Φερόμαστε σαν να είμαστε εδώ αλλά δεν είμαστε: μες στο κεφάλι μας, που γίνεται της μουρλής (κόσμος πάει κι έρχεται), εκεί είμαστε. Οχι «εδώ» αλλά «εκεί». «Σχεδιάζουμε αποδράσεις», όπως λένε τα ένθετα των εφημερίδων (με το νου πλουταίνει η κόρη). Και μένουμε εκεί, δηλαδή οπουδήποτε εκτός από εδώ.
Πήγα στη ΔΕΗ Χαλανδρίου και κονταροχτυπήθηκα με άλλους 1.500 νοματαίους για μία θέση μπροστά στο γκισέ: ξέρετε πώς είναι, με το νουμεράκι που παίρνεις από το μηχάνημα-ρόμποκοπ, που είναι διαφορετικό για κάθε εξυπηρέτηση πελατών και που το παίρνεις λάθος έτσι κι αλλιώς. Άλλο νουμεράκι για να σου επανασυνδέσουν το ρεύμα, άλλο για να σου το κόψουν, άλλο για να τσεκάρουν το ρολόι σου κι άλλο για να σου βάλουνε σούπα… καλά, σούπα δεν σου βάζουνε ακόμα, αλλά είσαι κοντά. Όχι κοντά στις γαλήνιες ημέρες ενός γηροκομείου/τρελάδικου, αλλά στις στριμόκωλες ημέρες συσσιτίου. Αισθάνεσαι, ως πολίτης και ως μαλακισμένο, ότι σε χωρίζει ένα εξάμηνο (βαριά) από τα συσσίτια στις γωνίες…
Στη ΔΕΗ γινόταν πατείς-με-πατώ-σε. Κανένας δεν καταλαβαίνει τίποτα, κυρίως γιατί πληρώνει εκατοντάδες ευρώ ενώ έχει μόνο μία τοστιέρα, στην οποία στεγνώνει και τα μαλλιά του. Οι υπάλληλοι ήταν ευγενικοί, πλην όμως τα-νεύρα-τους – από τις 7.30 το πρωί παλεύουν με αφιονισμένους πολίτες/μαλακισμένα να χτυπιούνται για τις κιλοβατώρες τους. Οι λογαριασμοί τελευταία μού έρχονται σαν να έχω ξενοδοχειακή μονάδα στην Αλάσκα ή μπουρδέλο στο Λας Βέγκας, που ακούγεται και πιο fun: χιλιάδες λαμπιόνια, καρουσέλ που κάνουν τη νύχτα μέρα, προβόλια, θερμοσίφωνες σε κάθε γωνία, πλυντήρια πιάτων/ρούχων, πισίνες, αεροδιάδρομοι, σάουνες, φριτέζες, και όλ’ αυτά χωρίς ένα κορίτσι/αγόρι να κάνει στριπτίζ ώστε να δικαιολογείται το μπουγιουρντί.
Τέλος πάντων, υποσχέθηκαν να έρθουν για έλεγχο ρολογιού και πάνω σ’ αυτό (αϊντέεεε!) πήγα στη Ρόδο. Δύο-τρεις μερούλες, όσο είναι ακόμα καλός ο καιρός (αλλά φανταστείτε το με φωνή Χατζηαβάτη). Ένας φίλος, ο Γιώργος Παλαιολόγος, είναι σεφ στο εστιατόριο της υπερπολυτελούς ξενοδοχειακής μονάδας “Aquagrand” και με κάλεσε στο “Elements Gourmet Restaurant”. Το “Aquagrand” είναι ολοκαίνουργιο, βρίσκεται έξω από τη Λίνδο, πάνω στη θάλασσα και δένει τόσο τέλεια με το τοπίο που σου παίρνει λίγη ώρα να καταλάβεις ότι πρόκειται για ξενοδοχείο και μάλιστα λουξ. Το εστιατόριο, επίσης πολυτελείας, είναι σαν να αιωρείται ή να πλέει, με ένα μεταφυσικό τρόπο στέκεται ανάμεσα στη θάλασσα και στο μυαλό σου, ίσως επειδή όντως επιπλέει σε μια πισίνα. Έχει υπέροχο φαγητό και αν περάσετε από εκεί φροντίστε να είναι «βραδιά αστακού» (Σάββατο) γιατί θα σας μείνει αξέχαστη. Οι τιμές είναι κανονικές για τόσο ιδιαίτερο φαγητό και ακόμα πιο ιδιαίτερο μέρος. Και το ριζότο με θαλασσινά είναι έργο τέχνης.
Μια που ήμασταν στη Λίνδο πήγαμε στη ζούλα και στον παραδοσιακό «Μαυρίκο» για φαγητό, που επίσης κάνει ένα ριζότο με μελάνι σουπιάς-αριστούργημα, και γλυκιά φασολάδα και υπέροχα τα πάντα. Έχουν γράψει για τον «Μαυρίκο» ΟΛΟΙ οι κριτικοί γεύσης, δεν λέω τίποτα καινούργιο, είναι must, κι ο ίδιος ο κύριος Μαυρίκος συμπαθέστατος. Αν σκεφτεί κανείς ότι είναι θεσμός και πόσο θα μπορούσε να την έχει ψωνίσει, θα εκτιμήσει ακόμα περισσότερο τις λογικές τιμές και το φιλικό σέρβις. Οπότε, πιάστε παρτίδες με κάποιον σεφ στη Λίνδο να σας καλέσει κι είστε κύριοι, καλή ώρα…
Αλλά επειδή ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο και οι πικραμένες καρδιές το ξέρουνε μόνο… γύρισα στην Αθήνα. Και πήγα στο “Da Vinci”. Έχετε περάσει, το ξέρετε επειδή είναι τεράστιο, in, πετυχημένο κι επειδή δεν μπορείτε να αποφασίσετε αν είναι εντυπωσιακά κιτς ή απλώς εντυπωσιακό. Με τις πισίνες, τα σιντριβάνια, τα αλάβαστρα, τις κολόνες, τους διαδρόμους, τις σκάλες, τα γκράντε φωτιστικά και την όλη αισθητική «Φλωρεντία + Leonardo Da Vinci + Ερμιτάζ + Πριγκίπισσα Σίσι + Αννα Καρένινα + Κλεοπάτρα + άλλος κόσμος που ξεχνάω αυτή τη στιγμή»… σε πάει αλλού, κάπου ευχάριστα, κινηματογραφικά, σουρεαλιστικά και ευάερα. Σε πάει «έξω» με την έννοια της εξόδου, του «λούστηκα, ντύθηκα και βγήκα επιτέλους». Ό,τι φάγαμε ήταν ωραίο και ό,τι ήπιαμε λυπηθήκαμε που το ήπιαμε τόσο γρήγορα. Υπήρχαν πολλές κοπέλες που βάδιζαν λικνιστικά με το στήθος προτεταμένο (Τζέσικα Ράμπιτ) και πολλά αγόρια που καθόντουσαν λυγίζοντας τα γόνατα χωρίς να σκύψουν (Σιλβέστερ Σταλόνε, ή σύγκαμα). Κι εδώ, όπως στο “Aquagrand”, ήθελα να ρωτήσω συνωμοτικά «τι λογαριασμός σάς έρχεται από ΔΕΗ, αν επιτρέπεται;» (καθένας το χαβά του). Ο λογαριασμός του πελάτη πάντως βγαίνει γύρω στα 50 ευρώ. Ούτε τους πολυέλαιους δεν πληρώνεις, που καίνε με τις ώρες και σε κάνουν αφενός να κοιτάζεις με θαυμασμό (αααα!), αφετέρου να ψάχνεις το διακόπτη…
Το εντελώς σουρεαλιστικό ήταν ότι δύο μέρες μετά με πήρε στο κινητό ευγενέστατος κύριος από τη ΔΕΗ να έρθει να τσεκάρει, indeed, το ρολόι μου. Και θα έρθει αύριο. Και θα τον κοιτάζω με θαυμασμό σαν να ’ναι πολυέλαιος με αλαβάστρινη βάση πάνω σε βελούδινο χαλάκι πλάι σε πισίνα (ουφ!) και επιπλέον, με κρόσσια…
13°
