.
