Έχω καινούργιο κινητό κι ακόμα το παλεύω: μου βάζει τα ονόματα μπρος-πίσω, έτσι που η «Μαρία Κλάρα» γίνεται «Κλάρα Μαρία» και ο «Πασχάλης πρώην» γίνεται «Πρώην Πασχάλης». Και νυν, τι; Νικολέτα; Μα ήμαρτον…
Το τηλέφωνο λέει δεν έχει λογική, δεν είναι έμψυχο ον ώστε να σφάζομαι μαζί του που δεν βάζει τα ονόματα στη σειρά που τα είχα πριν: για ποιο λόγο ταξινομεί την «Έρη Μαλλιά» (φίλη κομμώτρια) ως «Μαλλιά Έρη», δεν το καταλαβαίνει κανείς. Πιθανότατα για να μη βάψω ποτέ τη ρίζα. Ποιο μηχάνημα χωρίς λογική, πονηρές προθέσεις ή μαύρο χιούμορ θέλει να κάνει τον «Δημήτρη αδερφής» (τεχνίτη που σύστησε η αδερφή μου) «Αδερφή Δημήτρης»….; Ή το «Κηπουρός Μαργαρίτας», «Μαργαρίτα Κηπουρός»; Θέλω να πω, αυτές δεν είναι απλές αντιστροφές ονομάτων, εδώ ο καλλιτέχνης έχει προσθέσει σίγμα τελικό κι έχει γενικότερα μεγαλουργήσει. Με αποτέλεσμα να μην μπορώ να βρω κανέναν και, κυρίως, να μην μπορώ να στείλω μήνυμα όχι στο σωστό άνθρωπο, ούτε καν στο λάθος…
Από την άλλη, το παλιό μου κινητό είναι μια κοτρόνα που τώρα τη χρησιμοποιούμε σαν, χμ, κοτρόνα για να κρατάει την πόρτα ανοιχτή (και πριν έτσι του φερόμασταν. Αλλά ποτέ δεν μετέτρεψε κανέναν πρώην μου σε τραβεστί). Έγραφα ατέλειωτα μηνύματα με το ένα δάχτυλο, ακριβώς όπως γράφω στο πληκτρολόγιο. Το κουνούσα (shake it) για να πάρει μπροστά. Όταν το έβαζα πάνω στο τραπέζι (ΓΚΟΥΠ) σε τίποτε εστιατόρια της προκοπής, όλο και κάποιος το σκέπαζε διακριτικά με την πετσέτα, να μην καρφωνόμαστε ότι είμαστε της Κα-Γκε-Μπε. Ήταν η ντροπή της κινητής τηλεφωνίας αλλά το αγαπούσα. Σνιφ. Κι επειδή σιχαίνομαι τις αλλαγές όσο και την τεχνολογία… δεν θα το άλλαζα ποτέ από μόνη μου.
Τέλος πάντων άλλαξε, ας το πάρω απόφαση κι ας συνεχίσω τη ζωή μου τηλεφωνώντας στην Κλάρα Μαρία και στον Αδερφή Δημήτρη και στον Μαργαρίτα Κηπουρό να κάνουμε ωραία παρέα μαζί με τον Πρώην Πασχάλη. Πήγα μια μέρα στο Σύνταγμα: είχα να κατέβω την Ερμού τουλάχιστον ένα χρόνο, από τις αρχές της εγκυμοσύνης μου, και αισθανόμουν έξω απ’ τον κόσμο. Ήτανε Σάββατο – ό,τι χρειάζεται για να νιώσει κανείς μέσα στον κόσμο με το παραπάνω, σε σημείο δηλαδή να του βγαίνεις (του κόσμου) από το ρουθούνι: γινότανε ο χαμός, πατείς-με-πατώ-σε, και δεν ήτανε εκπτώσεις, Χριστούγεννα, εκλογές, πόλεμος, ούτε καν Πάσχα (ακόμα), ένα απλό Σάββατο του 2009 ήτανε. Οι ζητιάνοι από τα πεζοδρόμια της Σταδίου μετακομίζουνε στην Ερμού τα Σάββατα, μαζί με τις ανάπηρες μανούλες, τα άρρωστα παιδάκια, νηστικά βρέφη και τα κουλά μουσικά τους όργανα. Δεν φτάνει δηλαδή που καρα-στριμώχνεσαι για να περάσεις, προσέχεις μην πατήσεις και ζητιάνο ξέμπαρκο. Οι Ινδιάνοι μουσικοί που παίζουν ολόκληρη τη Συμφωνία των Κομάντσι σε διάφορες γωνιές της Αθήνας, τα Σάββατα είναι στην αριστερή μεριά της Ερμού όπως κατεβαίνεις, μετά τα Marks & Spencer. Οι μίμοι, βαμμένοι χρυσοί ή τενεκεδί, στέκονται κοκαλωμένοι μπροστά στην εκκλησία. Διάφοροι κάμεραμέν από κανάλια και καναλάκια σε ρωτάνε «εσείς τι πιστεύετε για τη συζυγική πίστη;» (έλα αποτέτοιο στον τόπο σου, κανονικά). Κάτι οκτάχρονα παίζουν μπουζούκι και τραγουδάνε «είμαι εγώ γυναίκα φίνα ντερμπεντέρισσα» στη γωνία της Αθηνάς. Κάποιος πουλάει πλαστικές ντομάτες που όταν τις πετάς στο χώμα γίνονται νιανιά, αλλά μετά ανασυγκροτούνται και ξαναγίνονται ντομάτες. Άλλος πουλάει τσάντες που παραμένουν τσάντες όσο κι αν τις πετάξεις, κι όσο προχωράς, έξω απ’ το σταθμό του μετρό στο τέρμα της Ερμού πωλούνται τα άπαντα μαζί με τη θεία τους – φουλάρια, ταγάρια, αντίκες, σταχτοδοχεία, ποδήλατα, μπιζού, διακοσμητικά, τσαρούχια, πορτοφόλια, γυαλιά, τηλέφωνα… ναι, ακόμα και τηλέφωνα. Που φαντάζομαι θα κάνουν τη Μαργαρίτα Κηπουρό ακόμα χειρότερα – μαφιόζο μπράβο, ας πούμε, ή νταλικέρη…
Ο στόχος εκείνο το Σάββατο στην Ερμού ήτανε το “Promod”, κατάστημα με γυναικεία ρούχα για το οποίο κοβότανε φίλη στιλίστρια επειδή έχει (και) μεγάλα νούμερα. Όντως το “Promod” είναι η χαρά όχι μόνο της εύσωμης αλλά και της «πήρα-πέντε-κιλά-και-παραμένω-τρέντι». Έχει υπέροχα παρδαλά φορεματάκια σε όχι-πάρα-πολύ-φτηνές-αλλά-λογικές τιμές (€30 και πάνω) και είναι πράγματι trendy με έναν μη-καταπιεστικό τρόπο. Και κόβω τις παύλες αυτή τη στιγμή, το ορκίζομαι.
Δεν έχω άλλα μαγαζιά για απόψε, ο κολλητός μου πήγε στον «Μπακαλόγατο» στη Φωκίωνος Νέγρη και μου είπε τα καλύτερα – μεζέδες πεντανόστιμοι, καλές τιμές (€ 20-25), φιλικό περιβάλλον, ζεστό μαγαζί κ.λπ. Τα μεταφέρω όπως τα παρέλαβα. Ακόμα έχω την Ερμού στο κεφάλι μου, έναν τύπο που έπαιζε σιτάρ στη μια γωνία κι έναν με κιθάρα στην άλλη, ζευγάρια με μωρά στα καρότσια να σκυλοπαλεύουν με το πατείς-με-πατώ-σε (ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΠΑΥΛΑ!), ουρές στα ταμεία, καστανάδες (!), λατερνατζήδες, φιστικάδες και κοσμοσυρροή στο μη περαιτέρω, μικροπωλητές, τραγουδιστές, ζογκλέρ, πορτοφολάδες, ζητιάνοι και πάει λέγοντας σε πλήρη ανάπτυξη… Θαυμάτων Αυλή, Η, όπως θα ’λεγε κι ο Τηλέφωνος Κινητός μου. Ή ο Βρετανός ξάδερφος στο «Αστερίξ στη Βρετανία»…
11°
