Όπως όλοι οι άνθρωποι που (α) έχουν ψιλο-πουρέψει και (β) κόβουν τα πάντα, έτσι κι εγώ έχω ώρες-ώρες αναλαμπές οικολογικότητας. Τις άλλες ώρες μη φανταστείτε ότι αρπάζω μπουλντόζες και ξεκληρίζω τον Αμαζόνιο…
Όπως όλοι οι άνθρωποι που (α) έχουν ψιλο-πουρέψει και (β) κόβουν τα πάντα, έτσι κι εγώ έχω ώρες-ώρες αναλαμπές οικολογικότητας. Τις άλλες ώρες μη φανταστείτε ότι αρπάζω μπουλντόζες και ξεκληρίζω τον Αμαζόνιο…
Μπορείς να πaς κομμωτήριο, π.χ., ή μπορείς να πaς σε οικολογικό κομμωτήριο – η διαφορά δεν είναι μόνο γύρω στο 20άρικο (έστω και όταν το οικολογικό κομμωτήριο τσιμπάει τις τιμές σε σχέση με το στάνταρ, που καίει οικοσυστήματα). Δηλαδή το οικολογικό μαλλί δεν είναι απλώς politically correct: χρησιμοποιεί βιολογικά/οικολογικά βαφτικά και σαμπουάν, λιγότερα νερά και ρεύματα, τελoσπάντων αισθάνεσαι ότι μόλις φύτεψες ένα έλατο επειδή έκανες ανταύγειες. Μπορεί να μη φύτεψες ούτε αμοιβάδα, απλώς έχεις μια τέτοια αίσθηση προσφοράς, φροντίδας για το περιβάλλον, Αδερφής Τερέζας, μια αίσθηση που ενώ σου κάνει ωραίο μαλλί-φωτοστέφανο σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην αγιοσύνη. Επειδή είμαστε στην εποχή του δύο-σε-ένα, το να κουρεύεσαι καθώς ταυτόχρονα εξαγνίζεσαι πνευματικά είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν λες «πληρώνω όσο-όσο», γι’ αυτό και τα οικολογικά κομμωτήρια δεν σου ζητάνε να πουλήσεις το τζιέρι σου προκειμένου να κάνεις ρεφλέ. Σου ζητάνε περίπου όσα και τα κλασικά κομμωτήρια. Το καπέλο είναι κάτω από 20άρικο, εδώ που τα λέμε. Και με την αγιοσύνη σου εγγυημένη, δεν παραπονιέσαι καθόλου.
Πήγα λοιπόν κομμωτήριο μετά από δύο χρόνια (!) – δεν φαντάζεστε πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όταν γεννάς, θηλάζεις, δουλεύεις και βάζεις απανωτά πλυντήρια. Θα συμπλήρωνα κι άλλες δουλειές που κάνεις ως γυναίκα, αλλά είμαι ήδη κοντά στην κατάθλιψη και η Μαίρη Παναγιωταρά επίσης, οπότε βαριέμαι. Το θέμα είναι ότι δεν είχα πάει σε κομμωτήριο για πολύ καιρό. Μπαίνοντας λοιπόν στο πρώην κομμωτήριό μου πρόσεξα διαφορές απ’ αυτό που θυμόμουν. Όλα ήτανε πράσινα, ακουγόταν απαλή μουσική, το μέρος είχε αλλάξει, είχε έναν αόριστο βουδισμό στην ατμόσφαιρα και… είχε γίνει οικολογικό στα δύο χρόνια που εγώ έβαφα ρίζες μόνη μου καθισμένη στο μπιντέ. Λέγεται τώρα “Elia Byzantine - the ecological hairstyling”, έχει έναν Ιταλό colorist, τον Luciano, που δείχνει πιο στρέιτ κι από τον Κολοκοτρώνη και γενικά είναι άλλο πράγμα εντελώς. Έκανα τα πάντα, οι ανταύγειες κοστίζουν 45 ευρώ, οι τιμές είναι κανονικές σε σχέση με τα κοινά κομμωτήρια απ’ ό,τι μου λένε οι φίλες, κι αν έχω μείνει στις προ-διετίας τιμές, είναι δικό μου πρόβλημα. Είναι απορίας άξιον πώς με αντέχανε τα παιδιά μου χωρίς ανταύγειες (σκορδοκαΐλα τους). Τα παιδιά σε αντέχουν μ’ έναν τενεκέ στο κεφάλι, αρκεί να τους δίνεις σοκολάτες και τσιπς, είσαι-δεν είσαι η μάνα τους/ή/και αχτένιστη…
Μετά το μαλλί, που δικαίως πια μπορεί να το λέει κανείς «λάχανο» με μια οικολογική διάσταση… πήγα για δέκατη φορά στο Νοσοκομείο Ανδρέα Συγγρού, για να με δούνε στα εξωτερικά ιατρεία επειδή έχω ακμή: δεν νοείται στα 120 χρόνια μου να έχω ξανά ακμή, κι όλοι σου λένε «πήγαινε στο Συγγρού, οι γιατροί είναι καταπληκτικοί!». Απλώς όσοι στο λένε (α) δεν έχουν δουλειά, οπότε μπορούν να περνάνε τις βδομάδες τους στην αναμονή του Συγγρού και (β) δεν έχουν ακμή. Θέλω να πω ότι αν έχεις κάτι επείγον σε δερματικό, π.χ. (κόλλησα τώρα, εννοείται: τι μπορεί να είναι υπερεπείγον σε σπυράκι; Φλύκταινα; Βουζούνι; Γκουμούτσα; γουατέβερ)… ναι, αν λοιπόν έβγαλες κάτι που δείχνει καλπάζον, σε παίρνουν άμεσα στα «επείγοντα» και σε βλέπουν όντως καταπληκτικοί γιατροί. Διαφορετικά κόβεις το γνωστό χαρτάκι-εφεύρεση-της-Εθνικής-Τράπεζας, έχεις το γνωστό νούμερο 327, στην οθόνη βλέπεις το νούμερο 12, καταλαβαίνεις ότι οι τροχοί της δερματίτιδας γυρνάνε αργά και βλέπεις έναν καταπληκτικό καφετζή, μια καταπληκτική καθαρίστρια, πολλά καταπληκτικά πελατάκια με σπύρους όλων των διαστάσεων, γενικά βλέπεις κόσμο και κοσμάκη στην αναμονή, ΑΛΛΑ ΟΧΙ καταπληκτικό γιατρό. Κάποτε έρχεται η ώρα να πας στη δουλειά σου, οπότε δίνεις το 327 σε μια κυρία με μυρμηγκιές που βαστάει το 498, και φεύγεις. Αισθάνεσαι πάλι κοντά στην αγιοσύνη επειδή έσπρωξες τη σπυράτη κυρία καμιά εκατοστή θέσεις μπροστά. Βάζεις στην ακμή σου καλυπτικό Keracnyl (λέγε με Κλεραζίλ), που κάνει τα σπυράκια σου μπεζ-της-άμμου. Πας στη δουλίτσα σου. Επαναλαμβάνεις τις ίδιες κινήσεις πολλές φορές, δηλαδή περνάς και ξαναπερνάς από το Συγγρού, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μέχρι που κλείνεις τα 125 και περνάει μόνη της η ρημάδα η ακμή μαζί με την εφηβεία…
Φεύγοντας από το Συγγρού όμως (αχά!), πέφτεις πάνω σε υπέροχο οικολογικό κατάστημα με βιολογικά προϊόντα, φρούτα, λαχανικά, ψωμάκια, κρουασάν κ.λπ., το «Βιο-αγαθά». Το οποίο έχει τα πάντα, από παιδικές τροφές μέχρι γκοφρέτες, καραμέλες, μακαρόνια, καθαριστικά, σαμπουάν, κρέμες προσώπου και κατεψυγμένα φαγητά, όλα καρα-βιολογικά και υπερ-οικολογικά. Υπάρχει μια εταιρεία μάλιστα, η Bio-smart, που φτιάχνει υπέροχα τυροπιτάκια, σπανακοπιτάκια και ντολμαδάκια γιαλαντζί, χωρίς συντηρητικά και με βιολογικά υλικά. Η Bio-smart (η οποία δεν με λαδώνει με μπρόκολα) εισάγει διάφορα γερμανικά προϊόντα με στραμπουληχτά ονόματα, επίσης χωρίς συντηρητικά, όπως και ψωμάκια, πίτσες, κατεψυγμένα λαχανικά κ.λπ. Επειδή μου φάνηκε αυτό που λένε «άξιος ο μισθός της», γι’ αυτό την αναφέρω, αν θέλετε αγνοήστε την και πλακώστε το κεμπάπ χωρίς καμία τύψη, εμείς συνεχίζουμε να αγιάζουμε λάου-λάου. Ίσα που χωράει το μαλλί-κουρτίνα μέσα στο φωτοστέφανο, δηλαδή...
12°
