…Της μοίρας, και όχι της κλασικής ταινίας. Την οποία αναφέρω για να κάνω φιγούρα. Τη χρησιμοποίησα για έναν τίτλο και την πετάω σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Εκτός κι αν της βρω κι άλλη δουλειά παρακάτω.
Της μοίρας, και όχι της κλασικής ταινίας. Την οποία αναφέρω για να κάνω φιγούρα. Τη χρησιμοποίησα για έναν τίτλο και την πετάω σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Εκτός κι αν της βρω κι άλλη δουλειά παρακάτω.
Τους τελευταίους μήνες τρώω στη μάπα το οικονομικό στραπάτσο της χώρας: όπως όλοι, δεν ξέρω από πού να κόψω και τι. Ακόμα και οι λαϊκές (αγορές) μού φαίνονται φαρμακεία, και τα φαρμακεία τα ίδια είναι σα να πουλάνε Λουμπουτέν (τσόκαρα). Θυμάμαι κάποιον σύζυγο ή/και γκόμενο να μου λέει κάποτε ότι «το πρόβλημά μου είναι στο balance εσόδων-εξόδων» και θέλω να του σπάσω την κεφάλα, καλή του ώρα. Ορίστε που ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΔΕΡΦΗ ΤΟΥ έχει πρόβλημα σαν το δικό μου! Κανένας δεν μπορεί να εξισορροπήσει τα έσοδα με τα έξοδά του σήμερα – είναι σα να βάζεις μια φώκια να κάνει κακά της πάνω σ’ ένα στραγάλι, ή μαγκάλι. Όλοι ξοδεύουμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε, χρωστάμε σε δημόσιες υπηρεσίες (εφορίες, ΔΕΗ κ.λπ.) και ψήνουμε τα παιδιά μας ότι τα φασολάκια είναι πιο ΙΝ πιάτο από τα μπριτζολάκια. Μετά τα ψήνουμε ότι τα κινέζικα έχουνε καλύτερα ρούχα από τα «κανονικά» μαγαζιά, ότι 2 ευρώ φτάνουν για το σχολικό κυλικείο, ότι άμα ξαναδιαβάζεις παλιά μικι-μάου είναι σαν καινούργια κι ότι τα μηχανήματα ΑΤΜ δεν βγάζουν λεφτά για να μπαίνεις σε παιχνιδάδικα/ηλεκτρονικάδικα/μπουρδελάδικα (ανάλογα με την ηλικία).
Είναι λίγο depressing όλα αυτά. Κι επειδή έχω πέσει… βγήκα μια μέρα στη στάση Κάτω Πατήσια και περπάτησα ως την πλατεία Βάθη περίπου – μα τι σκέφτηκα η άτιμη για να ανέβω ψυχολογικά, ε; Δηλαδή ακριβώς σαν να έβγαινα για τσάρκες στην Ίμπιζα…
Έξω απ’ τη στάση ΚΠ, λοιπόν, Πακιστανοί και Ινδοί πουλάνε παιχνίδια απ’ αυτά τα φασιαριόζικα, πλαστικουίτες, που μαδάνε μπουλόνια ενώ κάνουν την ταπεινή τους επίδειξη στα πεζοδρόμια. Αφρικανοί πουλάνε τσάντες, πορτοφόλια και ξυλόγλυπτα χέρια που πάντα αναρωτιέμαι σε τι χρησιμεύουν – για να ξύνεσαι, αν υποθέσουμε ότι δεν έχεις δικά σου; Για να βάζεις τεράστιους ξηρούς καρπούς που δεν θα πέφτουν ανάμεσα στα δάχτυλα; (Καρπούζια;). Για μούτζες; Ας μου εξηγήσει κάποιος για ποιο λόγο, σε φρικτή εποχή φρικτής φτώχειας, θα έδινε 5 ή 15 ευρώ να πάρει ένα σετ ξύλινα χέρια...
Πάμε παρακάτω. Στην Αχαρνών τα παλιά ζαχαροπλαστεία έχουνε κλείσει. Ανατολίτικα ή πολωνέζικα μπακάλικα ξεπετάγονται εδώ κι εκεί, ανάμεσα σε αραβικά κουρεία και αυτά τα περίεργα μαγαζάκια “phone centers” με ινδικά γράμματα και χιλιάδες τηλέφωνα στις βιτρίνες. Γωνία Αχαρνών και Σερίφου, το κατάστημα «Μάριος» υπόσχεται «τα μεγαλύτερα μεγέθη της Ευρώπης». Στη λαϊκή αγορά της οδού Ολυμπίας ρούχα και παπούτσια δεύτερο χέρι απλώνονται πάνω σε μουσαμάδες αναντάμ-μπαμπαντάμ και με πιάνει μια φρίκα ότι είναι ρούχα από πεθαμένους (μάλλον). Κόσμος ψωνίζει χρησιμοποιημένα παπούτσια με 1 ευρώ και έχω πια επισήμως κατάθλιψη.
Η Μαρία Ρούσου τραγουδάει στο «Αλεξάντερ» στην Αχαρνών, όπου το ποτό στο μπαρ, όπως λέει η είσοδος, κοστίζει 10 ευρώ. Στο “Perfect Toys” παίρνω ένα καροτσάκι-παιχνίδι με € 4,99 για να φτιάξω το κέφι μου. Μπαίνω στο κινέζικο που μου φαίνεται πιο χαϊχλίδικο, ένα “Tian Tian Super Agora”, και ψωνίζω παιδικά μπλουζάκια με 5 ευρώ. Έχω περάσει από τη «Ροδούλα» της Κυψέλης, που πουλάει παραδοσιακές ζύμες και γλυκά. Έχω τσακίσει τυροπιτάκια κουρού τέλεια από το φούρνο «Μάντζου». Στο βουλγάρικο «Μίνι Μάρκετ» της Δεριγνύ αγοράζω τέσσερα κουτιά μπισκότα Prestige (διάσημης βουλγάρικης μάρκας), ζαχαρωμένα φιστίκια και αφρόλουτρο-μέλι, όλα με 5 ευρώ. Κινούμαι στο βασίλειο των 5 ευρώ. Συνεχίζω με κριτσίνια κρασιού από άλλο φούρνο, το «Στάχυ» στην Αλκιβιάδου – το καλύτερο κριτσίνι από Ομόνοια και πάνω. Ο φούρναρης με ρωτάει αν έχω κόσμο το βράδυ γι’ αυτό αγοράζω ένα κιλό, και απαντάω ότι ναι, θα έχω (κόσμο). Που δεν θα έχω ψυχή. Απλώς ντρέπομαι, από κεκτημένη ταχύτητα, να ζητάω οκτώ κριτσίνια για πάρτη μου και να τα τρώω στο γόνατο: θυμάμαι ακόμα να κοροϊδεύουμε τους Γάλλους, που μαγειρεύουν 3 μερίδες φαΐ για 3 άτομα, ή τους Γερμανούς που σου χώνουν ένα βουρστ και όξω απ’ την πόρτα. Θυμάμαι την εποχή, αν όχι «αφθονίας», τουλάχιστον γενναιοδωρίας…και με χαλάει πολύ η λιτότητα, τα τελευταία 30 χρόνια. Όπως χαλάει κι όλο τον κόσμο.
Στο “Les Quatre Cents Coups” ο Φρανσουά Τρυφό ακολουθεί τον πιτσιρικά ήρωα σε περιπετειώδη βόλτα στο ασπρόμαυρο στριμωγμένο Παρίσι του 1959. Όταν ο μικρός φτάνει στη θάλασσα κοιτάζει με παγωμένο βλέμμα (το φακό, απ’ ό,τι φαίνεται) κι εκεί τελειώνει η ταινία. Για την οποία βρήκα όπως καταλαβαίνετε αναφορά, χρησιμότητα, συνειρμό και σχέση με τα Κάτω Πατήσια. Απλώς δεν μου έρχεται αυτή τη στιγμή, ίσως από τα 400 χτυπήματα της σκληρής πραγματικότητας. Που θα κουδουνίζουν για καιρό στο κεφάλι μου – εύχομαι όχι και στο δικό σας…
