Ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος είναι κυνηγός εικόνων. Πάντα και με ό,τι κι αν καταπιάνεται. Στα έργα της παρούσας έκθεσής του, εμπνέεται από λεπτομέρειες του αστικού περιβάλλοντος, χρωματίζει το χρόνο που περνά και τα σημάδια που αφήνει στο πέρασμά του. Μια σκάλα, ένας παλιός τοίχος, ένα σπασμένο τζάμι, άλλοτε θαμπά, σαν να αναδύονται από το σκοτάδι, άλλοτε με έντονα χρώματα, τα έργα του πλημμυρίζουν με τη γλυκιά μελαγχολία της φθοράς.
Αναφερόμενος στα έργα που θα παρουσιαστούν, γράφει ο συγγραφέας Χριστόφορος Κάσδαγλης: «Υδροροές. Μια περιστρεφόμενη σκάλα που τείνει στο άπειρο. Η φθορά των πραγμάτων. Των σχέσεων. Η φθορά της φθοράς. 'Ενα λουλούδι. Υγρασία. - cut. Παλιό αυτοκίνητο και στον τοίχο μια εργαλειοθήκη. Εργαλειοθήκη; Τι ειρωνεία... - cut.
Κάπου διακρίνω μια ξύλινη σκαλωσιά, αν και δεν εντοπίζεται, νομίζω, σε κανένα από τα έργα της έκθεσης. Αναδύθηκε στο μυαλό μου ως προσάρτημα στα τοπία της φθοράς. Αυτό δεν είναι το νόημα της τέχνης; Ορατών τε πάντων και αοράτων, αναφέρει το υπέρτατο μάνιουαλ. - cut.
Στον προθάλαμο έξι πορτρέτα, έξι γυναίκες. Άφθαρτες αυτές, ως συνήθως. - cut.
Η φθορά δεν είναι προϊόν του χρόνου - είναι ο ίδιος ο χρόνος. Και κάπου εκεί μπαίνει στη σκηνή ο ζωγράφος, ο Βαγγέλης, ρωμαλέος και στοχαστικός. Αφαιρετικός. Έχει προσεγγίσει ένα μυστικό: Δεν ζωγραφίζει τη φθορά, όπως διατείνεται παίζοντας με τις έννοιες. Πειραματίζεται με τα υλικά του επιχειρώντας να ζωγραφίσει τον ίδιο το χρόνο. – cut
Και κάπως έτσι, η ζωγραφική μπορεί να είναι τρισδιάστατη»
ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
Αίθουσα περιοδικών εκθέσεων