Έπαθα ένα ξαφνικό πανικό ότι γράφω στήλη και δεν πήγα σε μισό μπαρ, μαγαζί, καφέ ή οτιδήποτε, άρα ήρθε η στιγμή του φούρνου: μαζεύω αποδείξεις, και εντυπώσεις, μη σας πώ και τυρόπιτες. Από τους φούρνους της Αθήνας, που όσο πάνε πληθαίνουν – όλα μπορεί να τα κόψει κανείς εκτός από το κουλούρι…
Έχω γράψει κατά καιρούς για τους κλασσικούς φούρνους (τύπου «κουλούρι του Ψυρρή», «τυρόπιτα κουρού Βουλής» κλπ), αυτούς που «ξέρουμε και αγαπάμε»… μισό λεφτό πριν τα βγάλετε στη γωνία πίσω από τον φοριαμό, να εξηγήσω ότι οι κλασσικοί φούρνοι είναι αυτοί που βάζετε στο Ιντερνετ «κουλούρι/κουρού/κριτσίνι» και σας βγάζει διακόσια είκοσι οκτώ διαφορετικά άρθρα σε διαφορετικά έντυπα, είναι οι πασίγνωστοι, υπέροχοι και αξεπέραστοι… που βέβαια μπορεί να τρυπώσει κι εδώ ο πασίγνωστος, αλλά δεν είναι αυτή η κεντρική ιδέα.
Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει κεντρική ιδέα: όσο κι αν ακούγεται σόκιν, πάμε παρακάτω. Ο «Γεωργιάδης» που ανθεί στη Γλυφάδα αλλά και στην Πλατεία Καπνικαρέας, φτιάχνει ένα μοναδικό ψωμί ντίνκελ, ή γερμανικό όπως το λέγαμε παλιά: βαρύ, πυκνό και χορταστικό, με μια φέτα κρατιέσαι ώρες. Είναι ακριβότερο του κανονικού ψωμιού αλλά πολύ υγιεινότερο, και όχι δεν είμαι από τους μουτζαχεντίν που έκοψαν τη γλουτένη, το βαριέμαι κι όλας το θέμα, απλώς το ψωμί ντίνκελ είναι πολύ νόστιμο ΚΑΙ διατηρείται ένα μήνα έτσι και το χώσεις στο ψυγείο, οπότε άξιος ο μισθός του. Ο ίδιος «Γεωργιάδης» κάνει ωραία σοκολατοψωμάκια τίγκα στη γλουτένη, για τα οποία τσουμαδιούνται τα παιδιά μου, και νόστιμη πλην όμως λίγο μαλακιά σπανακόπιτα.
Τέλεια σπανακόπιτα που τρώγεται στο χέρι (= όχι πολύ μαλακιά) κάνει ο φούρνος «Φωτεινής Μπιζμπίκη» στην Αχαρνών, με άψογη χρυσαφένια κρούστα και σπανάκι που φαίνεται σχεδόν ανθισμένο. Το κέηκ με καραμέλα, σε αλουμινένιο φορμάκι, είναι πολύ δυνατό – αποκλείεται να φτιάχνεται από έτοιμο μίγμα γιατί έχει σπιτικότατη γεύση - και τα πολύσπορα κριτσίνια είναι τραγανά για κάμποσες μέρες, όπως και τα βουτήματα με σταφίδες.
Ωραία τυροπιτάκια-σπανακοπιτάκια καθώς και νόστιμα βουτήματα, και νηστίσιμα και εγκληματικά, κάνει ο «Φούρνος της ζωής μας» στα Ιλίσια και το καλύτερο τσουρεκάκι/κρουασάν γεμιστό με σοκολάτα το έχει ο φούρνος «Στόλης Ιωάννης» στους Αμπελόκηπους. Τα μίνι-κέηκ του είναι πολύ ωραία, και τα μεγάλα μπισκότα με σοκολάτα επίσης.
Από τους αλυσσίδες, ο «Βενέτης» παραμένει ο βασιλιάς στα κρουασίνια, σκέτα, με τυρί ή με κανέλα-σταφίδες (τρώς όλο το κουτί, όσο μεγάλο κι αν είναι). Πήρα κάτι πολύ ωραία νηστίσιμα σκαλτσούνια προχθές, πετυχημένα και όχι-ακριβά. Το «Απολλώνιο» έχει το πιο αφράτο τσουρέκι, ειδικά στα ατομικά τσουρεκάκια – και σε μερικά πρατήρια, βρίσκεις κάτι τέλεια αμυγδαλωτά από αυτά τα καραμελέ, που είναι βασικά αμύγδαλα σε λεπτή στρώση με καραμέλα, ξεχνάω πώς τα λένε επίσημα. (σ.σ. Τα λένε φιορεντίνες).
Ο “Frank ze Paul”, παρ’ όλο που το όνομά του είναι σαν να το λέει ο Ροζ Πάνθηρας στον επιθεωρητή Κλουζώ, έχει ορίτζιναλ γαλλικά κρουασάν, από αυτά με την αφρατένια παριζιάνικη ζύμη, και καταπληκτικά cookies. Μια φίλη με πολύ ταλέντο, η Σόνια Σιάφακα, η οποία φτιάχνει καλλιτεχνικότατες (βιολογικές!) πανέμορφες τούρτες τον τελευταίο καιρό φιλοτεχνεί τούρτες για τον “Frank ze Paul” με αποτελέσματα του τύπου σου-τρέχουνε-τα-σάλια – η τούρτα-μωσαϊκό της είναι από τα ωραιότερα ΚΑΙ νοστιμότερα γλυκά evah, θυμίζει παιδική ηλικία με twist 2015.
Τέλος τα πιο ρώσικα, τα πιο μπάμπουσκες πιροσκί στην Αθήνα τα κάνει η «Καλίνκα Μαλίνκα» - αφράτα αλλά ταυτόχρονα πηχτά, με κομμάτια τυριού ή αλλαντικού, βουτυράτα και ίσως όχι-καθόλου-όμως-τρελά-υγιεινά αλλά υπερ-νόστιμα, χορταστικά όσο κρατάνε ακόμα τα κρύα, φαντάζεσαι ότι τα τρως στο Γκουλάγκ και ζεσταίνεται το Σύμπαν. Ή έστω, το κοκαλάκι σου…
21°
