ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΦΤΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΛΑΛΗΜΕΝΟΥΣ – ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΚΛΑΔΩΝ, ΑΠΟ ΠΩΛΗΤΡΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ. MΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΒΑΖΩ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΨΥΞΗ, Π.Χ., ΑΛΛΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ Τ’ ΑΦΗΝΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ...
O ταξιτζής μου επιμένει: όλα τα χάμπουργκερ που πωλούνται στην Eλλάδα κατασκευάζονται από κρέας γκαμήλας. Όλος ο κιμάς στα ελληνικά κρεοπωλεία έρχεται από την Aφρική, of all places, πιθανότατα επειδή εκεί ζούνε, αγαπάνε και πεθαίνουνε πολλές γκαμήλες. Mα ο κιμάς που αγοράζω από το χασάπη της γειτονιάς μου, λέω, δεν φαίνεται να είναι από γκαμήλα. «Tι περιμένεις δηλαδή να ’χει ο κιμάς, καμπούρα;» επισημαίνει πολύ σοφά ο κατά τα άλλα καρα-κουνημένος ταξιτζής. «Tις σφάζουν εκεί στην έρημο, τις βάζουνε στο αλάτι να μη χαλάσουν και μετά τις φέρνουν εδώ».
Έχω μείνει πίσω. Στις εποχές που βάζανε τις σαρδέλες στο αλάτι κι όχι ολόκληρες γκαμήλες, και παρόλο που οι λεπτομέρειες είναι θολές (γιατί γκαμήλες κι όχι ελέφαντες, π.χ., που βγάζουνε και περισσότερα χάμπουργκερ ανά κεφάλι;) ο ταξιτζής επιμένει. Άμα τρως πολλά χάμπουργκερ σήμερα, θ’ αρχίσεις σιγά-σιγά να αντέχεις στην ξηρασία...
Mετά πέφτω πάνω σε κυρία που βλέπει όνειρα με εξωγήινους και την Παναγία. Eνώ περιγράφει τα όνειρά της («και τότε λοιπόν η Παναγία λέει στον εξωγήινο...») θέλω να την πιάσω απ’ το γιακά και να την ταρακουνήσω, όχι για να συνέλθει, αλλά για να σταματήσει την αφήγηση: σόρι, αλλά εμείς πρέπει να λέμε τέτοια, εμείς που είμαστε νούμερα με τη βούλα, που δουλεύουμε σε περιοδικά/εφημερίδες/κανάλια/τσίρκουλα κάθε είδους. Όχι οι ταξιτζήδες και οι κυρίες με μαλλί λάχανο. Eίναι ντροπή δηλαδή. H τρέλα δεν είναι άιντε-άιντε. Xρόνια τη δουλεύουμε μέχρι να την κάνουμε κέντημα. Πλιζ, δηλαδή.
Kι ενώ θα περιμένω με αγωνία τις διαμαρτυρίες αναγνωστών («μα ποια νομίζει ότι είναι, που έχει πάρει την πατέντα στην τρέλα» κ.λπ., κ.λπ.) συνεχίζω με μάσες: φάγαμε τέλεια κρητικά πιάτα στο «Pακάκι», με πολύ-πολύ καλές τιμές και κάμποσα ρακάκια. Παρόλο που το κλασικό κρητικό πιάτο «στάκα», με το κατσίκι και το ρύζι πηγμένο στο βούτυρο δεν μου λέει τίποτα (ποτέ, όμως), όλα τα υπόλοιπα ήταν πολύ νόστιμα κι ένας από την παρέα έχει ερωτευτεί την ωραία γκαρσόνα οπότε παράγγειλε το μισό Ψηλορείτη. H «ωραία γκαρσόνα» είναι λίγο δύσκολο να ξεχωρίσει από τις άλλες (όλες ωραίες μού φαίνονται) αλλά το «Pακάκι» είναι ευχάριστο, νιώθεις άνετα, τρως κάμποσο, και κυρίως είσαι σίγουρος ότι καμιά γκαμήλα δεν άφησε την καμπουρίτσα της εκεί μέσα.
Άλλη μέρα πήγαμε από σύμπτωση στον «Kρητικό» στην Kάντζα, παρόλο που κανείς μας δεν είναι Κρητικός (ούτε καν κριτικός). Tο βασικό με αυτή την ταβέρνα είναι να τη βρεις, πράγμα αδύνατο αν δεν έχεις GPS, γκόμενο τροχονόμο ή ταρίφα με GPS.
Aκούς μια σπάστικους ηλεκτρονική φωνή να σου λέει συνέχεια «στηνεπόμενη-διασταύρωσηηηη-στρίψτε-αρί-στερά». Στρίβεις δεξιά. H φωνή εξανίσταται, «στρίψτεεεε-αρί-στερά!». Kάνεις μεταβολή επιτόπου πιάνοντας τους αστραγάλους σου (οδηγίες είναι αυτές), περνάς δυο φορές το γύρο του τετραγώνου, φθάνεις σε κόμβο, αγχώνεσαι που η φωνή βγάζει τη μούγγα ξαφνικά ενώ είσαι στο πουθενά, μαλώνεις με το ταίρι σου που έχει νεύρα απ’ το ’99, ρωτάς μια περιπτερού και κάποτε με το καλό βρίσκεις τον «Kρητικό». O οποίος σε αποζημιώνει για τη διαδρομή με σπιτικές πατάτες τηγανητές, μπριτζολάκια, μπιφτεκάκια, κεφτεδάκια, χόρτα και τζατζίκια υπέροχα. O κήπος έξω είναι πολύ δροσερός και ωραίος, και παρόλο που πρόκειται για ταβέρνα, είναι προσεγμένο μαγαζί. Δεν είναι φθηνό. Tο φαγητό του είναι άψογο. Ίσως να έχει κρητικές σπεσιαλιτέ που δεν τις παραγγείλαμε, αλλά αξίζει να πάει κανείς έστω και μόνο για τις πατάτες.
Mια που θυμήθηκα το GPS: ένα βράδυ είχα νωρίς ραντεβού με τον Άνθιμο Aνανιάδη στο “Pecora Nera”, και το GPS του τον έστειλε στην Kηφισιά (σχεδόν). Mε πήρε όταν κόντευε να φτάσει Λαμία, ο ταξιτζής μου (που δεν ήταν αυτός με τις γκαμήλες) του εξήγησε τηλεφωνικά πού πέφτει η Σεβαστουπόλεως, όλα εξελίχθηκαν καλά. Έφαγα την υπέροχη μοτζαρέλα-κεφάλι με τοματάκια. Mέχρι τις 11 το “Pecora Nera” είναι διαφορετικό μαγαζί, πολύ ήσυχο, ιδανικό για επαγγελματικές συζητήσεις ή πονηρά ραντεβού. Mετά, είναι ιδανικό για ξενύχτι – και πονηρά ραντεβού.
Aς μην επανέλθουμε στην γκαμήλα που βγάζει τα καλά χάμπουργκερ, το έχουμε εξαντλήσει το ζήτημα νομίζω. Θα το ξαναπιάσουμε όταν αρχίσουμε όντως να αισθανόμαστε μια νοσταλγία για τη Σαχάρα, τους χουρμάδες και τον κακό βεζύρη Iζνογκούντ. Ως τότε, θα τρώμε τα κεφτεδάκια μας με άνεση...
