14°
Τα έργα του Σωκράτη Σωκράτους –γλυπτά, εγκαταστάσεις και φωτογραφίες- προσσεγγίζονται άλλοτε υπό το πρίσμα ενός οργανικού φορμαλισμού και άλλοτε ενός υλικού εννοιoλογισμού, ενώ παραμένουν εγγενώς πολιτικά.
Η θάλασσα αναφέρεται στην έννοια των συνόρων σε συνάρτηση με τα φυσικά σώματα και την κίνηση τους σε αυτά. Διασχίζοντας αυτή τη “μεγάλη και ευρύχωρη” θάλασσα, ο καλλιτέχνης περιηγείται στα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ συνόρων και φύσης, παραμένοντας σε μια διαρκή αναζήτηση καταφυγίου. Ο ίδιος κινείται ανεπιτήδευτα από το σκοτάδι στο φως, από τα ερείπια στην ελπίδα, από την εκτόπιση στην ασφάλεια, χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα, υλικά και προσεγγίσεις, εξαιτίας της ενυπάρχουσας γενεαλογίας των έργων του. Κάθε έργο φέρει ενεργά τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται και διηγείται το χώρο που καταλαμβάνει στη συλλογική μνήμη. Καθίσταται επομένως αδύνατο να διαχωρισθεί το έργο από τον τόπο προέλευσης του, τη μνήμη του και το κοινωνικοπολιτικό του πρόσημο.
Προσεγγίζοντας τα ζητήματα της ερρείπωσης, καταστροφής και εκτόπισης, αλλά και της αναζήτησης και δημιουργίας μιας πατρίδας, ξεκινά αβίαστα ένα διάλογο σχετικά με τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, σε ένα πολιτικό και εννοιολογικό πλαίσιο αλλά και πέρα απο κάθε τέτοιο διαχωρισμό.
