Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ψάχνω διάφορες αηδίες στο Ιντερνετ – όχι γκομενικά και ΦεΪσμπουκίστικα, κάτι σεμινάρια για σεναριογράφους στο Λος Αντζελες π.χ. , ή για σκηνοθέτες στο Λονδίνο και τέτοια κολοκύθια. Απλώς τα κοιτάζω, όπως βιτρίνες. Με την ίδια απάθεια μάλιστα.
Στη φάση που είμαι (ή σε οποιαδήποτε φάση μάλλον) δεν ξενιτεύομαι για σεμινάρια, ούτε καν για γκομενικά: όπως τα κυριλέ ρούχα στις βιτρίνες, δηλαδή, που τα χαζεύω και σκέφτομαι (1) πώς τα πληρώνεις και (2) πού τα φοράς, σε ποια δεξίωση, σε ποιο γκαλά, σε ποια μεγάλη γιορτή με καλεσμένους VIP, τον Piff Diddy και την Αντζελίνα Τζολί αντάμα; Άντε και πάω στο Λος Άντζελες να μάθω τα πάντα για το σεναριακό perfect pitch – μετά τι το κάνω; Το πλασάρω με αυτοπεποίθηση σε εταιρεία παραγωγής, κανάλι, διαφημιστική, πού; Ότι κάποιος θα ενθουσιαστεί και θα τα σκάσει χοντρά για να γυριστεί το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» σε μοντέρνα εκδοχή με νέους άγνωστους ηθοποιούς συν την Πέμη Ζούνη (εκεί θα πατήσω πόδι), τον Κώστα Λειβαδά να γράψει μουσική (κι εκεί, κι εκεί!), με τον Γιώργο Πανουσόπουλο αν όχι σκηνοθέτη τότε οπωσδήποτε κάμερα; Ε; Ε; Ουάου δεν ακούγεται;
Αυτό που λείπει δεν είναι ο ενθουσιασμός της νεότητας (τρώω κεφάλι μου, σκασίλα μου, έχω κι άλλο κεφάλι) ούτε τα λεφτά, ίσως επειδή τα ’χουμε συνηθίσει να λείπουνε χρόνια τώρα. Λείπει το να μη βαριέσαι, το να μη λες «ωχ αδερφέ», το να μην έχεις δει το έργο 800 φορές ως τώρα. Λείπει η γοητεία του αγνώστου. Η καψούρα με το καινούργιο, το φλερτ με τη φρεσκαδούρα, η ίντριγκα με το πάλης-ξεκίνημα-νέοι-αγώνες. Ευτυχώς όλα αυτά δεν λείπουν σε όλο τον κόσμο, γιατί κάθε τρεις και λίγο πηγαίνουνε διάφοροι πεταχτούληδες στο Λος Άντζελες να μάθουν σκηνοθεσία/σενάριο/βυζοπλαστική, κάποιοι δηλαδή δεν βαριούνται καθόλου. Ή δεν έχουν απομυθοποιήσει (ακόμα…) τίποτα, πόσο μάλλον τις δημιουργικές διαδικασίες. Με έμφαση στο «διαδικασίες», και το «δημιουργικές» γραμμένο με ψιλά-ψιλά γραμματάκια στην ούγια.
Με αυτές τις ευχάριστες σκέψεις πήρα υπέροχη τυρόπιτα από τον υπέροχο Θεσσαλονικιό «Χατζή» στην Ακαδημίας – ένιωσα και λίγο περίεργα, να ζητάω μια μοναχική τυρόπιτα σ’ ένα τεράστιο, φωτεινό, όμορφο ζαχαροπλαστείο με χιλιάδες σοκολατάκια, παστάκια, πτιφουράκια και γλυκάκια σε γυαλιστερές βιτρίνες. Για να το σώσω, πήρα δεύτερη τυρόπιτα να κάνει παρέα στην πρώτη. Και οι δύο ήταν υπέροχες. Νομίζω έχει εξαντληθεί το θέμα, θα επανέλθουμε όταν βάλουμε μπροστά το crash test «η καλύτερη τυρόπιτα της Αθήνας». Όπου μάλλον κερδίζει αυτή του Χατζή…
Ένα απόγευμα πήγαμε εκδρομή στην Εύβοια και φάγαμε στο «Λιμανάκι» στην Αμάρυνθο, χταποδάκια, λιόκαφτα και τέτοια καλοκαιρινά. Τρώγονται όλο το χρόνο, απλώς δεν θέλω να περάσει το καλοκαίρι και επιμένω μέχρι να ανθίσουν στους παγετώνες της Μαβίλη τα ταπεινά εντελβάις. Το «Λιμανάκι» είναι διάσημο, πολυ-γραμμένο, με φανατικούς οπαδούς. Είναι μια ψαροταβέρνα πάνω στη θάλασσα με νόστιμους μεζέδες, πολλά φώτα και βαβούρα, αν την πετύχεις Σάββατο βράδυ (οπότε και δεν κάθεσαι πλάι στη θάλασσα, γιατί είναι πιασμένα τα τραπέζια). Τις άλλες μέρες και νύχτες είναι ήρεμα τα πράγματα – μάλιστα δεν βάζουν καν μουσική, πράγμα πολύ ανακουφιστικό. Οι τιμές ανεβαίνουν αν πάρεις μπουκάλι κρασί, κατά την παράδοση της στάνταρ ψαροταβέρνας που χρεώνει ένα ελληνικό κρασί 35-50 ευρώ «για τον τουρίστα», άσχετα που το καζικώνεται ο ιθαγενής. Ο τουρίστας πια δεν πίνει ούτε τίλιο, με το ζόρι μοιράζεται μια μπίρα χύμα με τον καρμίρη τον άνθρωπό του. Τέλος πάντων το «Λιμανάκι» είναι μια χαρά τέτοια εποχή, όπως όλες σχεδόν οι ψαροταβέρνες κοντά στην Αθήνα εκτός σεζόν, όταν αποσυνδέουν τα ηχεία κι ησυχάζει το τσερβέλο μας. Με ελαφριά θλίψη πάντα τις βλέπω να κατεβάζουν το νάιλον παραβάν για να κόβει ο αέρας, όταν κρυώνει ο καιρός…
Και με ακόμα ελαφρότερη θλίψη συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ένα μπαρ, κλαμπ, ντίσκο, κέντρο, κωλοχανείο, χαμαιτυπείο ή χορευτάδικο να σας περιγράψω: δεν πήγα σε κανένα ίδρυμα τέτοιου είδους τελευταία, ούτε κανένας κολλητός μου τόλμησε να λικνιστεί αισθησιακά σε πίστα εδώ και πολύ καιρό. Η ιδέα και μόνον του αισθησιακού λικνίσματος μας φέρνει αϋπνία, την οποία (αϋπνία) χρησιμοποιούμε δημιουργικά χαζεύοντας τελεμάρκετινγκ, γράφοντας μπούρδες, φτιάχνοντας κολιέδες ή (οι πιο χλωμοί) ανταλλάσσοντας βασικά fake πληροφορίες στο Facebook. Το οποίο θα έπρεπε να λέγεται Fakebook. Ωραία. Ξεμπερδέψαμε και μ’ αυτό…
Αν τώρα ενδιαφέρεστε ακόμα για τα σεμινάρια σεναρίου που γίνονται στο Λονδίνο, χαίρομαι που είστε κάτω των 25 με άπλετη οικονομική άνεση και χωρίς δεσμό, οπότε με τις ευχές μου – μπείτε στο site euroscript, and the rest is Holywood…
*Το Λιμανάκι της Αμάρυνθου, Αμάρυνθος Ευβοίας, 31ο χλμ. Εθνικής Οδού Χαλκίδας-Λεπούρων, 22290 36609
21°
