Μερικές φορές ξέρουμε πολύ καλά τι κάνουμε κι άλλοτε πάλι δεν έχουμε ιδέα. Αλλά είναι ενοχλητικό, τις τρεις φορές το χρόνο που ξέρεις ακριβώς τι κάνεις, να σου την πέφτουνε ότι είσαι χαμένος στο διάστημα…
Είναι όπως όταν ο δικός σου σού κάνει σκηνή ότι «παίζεις» τον Α, ας πούμε, ενώ εσύ όχι μόνο δεν έχεις πάρει χαμπάρι ότι άρχισε η αλφαβήτα, χαλβαδιάζεις εδώ και μήνες τον Χ. Σοκάρεσαι για διάφορους λόγους, και διαμαρτύρεσαι: «Τον Α; Μα έχεις σαλτάρει τελείως;» (πράγμα που θα έλεγες βέβαια ακόμα κι αν έλιωνες για τον Α ή αν το είχες ήδη κάνει μαζί του πίσω από τις θημωνιές). Ο εκνευρισμός σου δεν οφείλεται στο ότι σε περνάνε για «τέτοιον άνθρωπο» –«τέτοιοι» και χειρότεροι είμαστε όλοι, στο φινάλε–, αλλά στο ότι ο σύντροφος, άντρας, γκόμενός σου δεν σε ξέρει κα-θό-λου. Νομίζει ότι είσαι μια άλλη. Και να ’θελες να εξηγηθείς, δεν θα ’χες από πού να αρχίσεις.
Τώρα όλα αυτά χρησιμοποιούνται μεταφορικά: θα ’πρεπε οι δικοί μας άνθρωποι να καταλαβαίνουν πότε ξέρουμε τι κάνουμε και πότε όχι. Γενικά είμαστε «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει», γενικά δεν βρίσκουμε λύσεις παρά τις τρώμε στη μάπα… αλλά, μία στις τόσες, διάολε, το πιάνουμε το θέμα: το ελέγχουμε, είναι δικό μας, το ’χουμε χωνέψει, η λύση είναι κάτι που ανακαλύψαμε μόνοι μας και είμαστε βέβαιοι πως είναι η σωστή. Και, τι συμβαίνει τότε; Συμβαίνει αυτό με τον Α και τον Χ και τον γκόμενό μας – οι κοντινοί μας άνθρωποι (για να μην ξαναλέω «οι γκόμενοί μας») πιστεύουν ότι πάλι πατάτα κάναμε. Πάλι βλακείες κι ανοησίες, πάλι σκοντάψαμε πάνω σε κάτι που μας φάνηκε λύση ενώ ήταν κοτρόνα. Ναι, πρόκειται για μεγάλη κοινωνική αδικία. Εμείς, ό,τι και να μας πει κανείς δεν έχουμε αντιρρήσεις – επειδή «εμείς» είμαστε η κατηγορία των βολικών ούφο που δεν θα κάτσουν να σκάσουν για το αν οι άλλοι βρίσκουν τη σωστή λύση ή όχι, σκασίλα μας, στην κοσμάρα μας είμαστε έτσι κι αλλιώς. «Εμείς» είμαστε οι άνθρωποι που λέμε «μπράβο, μωρό μου» βρέξει-χιονίσει, όχι από αδιαφορία, αλλά επειδή το νιώθουμε. Ότι το μωρό μας κάτι ξέρει από βέσπα κι ότι σωστά πράττει, δηλαδή.
Από την άλλη «εμείς» είμαστε και οι άνθρωποι που βρίσκουμε στην τσάντα μας φυλλάδια για κότερα, π.χ., και αναρωτιόμαστε νέρντε-νέρντε: μας ήρθε κάποια στιγμή να χτυπήσουμε κότερο; Και πού θα το παρκάρουμε; Ποιον θα βάλουμε μέσα, που όλοι οι κολλητοί μας παθαίνουν μυρμηρίαση; Το σημαντικότερο, με τι λεφτά θα αγοράζαμε και καλά κότερο ενώ χρωστάμε στον υδραυλικό, που όλο απειλεί ότι θα μας ξηλώσει το καζανάκι και θα μας βάλει να το φάμε;
Δεν υπάρχουν απαντήσεις στα βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα της ζωής. Υπάρχουν εστιατόρια ή ταβέρνες με λογικές τιμές και νόστιμα μεζεδάκια, υπάρχουν μπαράκια με ωραία ατμόσφαιρα, αλλά όχι απαντήσεις. (Καλά, ε; Δεν το πιστεύω πώς έκανα τη σύνδεση!)
Πήγαμε στο τέλειο «Αυθαίρετο», ένα μικρό, απλό μεζεδοπωλείο του οποίου ο ιδιοκτήτης είναι μερακλής και φροντίζει τα πιάτα του σα να πρόκειται να τα φάει ο ίδιος. Οι σεφταλιές είναι υπέροχες, τα γαρδουμπάκια επίσης, τρως τον άμπακο και σου βγαίνει το μπουγιουρντί κάτω από 20άρικο. Άψογη η μετάφραση του μενού στα αγγλικά (“I will fry the fish on your lips”, “Some hole in the fava”, πολύ γέλιο), που γίνεται θέμα κουβέντας, αν δεν έχεις άλλο… Το «Αυθαίρετο» ανήκει στην κατηγορία των ειλικρινών μαγαζιών, που δεν νομίζουν ότι είναι κάτι αλλούτερο ή χάι και που πιστεύουν στην ελληνική κουζίνα. Το ότι τα φαγητά του είναι πεντανόστιμα είναι επιπλέον bonus – ξεφεύγουν από τα κλασικά ταβερνίστικα και αγγίζουν αυτά που έφτιαχνε η γιαγιά μας, τις μέρες που ήξερε ακριβώς τι έκανε…
Άλλο μαγαζί με καλά vibes είναι η «Μαύρη Γάτα», όμορφο cocktail bar με πολύ προσεγμένη μουσική, διαφορετικό dj σχεδόν κάθε βράδυ και φιλική ατμόσφαιρα (σε συνδυασμό με φτηνά ποτά, λέμε). Μια φίλη που πηγαίνει τακτικά μου το διαφήμισε ως «χαλαρό μπαράκι με ωραίες φάτσες, καθόλου δήθεν, καθαρά-φτηνά ποτά και πολύ παρεΐστικο» – κι είναι ακριβώς έτσι. Και σ’ αυτή τη φάση του χρόνου έχει σπάσει ο χαμός που γίνεται κατά τα άλλα στην περιοχή (Μοναστηράκι, Θησείο κ.λπ.), οπότε θα βρείτε μέχρι και πάρκινγκ, που λέει ο λόγος. Ή χώρο να βάλετε το παπάκι ή έστω τα πόδια σας, γιατί για το κότερο ούτε συζήτηση. Πρώτα πρέπει να βρείτε γιατί μαζέψατε κοτερο-φυλλάδια, ύστερα πού είχατε το μυαλό σας όταν τα χαζεύατε και τέλος πώς θα γίνει να πέφτουν πάντα έξω οι δικοί σας όσον αφορά αυτούς που σας γυαλίζουν, είτε λέγονται Α είτε Σαρδανάπαλοι… Δηλαδή αφού δεν μας καταλαβαίνει (κανείς, όμως), τουλάχιστον ας το κάνουμε επιστήμη να ησυχάσουμε…
Το Αυθαίρετο, Πευκών 10, Κτήμα Βορρέ, Μαρούσι, 210 8029.309
18°
