Κολοκύθια, γιατί τα πάντα είναι όλο και πιο ακριβά, απλώς εμείς ψωνίζουμε τα φθηνοτερότερα, τα τσέτουλα, τα πιο τελευταία. Ως ένα σημείο αρνείσαι να υποχωρήσεις σε βασικά (ρολό καμπινέ) και μία μέρα ξυπνάς χωρίς καμιά προειδοποίηση και τρέχεις να αγοράσεις ρολό γυαλόχαρτο.
Βρέθηκα ένα πρωί σε καταθλιπτικό σουπερμάρκετ απ’ αυτά που πουλάνε άγνωστες μάρκες καμπινεδόχαρτου σε δωδεκάδες, θολές φίρμες απορρυπαντικών σε προσφορά, προ-τρυπημένες σακούλες σκουπιδιών πέντε-πέντε και μπισκοτάκια-πλαστικουίτες σε συσκευασίες των 80 πακέτων. Θεωρητικά, είναι η λύση – αγοράζεις τα φθηνότερα των φθηνών και σου μένουν ρέστα, ίσως όχι για να πάρεις διαμέρισμα αλλά έστω για να πιεις έναν ξερό καφέ, επιπέδου κηδείας. Πρακτικά… ενώ περιφερόμουν ανάμεσα σε πινακίδες «ΔΥΩ ΣΤΗΝ ΤΗΜΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ» και «ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΑ ΣΦΟΥΓΚΑΡΑΚΥΑ»… και χάζευα πάνες με κακοχυμένα μωρά στη μόστρα τους… μ’ έπιασε μια καταθλιπτική τσαντίλα, μια «βρε άει στο διάολο» διάθεση ξερατού: ε, όχι. Το γεγονός ότι περνάμε δύσκολα δεν σημαίνει ότι πρέπει να περάσουμε ακόμα δυσκολότερα ψωνίζοντας. Τα ψώνια, ακόμα και μπακαλίστικα, πρέπει να είναι fun. Να έχουν χάζι, πλάκα, μυρωδιά, γεύση, χρώμα, τα πάντα. Θα σου δώσω τα 100 ευρουλάκια μου που κέρδισα με τόσο κόπο για να μου δώσεις σκληροπυρηνικές πάνες με ένα μωρό-Γκόλουμ στο εξώφυλλο; Ρολά υγείας με τον κορμό (δέντρου) συνημμένο; Κονσέρβες με φασόλια-σκάγια, αρακά-βρέχει-φωτιά-στη-στράτα-μου, σοκολάτα-λαξατόλ και φρυγανιές-απολέπιση; Δεν σου δίνω ντιπ τίποτα!
Ανέβηκα την Κατεχάκη συφιλιασμένη κι έπεσα πάνω στην ωραία λαϊκή της, αριστερά πριν βγεις στη Μεσογείων: τα ζόχια είχαν 1,50 ευρώ το κιλό, η καρυδόψιχα 12 ευρώ το κιλό – κι ενδιάμεσα, φρούτα-ζαρζαβατικά φρέσκα, έγχρωμα, ζωηρά και, κυρίως, φθηνά. Χρειάζεσαι καροτσάκι, μπράτσα ή ένα σφίχτη γκόμενο να τον φορτώσεις ανελέητα (τα θέλει ο πισινός του) αλλά με 40-50 ευρώ έχεις τιγκάρει το μπαλκονάκι της κουζίνας με πορτοκαλομηλοκουνουπιδοκρέμμυδα. Μέσα στο ποσό περιλαμβάνεται κι ένα μπλουζάκι (€ 5), μία φόρμα (€ 5) κι ένα παιδικό φορμάκι (€ 10). Όλ’ αυτά έξω, στη δροσιά και κάτω από τα δέντρα… που λέει ο λόγος γιατί περπατάς κάτω από τέντες που όταν βρέχει στάζουν στο σβέρκο σου, αλλά σε γενικές και ειδικές γραμμές πρόκειται για μια ωραία, γραφική και συμφέρουσα διαδικασία.
Άλλη μέρα βρέθηκα στην Αχαρνών και ψώνισα λουκάνικα από το μπακάλικο “Wars I sawa”, που έχει πολωνέζικα και ρώσικα προϊόντα – από μαρμελάδες και σούπες μέχρι κατεψυγμένα, τυριά και αλλαντικά. Τα σαλαμάκια του είναι τέλεια αν και υπερβόρεια – σίγουρα περιέχουν αρκούδες, μπορεί και ρώσικες. Οι τιμές είναι καλές και επειδή το “Wars I sawa” είναι πάντα γεμάτο κόσμο, τριγυρνάς, πεινάς και ψωνίζεις περισσότερα απ’ όσα υπολόγιζες, αλλά στο τέλος είσαι οκέι από λεφτά. Δεν θα ήσουν τόσο οκέι αν είχες φορτωθεί τα ανάλογα είδη από γαλλικό ντέλι του Κολωνακίου, πχ. Παρόλο που άλλο να κατεβαίνεις στο Κολωνάκι για γαλλικό delicatessen, κι άλλο στην Αχαρνών για πολωνεζο-ρώσικο, και πάλι delicatessen. Στο Κολωνάκι θα χαζέψεις και καμιά βιτρίνα, ενώ στην Αχαρνών φοβάσαι μη σε φάει η αρκούδα…
Mέσα στο κλίμα φτώχειας και φθήνιας, ίσως και επειδή είμαστε πολύ κουλή παρέα… ένα βράδυ πήγαμε, εχμ, στην «Εδωδή» για φαγητό. Το οποίο (φαγητό) βγαίνει 80-100 ευρώ το άτομο με πρώτο πιάτο, κυρίως, επιδόρπιο και κρασί. Με τόσα λεφτά σηκώνεις όλη τη λαϊκή της Κατεχάκη ΚΑΙ με τραπεζομάντιλα-πετσετάκια-κουζίνας-ανοιχτήρια-μπιζού. Αγοράζεις λουκάνικα από δω μέχρι τη Βαρσοβία στο “Wars I sawa” και καμπινεδόχαρτα να κάνουν φιόγκο όλη την υφήλιο από τα σουπερμάρκετ της απελπισίας. Το σέρβις στην «Εδωδή» είναι άψογο, σου δείχνουν τα «πιάτα» σαν έργα Τέχνης πριν τα μαγειρέψουν και διαλέγεις φασιανό γεμιστό με φουαγκρά ή με μανιτάρια και ζαρκάδι ή σφυρίδα ή κάτι εξίσου συγκλονιστικό. Εννοώ, δεν είναι κάθε ζώο γεμιστό με φίλο του, οι γαρίδες π.χ. είναι τυλιγμένες με κανταΐφι… και δεν θα γινόμουν ποτέ τόσο τρίχας για τυχαίες γαρίδες που συναντάς στο δρόμο σου, απλώς εδώ οι γαρίδες είναι σταρ…ωστόσο έκαναν κρίτσι-κρίτσι επειδή είχε ξεμείνει λίγη άμμος, ελάχιστη, σ’ αυτήν τη μαύρη γραμμή στη ράχη τους που είναι μπελάς να την ξηλώνεις όταν καθαρίζεις γαρίδες σπίτι σου. Στο σπίτι σου βέβαια τις χρεώνεις κανονικά, όχι σαν να έπαιζαν στην «Άριελ, Μικρή Γοργόνα», και ίσως (λέμε τώρα) τις έχεις αγοράσει στο κλείσιμο της λαϊκής μισοτιμής. Στην «Εδωδή» το φαγητό είναι υπογεγραμμένο από το διάσημο/πολυβραβευμένο σεφ Μιχάλη Λυτρίβη και έχει τις προδιαγραφές να είναι εντυπωσιακό, κυριλέ «δείπνο των 80-100 ευρώ» ώστε να κάνεις τη σχετική φιγούρα στην γκόμενα… Τη βραδιά που πήγαμε εμείς δεν είχαμε γκόμενα, ας το θέσω έτσι.
Μπορεί κανείς (εύκολα) να ξεπεράσει την ασχετοσύνη μου όσον αφορά την Υψηλή Κουζίνα γιατί ψωνίζω από deli της Αχαρνών, από λαϊκές όπου τις πετύχω, από υπαίθριες και κεντρικές ή απόκεντρες αγορές και, γενικά, φθηνατζούρες. Εκτός από τα discountάδικα σουπερμάρκετ στα οποία συνειδητοποιώ ότι τα περί αθλιότητας, κρίσης κ.λπ. είναι η αλήθεια, και μάλιστα πικρή. Την είχα και πριν τη συνειδητοποίηση/ή/και την αλήθεια δηλαδή, απλώς όταν τη βλέπεις μπροστά σου σε κωλόχαρτο παίρνει μάνι-μάνι άλλη διάσταση…
