…Βαδίζουμε προς την πολυπόθητη άδεια, τις διακοπές, την αλλαγή σκηνικού: άλλοι χοροπηδώντας με χαρά, άλλοι επειδή απολύθηκαν. Σαν προσωρινή αντιμετώπιση, οι μεν αναλαμβάνουν να κεράσουν τους δε μπιρόνια.
Τη μέρα που έκανε θερινά εγκαίνια (όπως θερινά ανάκτορα) το “Floral” στην πλατεία Εξαρχείων, πέτυχα το σκιτσογράφο/καλλιτέχνη Σπύρο Δερβενιώτη στο σουπερμάρκετ. Κουβαλούσαμε καλάθια με τυροκομικά αμφότεροι, που σημαίνει ότι ακόμα δεν πέσαμε στη λούμπα «τεράστιο καρότσι με εδώδιμα αποικιακά» αλλά είμαστε κοντά – στο μεταβατικό στάδιο «δεν ψωνίζω από περίπτερο/ψιλικατζίδικο γιατί προλαβαίνω τα μαγαζιά εγώ που με βλέπετε». Δηλαδή από το περίπτερο μέχρι το καρότσι, η απόσταση είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Πριν το καλοκαταλάβεις, έχεις πάρα πολλή πραμάτεια και λες «δεν παίρνω ένα καρότσι να το φορτώσω σαν άνθρωπος;» και το ένα φέρνει το άλλο. Σ’ έχει πάρει ο κατήφορος. Ξυπνάς μια μέρα και δεν είσαι καν η μαμά ή ο μπαμπάς σου, είσαι η γιαγιά ή ο παππούς σου. (Με κάποιες πιθανότητες να είσαι απλώς κάποιος που κάνει τα ψώνια του χωρίς βαθμό συγγένειας με τον εαυτό σου).
Τέλος πάντων, ο Δερβενιώτης με ρώτησε αν θα πήγαινα στο “Floral” το βράδυ, και είπα όχι με την αμηχανία του ανθρώπου που πετάει τη σκούφια του να πάει στο “Floral” αλλά έχει αξεπέραστες τεχνικές δυσκολίες (μωρά). Χαριτολογήσαμε λίγο μπροστά στη βιτρίνα με τα σαλαμάκια και οι δρόμοι μας χώρισαν ανάμεσα στα σουτζούκια και στα υποπροϊόντα γάλακτος. Μετά, φορτώνοντας το καλαθάκι μου με αμέτρητα μπεμπελάκ, φαντάστηκα την πλατεία Εξαρχείων σε χρυσαφένιο ηλιοβασίλεμα, με αέρινες κοπέλες να περνάνε σαν οπτασίες και τον Δερβενιώτη να παίζει φλογέρα ατενίζοντας τα νερά ενός ρυακιού… οκέι, ξεφεύγω λίγο είναι αλήθεια, δεν τα φαντάστηκα ακριβώς έτσι. Απλώς την πλατεία είδα, τραπεζάκια έξω, κόσμο μαζεμένο, το “Floral” φωτισμένο και στις δόξες του. Σε καλοκαιρινό φόντο.
Μου φάνηκε υπέροχο, κι έτσι ακριβώς ήταν (έμαθα μετά). Πέρασαν διάφοροι φίλοι, ήπιαν από καμιά μπίρα, είπανε τα νέα τους και συμφώνησαν ότι το καλοκαίρι είναι όντως εδώ. Το επόμενο μεσημέρι εντελώς ανυποψίαστη πήγα στο “Patron” στο Νέο Ψυχικό, σε επαγγελματικό «καφέ», μια και το μαγαζί λέει φημίζεται για το σπουδαίο καφέ του. Πράγμα που δεν μπορώ να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω, μια και δεν πίνω καφέ. Αλλά το “Patron” ήταν γεμάτο με κόσμο που έπινε όντως καφέ με τρέλα, ενώ συζητούσε πάρα πολύ δυνατά για δουλειές, για καλοκαιρινές διακοπές και ποδόσφαιρο. Ή ίσως για άλλα σπορ όπως το μπάντμιντον. Δεν μπορούσα να ακούσω – εδώ με δυσκολία άκουγα αυτόν που καθόταν απέναντί μου, λόγω της περιρρέουσας βαβούρας. Μου το έχει εξηγήσει αυτό ένας αρχιτέκτονας (που δεν δουλεύει σε τσίρκο): οι σκληρές επιφάνειες στα μαγαζιά δημιουργούν αντήχηση με αποτέλεσμα να μην ακούς τον εαυτό σου όταν βήχει, αλλά να ακούς κάτι σαν «λευκό θόρυβο» από γύρω-γύρω. Μετά από καμιά ώρα βυθίζεσαι σε μια γλυκιά νάρκη και θέλεις να πας σπίτι σου να την πέσεις. Αλλά μπορεί να φταίει που είναι μεσημέρι καλοκαιριού και που δεν είσαι στη θάλασσα, όπως όφειλες, παρά σε επαγγελματικό «καφέ» χωρίς να πίνεις καφέ.
Τα υπόλοιπα στο “Patron” (σέρβις, τοστάκια, τσιπς, χυμοί κ.λπ.) ήταν άψογα. Τις καθημερινές λέει ή σε ώρες νεκρές, πριν τις 11 το πρωί ή μετά από πυρηνική βόμβα, ας πούμε, είναι ένα ήσυχο μαγαζί. Η διακόσμηση είναι μίνιμαλ, όλα είναι απλά και σκούρα, ας ξεκολλήσω πια, και εννοείται ότι δεν πρόκειται για ταξικό θέμα. Άλλο το “Floral”, άλλο το “Patron”.
Μπήκα μια μέρα στο “Vassiliki Christina”, νόστιμο μαγαζάκι με μπιζού, χειροποίητα διακοσμητικά, αξεσουάρ και κοσμήματα σχεδιασμένα από τα δύο κορίτσια που υπογράφουν την πινακίδα. Τα πράγματα που έχει το μαγαζί “VC” είναι ιδιαίτερα και σαν «αποκλειστικές δημιουργίες», μπορεί να μην είναι φθηνά όμως είναι πολύ όμορφα. Ας βάλουμε άνω τελεία: πρόσεξα τελευταία πόσο συχνά επαναλαμβάνεται στην τηλεόραση αυτή η άνευ νοήματος ψευτοκουλτουρέ φράση, κι έχω ενθουσιαστεί – ξεσκίζομαι στις άνω τελείες. Τις οποίες μέχρι πρότινος, ούτε να τις χέσω δηλαδή. Απλώς τώρα που ήρθαν στα πράγματα μ’ έχουν κερδίσει.
Κι επειδή είμαστε πάρα πολλοί αυτοί που ορμάμε στο καλοκαίρι χωρίς δουλειές… ας σηκώσουμε επάξια το βάρος των ευθυνών μας (ιιιχχχχ). Πράγμα που είναι άσχετο εντελώς επομένως ας ρημαδο-βάλουμε άνω τελεία. Ή και κάτω (τελεία), εδώ που φτάσαμε.
19°
