…Δεν είναι σαν τα είδη του φασιανού, π.χ. κοντός, παχύς, στενόμακρος, μαγειρεμένος κ.λπ., αλλά έχουν παρατηρηθεί από αρχαιοτάτων χρόνων. Κι αυτό δείχνει ότι υπάρχουν… Ή, έστω, ότι απασχολούσαν την αρχαιότητα, όπως και την εφηβεία: με πάθος.
Υπάρχει μια φάση στην εφηβεία μας που τα ονόματα των κολλητών μας είναι χαραγμένα με πύρινα γράμματα στο κούτελό μας – δεν τα ξεχνάμε μέρα-νύχτα γιατί όποτε κοιταζόμαστε στον καθρέφτη μάς κοιτάνε κι αυτά… τα ονόματα των κολλητών μας, λέω, που μαζί με τα σπυράκια είναι το Α και το Ω της εφηβείας του ανθρώπου. Όταν ο ίδιος άνθρωπος μπαίνει στο λούκι της δουλειάς, της οικογένειας και των υποχρεώσεων, πρώτα αλλάζει το καστ των φίλων και μετά αλλάζουν κι οι ίδιες οι φιλίες. Μερικές πιτσικάρουν (π.χ. παιδικές φιλίες που δεν μεγαλώσανε), με τη φθορά του χρόνου και της ζωής πάνε στο διάολο. Μερικές γίνονται αγαπημένες αναμνήσεις (καρτ-πουστάλ). Φίλοι-από-τη-δουλειά αντικαθιστούνε τους φίλους-από-το-σχολείο, από-το-πανεπιστήμιο ή από-το-στρατό. Κάνουμε φίλες στα πάρκα στον κλασικό «λάκο με τις μαμάδες» (σκάμμα), όταν τα παιδιά μας παίζουν με την άμμο. Κάνουμε φίλους σε κινηματογραφικές λέσχες, αποτοξινώσεις, ενώσεις, οργανώσεις, ΑΑ, αλλά κυρίως πάνω σε δουλειές – με την έννοια ότι «στα δύσκολα δείχνει ο φίλος». Η θεωρία λέει πως η ικανότητα (ή ίσως η διάθεση) να κάνεις καινούργιους φίλους έχει σχέση με το πόσο νέος αισθάνεσαι: οι Αμερικάνοι, που αισθάνονται τζόβενα ως τα 120, αποκτούνε best friends κάθε βδομάδα… πράγμα που δεν είναι και καλό (δείχνει ηλιθιότητα πια). Πόσες φορές να ανταλλάξεις πληροφορίες για τη ζωή σου με φρέσκο θύμα; Και πόσες φορές να ακούσεις άλλη μία ιστορία ζωής από κάποιον ορεξάτο, που έρχεται με αμερικανιά να σου γίνει αυτοκόλλητος;
Η εφηβεία πάντως, εκτός από την αθωότητα κι άλλες βλακείες, έχει και μια ελευθερία, μια άπλα: δεν σκέφτεσαι αν ο/η φίλος/η θα ταιριάξει με τον άντρα/τη γυναίκα σου, τη δουλειά ή το περιβάλλον σου. Δε ’πα να μην ταιριάξει με τίποτα; Εσύ αγαπάς τους/τις φίλους/ες σου με πάρα πολύ φιλικό τρόπο. Θα έπεφτες απ’ τα σύννεφα αν διάβαζες το άρθρο που διάβασα πρόσφατα για τα είδη της φιλίας. Που κατά τον Αριστοτέλη, είναι τρία: πρώτον, οι «φιλίες χρησιμότητας», τίτλος που περιγράφει τους φίλους της δουλειάς. Δεύτερον, οι «φιλίες που στηρίζονται στην ευχαρίστησή μας», δηλαδή αυτοί με τους οποίους περνάς καλά, οι χαβαλέδες. Τρίτον, «οι αδερφές ψυχές», τα άτομα που αγαπάς χωρίς συγκεκριμένους λόγους και με τα οποία επικοινωνείς σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Αυτό που ψάχνουμε σε όλη μας τη ζωή είναι «οι αδερφές ψυχές». Κι αυτές οι σχέσεις, κατά το άρθρο, είναι που χρειάζονται την περισσότερη δουλειά. Με την έννοια ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθείς να μην τις χάσεις, να μην τις αφήνεις να ξεφτίζουν…
Ναι, κόλλησα γιατί έχω χαθεί με τον έναν από τους δύο κολλητούς μου τον τελευταίο καιρό, καθώς και με τη μία από τις δύο κολλητές μου. Δύο στους τέσσερις, δεν είναι αστεία υπόθεση. Η δικαιολογία της σκληρής δουλειάς είναι καλή, αλλά δικαιολογία. Να επιμείνω περισσότερο; Μα μήπως απλώς τους πρήζω τα αποτέτοια; Μήπως θέλουν αέρα, να πιουν τις μπίρες τους με άλλους κολλητούς, σε άλλες πλατείες; Να κάνουν άλλες συζητήσεις; Να πούνε και να κάνουνε πράγματα χωρίς εμένα; Και αν ναι, να αρχίσω να κλαίω μέσα στο άθλιο Μοχίτο που έφτιαξα μόνη, χωρίς κολλητούς, ένα καλοκαιρινό βράδυ; Μοναξιάς; Αλκοολισμού; Σάχλας; Τι;
Με φίλους, όχι «αδερφές ψυχές» αλλά ούτε και «άσ’ τα να πάνε», φάγαμε υπέροχα ένα βράδυ στο πολύ μικρό, μια σταλίτσα αλλά χαριτωμένο «Π ΒΟΧ», του οποίου τους μεζέδες υπογράφει ο Χριστόφορος Πέσκιας. Όλα ήταν πεντανόστιμα, τέλεια, καταπληκτικά, και πριν ξεμείνω από υπερθετικά, όντως αξίζει τον κόπο (και τα λεφτά του – που δεν είναι πολλά, τελικά). Ο Πέσκιας κάνει κάτι το ιδιαίτερο με το φαγητό, ακόμα και κάποιος άσχετος μπορεί να καταλάβει ότι τη βρίσκει να πειραματίζεται (ο Πέσκιας, όχι ο άσχετος).
Κατά τα άλλα τρώω συνέχεια παγωτά Ben & Jerry’s, η ψωνάρα (το “Fairly nuts” και “Chocolate Fudge Brownie”) από όποιον «Γρηγόρη μικρογεύματα» βρω μπροστά μου. Το “Chocolate Fudge” μού φαίνεται πολύ γλυκό τελευταία, ίσως επειδή μου έχει βγει από τα αυτιά. Είναι τέλειο/εγκληματικό αν το πνίξεις στο (ρούμι) Havana Club πριν το φτιάξεις Μοχίτο (σνιφ). Το σλόγκαν της εταιρείας είναι “Peace, love & ice cream” επειδή οι ιδρυτές Ben & Jerry ήτανε δύο χίπηδες με μαλλιά κ.λπ., κολλητοί από την εφηβεία τους, άρα αδερφές ψυχές. Μάλιστα έλεγαν τότε ότι δεν έβαζαν κανένα χημικό στα παγωτά τους, ούτε μπογιές ούτε καλιαρντά ούτε τίποτα. Ήταν τρομερά της μόδας στην Αμερική στη δεκαετία του ’80 και τώρα πια βγάζουν 800 γεύσεις εκεί – μακάρι να είναι ακόμα χίπηδες, κολλητοί και εναντίον των χημικών. Όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για μένα, που τους έχω χτίσει ένα παγωτατζίδικο, τρώγε-τρώγε. Από την τσαντίλα που οι αδερφές ψυχές μου νταλαβερίζονται με ξένες ψυχές τελευταία και (είμαι σίγουρη ότι) περνάνε άθλια…
19°
