Ήταν 13 Δεκεμβρίου του 1972 όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δέχτηκε τον Αλέκο Λιδωρίκη στο απέριττα επιβλητικό γραφείο του, στο Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας. «Ακμαίος, ευθυτενής με φλογισμένο πάντα το διεισδυτικό του μάτι, με σοβαρή προσήνεια, με ένα χαμόγελο ιδιαίτερα εκφραστικό όταν ο λόγος του διανθίζεται με χιούμορ», γράφει ο δημοσιογράφος Λιδωρίκης. Και ο Μακάριος μιλάει για όλα. Για τα νεανικά του χρόνια όταν ήταν διάκονος στην Αγία Ειρήνη στην Αθήνα. Τότε που μανιωδώς παρακολουθούσε θεατρικές παραστάσεις, κυρίως στο Εθνικό Θέατρο και η θεατρόφιλος τάση του σκανδάλιζε και προκαλούσε «επεισόδια».
Η συνέντευξη παρουσιάστηκε σε μορφή θεατρικού αναλογίου σε μια ιδιαίτερη βραδιά, στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα, από τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο και τον δημοσιογράφο Χρήστο Μιχαηλίδη. Την εκδήλωση, την οποία διοργάνωσαν το «Σπίτι της Κύπρου» και οι Διεθνείς Σχέσεις Πολιτισμού σε συνεργασία με το αρχείο Αλέκου Λιδωρίκη, πλαισίωσε η προβολή σκηνών από το ντοκιμαντέρ «Μακάριος: Η μεγάλη πορεία του 1977» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Ιωαννίδη.
Στην συνέντευξη του στον Λιδωρίκη ο Μακάριος αναφέρθηκε για τα κοινά σημεία Εκκλησίας και Θεάτρου. Για τη σπουδαιότατη αποστολή των Κρατικών Θεάτρων και του «σωστού» Ελεύθερου Θεάτρου στην Παιδεία. Και συνεχίζει κρίνοντας την καλλιτεχνική και πνευματική κίνηση της Κύπρου, στις μαρτυρικές ώρες και περιστάσεις που βρίσκεται το νησί. Πιστεύει και εύχεται για μια πολύ ευρύτερη πνευματική επικοινωνία της Κύπρου με την Ελλάδα που θα ήταν πολύτιμη και θα ωφελούσε ιδιαίτερα την Κύπρο. Και προχωρεί με γλαφυρότητα σε άλλα θέματα: Στην εξορία του στις Σεϋχέλλες και στη συνέχεια για το θεσμό που εγκαινίασε στην Κένυα της «Ομαδικής Βαπτίσεως» χιλιάδων Αφρικανών στην Ορθοδοξία , τότε την περίοδο της «Επανάστασης των Μάο-Μάο». Και μετά περνάει σε θέματα: Πολιτικά, Διπλωματικά, για τις Ελληνοκυπριακές σχέσεις για να καταλήξει: «Ο Κυπριακός Ελληνισμός εμπνέεται πάντοτε και καθοδηγείται από τα ελληνικά ιδεώδη . Προσβλέπει πάντοτε προς την Ελλάδα ως προς την Μητέρα Πατρίδα. Ανεξαρτήτως δε της λύσεως του κυπριακού ζητήματος θα είναι πάντοτε ψυχικώς ηνωμένος με την Ελλάδα».
Στην εκδήλωση, χαιρετισμό απηύθυναν η μορφωτική σύμβουλος Μαρία Παναγίδου και η σύζυγος του Αλέκου Λιδωρίκη, Ζωζώ.
Ο Αλέκος Λιδωρίκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Μαρτίου 1907. Το 1931 έκανε το επίσημο ξεκίνημά του στη Δημοσιογραφία και στο Θέατρο. Από το 1945 ως το 1960 έμεινε στις Η.Π.Α. όπου εργάστηκε στα Στούντιο της «20th Century Fox» και για την Τηλεόραση. Εκεί ανέβηκαν έργα του και στο θέατρο και στη μικρή οθόνη. Έργα του επίσης ανέβηκαν στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Βουδαπέστη, στη Γιουγκοσλαβία, στη Ρουμανία, στην Αίγυπτο, στο Σουδάν, στη Βουλγαρία, στη Ρωσία, στην Αυστραλία και στην Κύπρο. Στα πάνω από 50 χρόνια της δημοσιογραφικής σταδιοδρομίας του συνεργάστηκε με τις μεγαλύτερες Αθηναϊκές εφημερίδες, εκπροσώπησε τον Ελληνικό Τύπο σε διεθνή συνέδρια, πραγματοποίησε μεγάλες αποστολές σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Αφρική και είχε συνεντεύξεις με παγκόσμια επιφανείς προσωπικότητες της Πολιτικής και της Τέχνης. Εκτός από το θέατρο και τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε με το μυθιστόρημα, το διήγημα, την ποίηση και την κριτική. Η πολυσήμαντη ζωή του σταμάτησε στις 26 Μαρτίου 1988. Ήθελε πάντα, ως το τέλος, να γράφει.
14°
