Ο λύκος δεν είναι ποτέ εδώ – ή είναι πάντα εδώ, ανάλογα με το πώς ερμηνεύει κανείςτο «λύκο» (συμβολικά; mεταφορικά; υστερικά;). Αλλά εμείς περπατάμε απτόητοι, μέσα και έξω από το δάσος.
Πήγα καλεσμένη στην ΕΡΤopen, στην εκπομπή της Εύας Μαυρογένη: απέναντι από το πάλαι ποτέ ραδιομέγαρο, ο ανεξάρτητος ραδιοσταθμός με ηχολήπτες και παραγωγούς που βγάζουν πρόγραμμα καθημερινά (στο 91,8) χωρίς πλάτες… αλλά με συνεργάτες όπως ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος και η Μαρίνα Λαχανά. Η ατμόσφαιρα είναι συντροφική, ακόμα και σχολική – οι άνθρωποι κάνουν εκπομπές εκεί επειδή αυτό ακριβώς θέλουν. Δεν ήθελαν δηλαδή κάτι άλλο και συμβιβάστηκαν, για την ακρίβεια αυτό που τους ενώνει είναι ότι ΔΕΝ συμβιβάστηκαν.
Στην ΕΡΤopen άκουσα για γνωστό ραδιοφωνικό παραγωγό, εξαιρετικό πλην όμως σεμνό και μετρημένο(ν), ότι είναι άνεργος δύο χρόνια αυτός και η γυναίκα του. Ένα κάρο άνθρωποι είναι άνεργοι σε όλους τους κλάδους μαζί με τις γυναίκες τους. Και… εδώ είναι η δυσκολία τώρα: η πόλη συνεχίζει σαν να μη τρέχει τίποτα, όλοι συνεχίζουμε σαν να μη τρέχει τίποτα, απλώς δαγκωμένοι, ακόμα και το «θα κεράσω εγώ, κολλητέ που είσαι άνεργος» δεν ισχύει πια γιατί (1) όσοι κερνάγανε με λύσσα έχουνε πιάσει πάτο μαζί με αυτούς που δεν κερνάγανε ποτέ – ποιος να το ’λεγε ότι θα βρισκόμασταν όλοι αντάμα στον ίδιο πάτο; (2) όσοι δεν έχουνε δουλειά δύο χρόνια δεν βγαίνουνε από το σπίτι, αν έχουν ακόμα σπίτι.
Και οι αριθμοί πέφτουνε να μας φάνε: με 27,6 % είμαστε η 5η χώρα στον κόσμο σε ανεργία, δουλεύουμε 41,9 ώρες τη βδομάδα όταν δουλεύουμε (περισσότερο κι από τους Γερμανούς!). Στους 20-24χρονους η ανεργία είναι 52%, για τα κορίτσια 57,5%... Το «350 ευρώ το μήνα μεικτά για οκτάωρο και βάλε» ακούγεται όλο και πιο συνηθισμένο.
Η στήλη ζει εδώ, όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα. Αισιοδοξεί και επικεντρώνεται στη θετική πλευρά των πραγμάτων αλλά δυστυχώς δεν παίρνει ντραγκς και δεν κλείνεται σε έπαυλη στην Εκάλη/στο Ζούμπερι. Δυσκολεύεται, ως στήλη, να προτείνει μαγαζιά, μπαρ, εστιατόρια, να μπει και να βγει σε κλαμπ, καφέ και ταβερνάκια με ξεγνοιασιά σαν άλλη Γκόλφω. Έχει μόνον άνεργους και υπο-απασχολούμενους φίλους πια.
Οι βόλτες στην Αθήνα είναι σαν ζαβό καρδιογράφημα, αποκαρδιωτικές και ανεβαστικές εναλλάξ: άστεγοι, ναρκομανείς, ζητιάνοι, άρρωστοι που δεν έχουν να πληρώσουν την αγωγή τους – αποκλείεται να μην τους πετυχαίνετε στο μετρό, στα λεωφορεία, στα πεζοδρόμια και τις πλατείες να λένε τον πόνο τους. Κι από την άλλη… σημάδια κοινωνικής αλληλεγγύης, συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία στις συνοικίες… κι ακόμα πιο από την άλλη: καινούργια μαγαζιά, καφέ, μπαρ, που είναι σα να μη τους μίλησε κανένας για το Ρεξόνα.
Μπορείς να πιεις μια μπίρα με 3 ευρώ, να φας ένα σουβλάκι καλαμάκι με 1 ευρώ, παγωτό με 50 λεπτά, νεράκι περιπτέρου με 20 λεπτά (από σουπερμάρκετ, όχι από περίπτερο). Υπάρχουν πράγματα να κάνεις με λίγα χρήματα, ακόμα και με καθόλου χρήματα: βόλτες, μια και το περπάτημα είναι το οικονομικότερο μέσο μετακίνησης/γυμναστήριο (2-σε-1).
Στην Ερμού π.χ. στο πρώτο «Έβερεστ», ένα τζάνκι άδειαζε ζαχαρίτσες στο στόμα του δίπλα σε έναν καλλιτέχνη ή/και ανώμαλο που τραβούσε φωτογραφίες κάτι πιτσιρίκες με τον πισινό απέξω. Πιτσιρίκες αμέτρητες, με αντίστοιχους πιτσιρικάδες, τρώγανε παγωμένο γιαούρτι. Στην Καπνικαρέα μαμάδες και μπαμπάδες με μωρά στα καρότσια. Μουσικοί έπαιζαν ανακατεμένα τραγούδια, το γνωστό αγοράκι-μιράκολο που δεν μεγαλώνει ποτέ έπαιζε Ζαμπέτα στο μπουζουκάκι του με μάγκικο ύφος κι ένας άνεργος ηθοποιός ασβεστωμένος πατόκορφα έκανε το άγαλμα. Τουρίστες με σανδάλια και κάλτσες, ζευγάρια με μπαλαμούτι, γκρουπάκια Γιαπωνέζων με τάμπλετ-φωτογραφικές μηχανές και μαγαζιά-με-ευκαιρίες, αποθήκες, φθηνουίτες, με αξεσουάρ-νεανικά-είδη-σπορ from here to eternity. Όλα αυτά, ένα τυχαίο, μέσο απόγευμα Παρασκευής με καλό καιρό…
Πήγα ωστόσο στον Σίλα Σεραφείμ στο Tin Pan Alley, όπου εμφανίζεται (stand-up comedy, 20 χρόνια φούρναρης, «50 shades of Greek») κάθε Σάββατο βράδυ με τη Λίλα Σταμπούλογλου και είναι καταπληκτικός, αυτός και η Λίλα. Η πιο «επίκαιρη πολιτικο-κοινωνική σάτιρα», που ακούγεται κλισέ, και «κριτική» να το πεις τα ίδια οπότε μπαίνω στο θέμα: περνάς ωραία, σχεδόν σαν να είσαι σε άλλη χώρα προς στιγμήν, γελάς με το χάλι μας, θα γελούσες μέρες δηλαδή αν κρατούσε παραπάνω το πρόγραμμα, αλλά δυστυχώς όλα τα ωραία πράγματα περνάνε κάποτε. Το Tin Pan Alley είναι άψογο bar-theater/modular-events-τέτοιο, ευέλικτο, με μικρή πρακτική σκηνή που τη βλέπεις από όλες τις γωνίες (κρατιέμαι μην πω «μοντέρνος χώρος» και το κάψω) – εμφανίζεται και η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη, και άλλα σχήματα, κάθε βράδυ διαφορετικά. Ε, ναι. Αν ήτανε τα ίδια κάθε βράδυ θα βαριόμασταν. Εκτός κι αν ήτανε ο Σίλας και η Λίλα, οπότε όχι, δεν θα βαριόμασταν.
Καταλαβαίνω ότι έχω αφήσει μια μικρή εκκρεμότητα τώρα με το λύκο που είναι ή δεν είναι εδώ, απομακρύνομαι διακριτικά λοιπόν σφυρίζοντας κλέφτικα…
Ιnfo: Tin Pan Alley - Modular Events Space, Τουρναβίτου 6, Πλατεία Ασωμάτων, 210 3210158
17°
