Παίρνεις συνέχεια μηνύματα «αυτό είναι το νέο μου τηλέφωνο» και είσαι στο τσακ: χρωστάς χι ποσόν στην εταιρεία, βρίσκεσαι στον άσο μέρες/μήνες τώρα, πας σε άλλη εταιρεία για νουμεράκι. Τι άλλο να κάνεις; Να εκπαιδεύεις περιστέρια; Και δεν τα τρως καλύτερα;
Εκτός από νέα τηλέφωνα μου έστειλαν το κλασικό chain mail για τον Αριστοτέλη – υπέροχα τσιτάτα με φόντο τις προτομές του σοφού. Σας λέω ένα, σε περίπτωση που είστε αφηρημένοι: «Eπιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματά τους η φρουρά του καθεστώτος, αφετέρου για να είναι απασχολημένοι και να μην ενδιαφέρονται για τα κοινά». Σε κρατάνε μπίζι, δηλαδή, ενώ ταυτόχρονα σου τα μασάνε κι εσύ χτυπιέσαι μαδώντας ένα πρώην ταχυδρομικό περιστέρι για να το κάνεις κοκκινιστό, να ταΐσεις τα παιδιά σου...
Άσε τα κινητά: δεν ξέρεις με ποιον τρόπο να χειριστείς τα (ολοένα αυξανόμενα) πάγια, το κόστος γραπτών μηνυμάτων, τις διεθνείς κλήσεις (ούτε Λας Βέγκας!). Κάθε μήνα γουρλώνεις τα μάτια μπροστά σε έναν ακόμα λογαριασμό που πάει και κολλάει στον προηγούμενο, μέχρι που... μια μέρα, ναι. Λες «άσε μας, κουκλίτσα μου». Ήδη είσαι ένας πολίτης του κόσμου που δεν καταναλώνει σχεδόν τίποτα, εκτός από αντικαταθλιπτικά. Των οποίων οι πωλήσεις αυξάνονται συνεχώς – χαπακώνεσαι για να ξεχνάς τον Αριστοτέλη. Τα γκομενάκια τα έχεις ξεχάσει καιρό, και χωρίς τηλέφωνο; Άντε να δικτυωθείς...
Πήρα δώρα για νεογέννητα από το «Pave Jewels», που έχει μπιζου-ειδή πέρα από τα εικονίσματα-ματάκια, βασικά έχει ωραία κοσμήματα. Η γκάμα των δώρων για γεννήσεις-βαφτίσια είναι μεγάλη, οι τιμές καλές, τα νεογέννητα σκασίλα τους τι θα τους κρεμάσεις στην κούνια, αλλά οι μαμάδες/νονάδες/γιαγιάδες τα μετράνε αυτά. Ίσως φταίει το Κοράνι, που επιτρέπει στις συζύγους να φεύγουν (όταν τις χωρίζει ο αφέντης) με ό,τι χρυσαφικό μπορούν να φορέσουν. Κάπως έχει περάσει και σε μας – η παράδοση στην Ελλάδα, παρά το χάλι μας, λέει ότι ο συγγενής πρώτου βαθμού «πρέπει να το χρυσώσει το μωρό». Να του πάρεις τηλέφωνο είναι άχρηστο (θα θέλει αναβάθμιση σε έξι μήνες, που θα αρχίσει να τηλεφωνεί το βρέφος).
Επίσης (καρα-άσχετη λέξη για να υποδηλώσει καρα-άσχετη συνέχεια): παρακολούθησα ένα σεμινάριο σούσι στο εστιατόριο «St’ Astra» του Radisson Blu Park Hotel, από το σεφ του Christian Robert. Με σταβοκοιτούσαν οι φίλοι, «εδώ ο κόσμος καίγεται, ποιος πάει να μάθει σούσι;», αλλά μετά ξεκόλλησαν (σκασίλα τους. Δε πα’ να μάθω και σκούμπα ντάιβιν;). Όχι ότι γύρισα σπίτι και πλακώθηκα να φιλετάρω τον κοκοβιό, απλώς... είναι ενδιαφέρον να μαθαίνεις κάτι καινούργιο, οτιδήποτε. Αυτός που εισάγει τα σεπρεπέ του σούσι («ΑΛΙΟΣ») διαθέτει τα πάντα σε τοπ ποιότητα, από ρύζια και φύκια μέχρι ό,τι τον φωτίσει ο Βούδας.
Το σούσι είναι τσιμπημένο όταν το τρως έξω, αλλά όταν το φτιάχνεις στο σπίτι το συμμαζεύεις. Μπορείς να σκαρώσεις ρολά με λαχανικά ή με καβούρι, π.χ. με αυτά τα «μπαστουνάκια» που μοιάζουν με καβούρι μόνο που είναι πολύ ροδαλά και φθηνά, πράγμα δις ύποπτο, και μετά διαβάζεις στην ούγια ότι είναι «παρασκεύασμα από φίλους καβουριών που περνούσαν από την ευρύτερη περιοχή Του Γιαλού Τα Βοτσαλάκια», αλλά νόστιμο, ειδικά όταν το χώνεις μέσα σε σούσι. Αν κατεβαίνεις στην ψαραγορά χαράματα (γιατί να μην πας, σάμπως έχεις δουλειά;), αν, λέμε, έχεις το χούι, βρίσκεις και φρέσκα ψάρια. Που μετά μαθαίνεις να φιλετάρεις με το σωστό τρόπο. Ή άμα βαριέσαι τα πετάς στο τηγάνι και ξεμπερδεύεις. Άμα πια.
Ο σεφ του «St’ Astra» είναι καταπληκτικός. Γνωριστήκαμε πριν εκατό χρόνια σε κάποια διαφημιστική εταιρεία, μόλις είχε έρθει από τον Άγιο Μαυρίκιο και μαγείρευε απίστευτα πράγματα. Λέει κι ωραίες ιστορίες, απ’ αυτές που είναι ωραίες σε ρετροσπεκτίβα: όταν μαθήτευε πλάι σε κάποιον διάσημο σούσι-σεφ, ο Γιαπωνέζος τον έβαλε να αδειάσει ένα μπολ με ωμό ρύζι χρησιμοποιώντας βελόνες πλεξίματος (κόκκο-κόκκο: μιλάμε για πολύ πλέξιμο).
Ένα Σάββατο φάγαμε στο «St’ Astra», τέλεια σούσι-και-μη-σούσι… τρως με θέα την Ακρόπολη από τη μία, τον Λυκαβηττό από την άλλη. Είναι ένα από τα ομορφότερα εστιατόρια της Αθήνας, όχι μόνο για τη θέα (και για τη διακόσμηση, το φαγητό, την ατμόσφαιρα, το σέρβις). Στο βάθος έτρωγαν η Φαίη Σκορδά με τον Γιώργο Λιάγκα, που είναι και οι δύο λαμπεροί, επίσης πανύψηλοι ή φοράνε ντάκους.
Βρήκα κι ένα φρέσκο μαγαζάκι με ανατολίτικα (Άπω λέμε), το «La Tienda», που ξεφοντάρει επειδή είναι φωτεινό και τακτοποιημένο: παρόλο που μου αρέσει η «άρατα-μάρατα» διάθεση των ethnic μπακάλικων, το «Tienda» έχει μια χαριτωμενιά επιπλέον (αστράφτει). Μόνο μην πάρετε τα τσιπς από φυτό-κουλό-που-δεν-είναι-πατάτα (μπλιαχ), προτιμήστε οτιδήποτε σε μπαχαρικό (τέλεια). Και... για τα νέα μας τηλέφωνα: όσο μας πάνε. Κάτι θα βρεθεί μετά.
12°
