Red, red wine. Δεν σας φέρνει στο νου σεζ-λονγκ, θάλασσα, νυσταλέο νησιώτικο beach bar που ο dj έχει ακουμπήσει δίπλα στο μεγάφωνο το mp3 του κι έχει πάει για τούφες;
Αποκλείεται να υπάρχει τραγούδι που είναι περισσότερο «παραλία», ή που σε πάει νησί σου πιο γρήγορα…
Ο μεγάλος γιος μου θα αράξει στη Θάσο για δέκα μέρες με κάτι κολλητούς του: θα μείνουν σε μπάνγκαλοου στη «Μακρύαμμο» όλοι αντάμα και θα βγαίνουν μόνο για μπίρες ή, όταν σφίξουν τα πράγματα, για τίποτα φαγώσιμο. Η θάλασσα είναι ακριβώς μπροστά τους, καθαρή και τιρκουάζ σαν διαφήμιση αναψυκτικού. Δεν έχει καθόλου κόσμο αυτή την εποχή. Έχει δροσιά κι όταν πέφτει ο ήλιος τη σηκώνει την καλτσούλα του. Στο χωριό (Θάσο), τρία χιλιόμετρα πιο πέρα, ο φούρνος «Παράδοση» φτιάχνει τσουρέκι και τυρόπιτες κουρού και η «Σερραϊκή μπουγάτσα» την ωραιότερη χειροποίητη μπουγάτσα της υφηλίου. Θα πάνε στο beach bar “Island” για τάβλι/μάτι και στο “Panos Place” για φαγητό-στο-χέρι… όλα αυτά, σε περίπτωση που ξεκουνηθούνε από το μπάγκαλοου. Το οποίο θα γίνει θερινό με τόσα αφιονισμένα πιτσιρίκια, αλλά ας τονίσουμε πως είναι πέτρινο, παραδοσιακό (σκασίλα τους) και μέσα στα πεύκα, 100 μέτρα από τη θάλασσα.
Ναι, έχω λυσσάξει –όχι τόσο επειδή δεν είμαι 16 χρονών ώστε να πιστεύω ότι η φιλία/μπίρα/φούντα είναι το παν–, όσο επειδή πηγαίνουν αυτά τα σκασμένα στη Θάσο τέτοια εποχή και όχι εγώ: η αρχή του καλοκαιριού στο νησί είναι υπέροχη γιατί όλα είναι ακόμη φρέσκα, η πρασινάδα καταπράσινη, η μέρα τεράστια, οι νησιώτες ξεκούραστοι, τα ψάρια απονήρευτα και οι αμμουδιές απάτητες. Στα παραλιακά χωριά το “Red, red wine” παίζει χαμηλά στο βάθος και συχνά συνοδεύεται από τα άπαντα των UB40 (βλέπε «κου-τσου-μπιλόοοοοβ»). Επειδή το νησί έχει γύρω-γύρω παραλίες και περιφερειακό δρόμο (140 χιλιόμετρα) μπορείς, αν είσαι έφηβος, να μπείς σ’ ένα λεωφορείο και να σταματήσεις για μπάνιο όπου σου γυαλίσει. Επειδή είσαι έφηβος, όμως, μένεις στο ξενοδοχείο που για καλή σου τύχη έχει δικό του beach bar, με εξασφαλισμένο το “Red, red wine” από δω ως την αιωνιότητα... Προσωπικά αν ήμουν στη Θάσο τώρα, π.χ., θα έτρωγα υπερ-φρέσκο ψάρι στην «Ωραία Σύμη», θα ψώνιζα καλοκαιρινά φορεματάκια στο “Image”, θα άραζα στο “Island” με το μαγιό και θα έπινα τέλεια mohitos στο όμορφο μπαρ του “Lido”, ή καφέ στον κήπο του νεοκλασικού «Αμφίπολις». Θα έκανα το γύρο του νησιού με στάση στο Πευκάρι για μπάνιο, στα Λιμενάρια για λουκουμάδες, στις Αλυκές για ψάρι και στον Παράδεισο για χάζι.
Οι έφηβοι εννοείται ότι δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα απ’ αυτά τα τουριστικά – θα είναι πολύ τηγανισμένοι/βαριεστημένοι/μπλαζέ, ακόμα και για παραλία… αλλά αυτά έχει η εφηβεία, που ως γνωστόν χαραμίζεται στους έφηβους. Κι όταν ανησυχώ για το τι θα κάνουν εννιά δεκαεξάχρονα ολομόναχα σ’ ένα (παραδοσιακό…) μπάνγκαλοου στην ερημιά… σκέφτομαι επίτηδες πως ό,τι και να κάνουνε αυτοί, στη θέση τους θα είχα κάνει χειρότερα. Όπως λέει και το αρχαιο-ελληνικό ρητό, “been there, bought the t-shirt”, κι έχω χάσει και την απόδειξη χρόνια τώρα.
Εμείς πάλι, με μωρά, κουβαδάκια και σαμπρέλες… πηγαίνουμε σαββατοκύριακα στην Ερέτρια, στο οικογενειακότερο κομμάτι της Εύβοιας – η μόνη ροκ πτυχή του είναι ότι εκεί παραθέριζε μικρός ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Μένουμε στο όμορφο Eviana Beach Hotel, που είναι πάνω στη θάλασσα και συνοδεύεται από το περιποιημένο Eviana Beach Bar. Στο οποίο κατεβαίνουμε με τα μωρά κι όλη τους την προίκα για μπάνιο και δεν ντρεπόμαστε φρικτά που ενοχλούμε τον κόσμο, όπως θα ντρεπόμασταν στη Μύκονο/Σαντορίνη, επειδή στην Ερέτρια ο κόσμος έχει πολλά μωρά. Έχει παιδιά από 0 μέχρι 15 ετών που ζητάνε παγωτό, τρώνε άμμο, δαγκώνουν τους μπαμπάδες τους ή ξένους μπαμπάδες, παίζουν με τα κουβαδάκια τους και αρπάζουν τα φτυαράκια άλλων μωρών φωνάζοντας «δικόμουδικόμουδικόμου» μέχρι υστερίας. Τα βράδια κάνουμε βόλτες στην παραλία με τις καφετέριες ή τσιμπάμε κάτι, πάλι στο Eviana Beach Bar. Το φαγητό είναι καλοκαιρινό και καθόλου ακριβό. Στη θάλασσα της Ερέτριας έχει πολλούς ιππόκαμπους, που χοροπηδάνε μέσα στο νερό σαν αργοκίνητες Τίνκερ Μπελ. Αποκλείεται να το θυμάστε από το σχολείο και χλωμό το βλέπω να κόβεστε, αλλά δεν θα σας το κρύψω: οι αρσενικοί ιππόκαμποι κυοφορούν τα αυγά των θηλυκών για ένα μήνα σε μάρσιπο, όπως των καγκουρό. Όταν τα μικρά είναι έτοιμα να ξεπορτίσουν ο μπαμπάς πιάνεται σ’ ένα φύκι και «γεννάει» 4-5 ιπποκαμπάκια. Εκτός δηλαδή που ο ιππόκαμπος έχει κεφάλι αλόγου, εκτός που μένει με το (ένα) ταίρι του μια ζωή, έχει ανατρέψει τους ρόλους των δύο φύλων, ποιος ξέρει με ποιο τρελό σκεπτικό της Μητέρας Φύσης.
Τη μέρα που είδα ξανά ιππόκαμπο να κολυμπάει καμαρωτός στα νερά της Ερέτριας, στο μπαρ έπαιζε το “Red red wine” και ήμουν στο τσακ να πάρω τον έφηβο γιο τηλέφωνο και να τον φέρω πίσω από τη Θάσο. Αλλά δεν το έκανα. Έχει κι η μαμαδίαση τα όριά της…
20°
