Ο εαυτός σου ξέρει πως αν φτάσεις στο σημείο να συζητάς μαζί του και να δηλώνεις παραίτηση… δεν πάνε καλά τα πράγματα.
Παραιτείσαι αργά-αργά: δεν είναι σαν αυτοκτονία, που σαλτάρεις ξαφνικά ή πυροβολιέσαι ή καταπίνεις οκτακόσιες χάπες. Δεν είναι σαν θάνατος και (για όνομα) ούτε σαν έρωτας. Η παραίτηση είναι σαν να σε βουτάει ο ύπνος χαλαρά… να το καταλαβαίνεις και να λες «ντάξει, μωρέ, με παίρνει ένα τεταρτάκι ακόμα…», ενώ δεν σε παίρνει καθόλου.
Το τεταρτάκι είναι φορέβα ή περίπου, γιατί πέφτεις χωρίς κανένα πλάνο να σηκωθείς, πέφτεις απλώς, όχι με ΓΚΝΤΟΥΠ στο πεζοδρόμιο ώστε να ξιπαστείς, λιώνεις λάου-λάου σαν καρτούν που το ακουμπήσανε στον ήλιο στη μέση της Σταδίου, 2.00 το μεσημέρι καλοκαιριού. Το λέγαμε παλιά αυτό, «στη Σταδίου μεσημέρι καλοκαιριού», επειδή δεν υπήρχαν ερ-κοντίσιον πουθενά κι αν δούλευες στο κέντρο ίδρωνες όλο το 24ωρο – την είχες μουλιάσει τη Σταδίου. Σπίτι-δουλειά-δρόμος. Αλλά συνέχεια έχτιζες/έστηνες κάτι με τους φίλους σου, δεν υπήρχε περίπτωση να παραιτηθείς. Ούτε καν σου πέρναγε απ’ το μυαλό.
Το περίεργο είναι ότι δεν σου περνάει ούτε τώρα: δεν λες στον εαυτό σου «τα παρατάω, δεν ασχολούμαι πια, άι σιχτίρ από κει πέρα!» ακόμα κι όταν το λες στους φίλους σου. Οι φίλοι θα σου πούνε «μη τα παίρνεις προσωπικά, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε» και θα ελαφρύνει η ατμόσφαιρα (μέσα στο καζάνι, έστω). Ο εαυτός σου ξέρει πως αν φτάσεις στο σημείο να συζητάς μαζί του και να δηλώνεις παραίτηση… δεν πάνε καλά τα πράγματα. Άρα δεν το λες στον εαυτό σου, τέτοιος καρμίρης που είναι.
Απλώς παραιτείσαι.
Αν σου έχει τύχει να συνοδεύσεις ως το τέρμα ένα αγαπημένο πρόσωπο, ξέρεις πώς είναι – η παραίτηση, ή θάνατος: συνήθως αργή νυσταλέα πορεία προς τη Μεγάλη Εξώπορτα. Οδυνηρή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γιατί απαρτίζεται από μικρές-μικρές παραιτήσεις, αλυσιδωτές, τη μία μετά την άλλη. Ο αγαπημένος σου δεν τρώει στην αρχή, μετά δεν πίνει. Δεν ρωτάει τα νέα, δεν ενδιαφέρεται τι γίνεται έξω. Μετά δεν μιλάει, δεν ακούει. Οι μέρες σέρνονται ξεχειλωμένες και λες «δεν το αντέχω αυτό», αλλά όταν πια περάσουν οι μέρες παραίτησης είναι σαν να έφυγαν σε δευτερόλεπτα – θα έδινες τα πάντα για να τις ξαναζούσες. Έτσι όπως ήτανε μονότονες, εξαντλητικές και άδειες από γεγονότα. Νοσταλγείς τις μέρες στην αρχή που ο αγαπημένος σου απλώς δυσανασχετούσε, τα πρώτα σημάδια παραίτησης – όσο σου έλεγε διάφορα ακόμα, χαζοκουβέντες που εκ των υστέρων θα ήθελες να είχες αξιολογήσει καλύτερα… να είχες ηχογραφήσει, να είχες σημειώσει κάπου. Να τις θυμώσουν πιο mot-a-mot.
Τέλοσπάντων παραιτείσαι επειδή δεν πιστεύεις ότι μπορείς πια να αλλάξεις κάτι, σε τίποτα. Επειδή δεν βλέπεις με ποιον τρόπο θα (ξε)πληρώσεις. Επειδή δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις. Επειδή κι οι φίλοι σου είναι όντως στο ίδιο καζάνι και το «ας κάνουμε άλλη μια προσπάθεια!» πάλιωσε μαζί με το θαυμαστικό του. Δεν κάνεις δηλώσεις και σαματά, απλώς… τα παρατάς.
Με αυτό το μυαλό-πλαίσιο (frame-of-mind), δυσκολεύομαι να περάσω στο θέμα «ένα ταβερνάκι στο Πέραμα» ή «μία καφετέρια στην Ηλιούπολη» – σίγουρα υπάρχουν υπέροχα μέρη που αξίζει κανείς να τα δει. Να καθίσει σε δροσερή αυλή και να πιει μία κρύα μπίρα π.χ. με μεζεδάκι στο πλάι. Σε οικονομικό πακέτο, όσο γίνεται πιο κοντά στο 5άευρο-μαγική εικόνα…
Αλλά θα το κάνω σαν σκυλί του πολέμου κι επειδή, όπως κι εσύ, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, ειλικρινά: Να πάω στις διαδηλώσεις; Να μην πάω; Να γράψω την άποψή μου; Να μην την πω ούτε του παπά; Να ελπίζω, να μην ελπίζω, να προσπαθώ; Ε, επειδή δεν έχω απάντηση, πάμε στα κλασικά:
«Harvest wine bar bistro», ωραίο μπαράκι με τραπεζάκια έξω πάνω στην Αιόλου και με θέα απέναντι… στο παλιό «Διώροφο» που πρόλαβε κι έκλεισε πριν καν αρχίσει η Κρίση. Το «Harvest» έχει πολλά κρασιά, τάπας, μεζεδάκια, ένα πιάτο ημέρας συνήθως και σαλάτες – η σαλάτα με σολομό ήταν τέλεια, την τσάκισε μια φίλη και δεν άφησε ούτε μαρουλόφυλλο. Είσαι κοντά στη βαβούρα του κέντρου αλλά σερβίρεσαι αμέσως, κάθεσαι αναπαυτικά (ουφ!) και δεν σε ποδοπατάει κανένας. Οι τιμές είναι καλές (κανα 18-20άρικο το άτομο, κρασί-φαγητό) και η μουσική μια χαρά, τζαζλέ με ποπ-ροκ νότες. Η περατζάδα είναι ασταμάτητη, λες και κάθεσαι σε πασαρέλα. Και τα ντυσίματα ευφάνταστα, λες και είσαι στα 80s.
Άλλο ένα: «Matilde pizzabar», διακριτική πιτσαρία με τέλειο μπαρ για μυστικές συναντήσεις… για την ακρίβεια συνάντησα εκεί το σόι μου, οπότε δεν έγινε τίποτα ύποπτο αλλά οι πίτσες ήταν υπέροχες. Η ατμόσφαιρα, η διακόσμηση και το σέρβις, επίσης. Το μπαλκονάκι πίσω είναι ό,τι πρέπει για ζεστές νύχτες και ζεστά ζευγαράκια ίσως. Και κρύα να είναι δηλαδή τα ζευγαράκια, τουλάχιστον θα φάνε ωραία πίτσα…
Πώς παραιτείσαι, επομένως; Αργά και σταθερά. Όταν δεν έχεις καμιά ελπίδα ότι θα ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου. Και, ναι. Ακόμη δεν είσαι έτοιμος. Ούτε εγώ άλλωστε…
21°
