Η εξοχή της Αττικής είναι υπέροχη τέτοια εποχή. Όλες οι εξοχές είναι κούκλες την άνοιξη, απλώς της Αττικής την έχω πρόχειρη (ένας φίλος μένει στο Σούνιο και μια φίλη νοίκιασε σπίτι στο Θυμάρι). Τώρα, με ανθισμένο το σύμπαν… μια βόλτα στην εξοχή σε κάνει να αισθάνεσαι πρίγκιπας, κανονικά.
Ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο είναι χτισμένος σε τέτοιο σημείο που φαίνεται πανοραμικά από εκατό διαφορετικές μεριές: επιβλητικός, λευκός ακόμα, φωτισμένος τη νύχτα σαν υπερωκεάνιο, από τον 5o αιώνα π.Χ.στέκεται στην κορυφή του βράχου και αστράφτει, κανονικά. Από εδώ πήδηξε ο βασιλιάς Αιγέας και αυτοκτόνησε όταν είδε το πλοίο του γιόκα του Θησέα να γυρνάει από την Κρήτη με μαύρα πανιά, σημάδι ότι ο Θησέας ήταν νεκρός, αλλά λάθος, ολοζώντανος ήταν, μόνο που είχε ξεχάσει να αλλάξει πανιά στο καράβι... Πόσο μπίζι πρέπει να ήτανε στη διαδρομή για να μη προσέξει τα πανιά; Κι ούτε μιλάμε για κανένα διακριτικό χρώμα, ζαχαρί ας πούμε ή σoμόν, που αν είσαι στον κόσμο σου μπορεί και να σου ξεφύγει ότι δεν είναι κατάλευκα – αλλά μαύρα; Δεν άναψε η κούτρα του, με το μαύρο πανί κάτω από τον ήλιο; Δεν έριξε μια ματιά προς τα πάνω να πει «ωχ, παλικάρια, αλλάξτε το προικιό γιατί είμαστε λίγο δυσοίωνοι έτσι γκόθικ»;
Κανένας δεν ξέρει. Εδώ πάντως θάφτηκε και ο Φρόντις, σύντροφος και «πηδάλιο» του Μενέλαου στην επιστροφή από τον Τρωικό πόλεμο, όταν ο Απόλλωνας ξαφνικά πάνω στα νεύρα του τον χτύπησε με τον κεραυνό και τον άφησε στον τόπο.
Όλα αυτά δεν είναι ευχάριστα ούτε ανοιξιάτικα αλλά ο ναός είναι, και η διαδρομή ως εκεί από τη μεριά του Λαυρίου μυρίζει προχωρημένη άνοιξη, θάλασσα, καλοκαίρι που έρχεται τρέχοντας και καλαμαράκια τηγανητά. Οι πλαγιές είναι γεμάτες παπαρούνες, μαργαρίτες και τσιμπιτερά κίτρινα λουλουδάκια. Η άνοιξη κατρακυλάει προς τη θάλασσα και σε παίρνει μαζί της όπως σταματάς να μαζέψεις ένα ραδίκι. Οι παραλιακές πόλεις, χωριά και συνοικισμοί ανθίζουν κι αυτά περιμένοντας τους παραθεριστές, τα ΚΤΕΛ, τα λεωφορεία, ΙΧ και μηχανάκια που αυξάνονται και πληθύνονται όσο προχωράει η καλοκαιρία…
Στην παραδοσιακή ταβέρνα «Συρτάκι» λοιπόν τρως ωραία μεζεδάκια, ψητά, καλαμαράκια κι ό,τι σου προτείνουνε τα παιδιά, όλα νόστιμα, ακόμα και τα τουριστικότερα του μενού. Τα σαββατοκύριακα είναι γεμάτη ήδη, η βεράντα της βλέπει θάλασσα και επειδή την τριγυρίζει η πρασινάδα έχεις την εντύπωση ότι τρως σε βουνό-και-θάλασσα ή σε νησί, έστω κι αν είσαι πάνω στο δρόμο.
Το Λαύριο το ίδιο είναι γεμάτο μαγαζιά, με διάφορα events ανά βράδυ της εβδομάδας: το «Loftfortynine» μαζεύει λέει όλο τον κόσμο, έξω και μέσα, με σούπερ μουσικές… Δηλαδή σούπερ για συγκεκριμένες ηλικιακές γκάμες (17-27; Ίσως και για καλοδιατηρημένα 37…) Το «Loftfortynine» είναι από τα στέκια της Λαυρεωτικής, μοντέρνο, μελετημένο μαγαζί – ναι, εννοείται το κοιτάτε εξονυχιστικά στο Φέισμπουκ για πρόγραμμα. Ή απλώς πίνετε ένα κοκτέιλ στα τραπεζάκια έξω, μια και η θάλασσα δεν είναι μακριά. Το «Aqua» είναι ανάλογη περίπτωση (ελπίζω να μη σφάζονται μεταξύ τους και σπαστούνε που τους έχω βάλει μαζί) κι αυτό μοντέρνο, για να μη λέω «τρέντι» και βγάλει κανένας σπυράκια, δίπλα στο Δημαρχείο, εκεί που μαζεύεται η νυχτερινή ζωή της περιοχής.
Παραδίπλα στο «Aqua» είναι το «Remezzo Bistrot», μετά ζαχαροπλαστεία και τεράστιοι πολυσυλλεκτικοί φούρνοι – το «Village Bakery» με τα ωραία μουστοκούλουρα, το «Ήπειρος bakery» με τα παξιμάδια και τις μάλλον ηπειρώτικες πίτες, το «Chocolat» patisserie με καταπληκτική λεμονόπιττα, κι όπου φτάνει το μάτι σου ένα σωρό μπαρ, καφέ, μαγαζιά το ένα σχετικά κοντά στο άλλο, πράγμα υπέροχο στα θέρετρα γιατί μπορείς να κάνεις την μπαρότσαρκά σου με το πόδι, όπως στην επαρχία. Της Ελλάδας δηλαδή, γιατί στη Μογγολία π.χ. ή στη Σαχάρα ή ακόμα-ακόμα και στην Ανταρκτική δεν είναι τόσο ρόδινα τα πράγματα, ούτε τόσο ανθισμένα…
Στο Σούνιο πάντως τα λουλούδια ανθίζουν και οι πέρδικες είναι όλο σούρτα-φέρτα, καλοθρεμμένες, πριγκιπέσες, τώρα που δεν τις πυροβολάει κανείς. Ψιλο-τραγουδάνε κι όλας – αυτό το ίου-ίου-ίου που δεν είναι ακριβώς τραγούδι αλλά σε κάνει να αισθάνεσαι τέλεια που κλωτσάς ακόμα. Και που μαζεύεις ανθάκια (νούμερο…) στην ανοιξιάτικη εξοχή της Αττικής σαν να μην πέρασε μια μέρα…
14°
