Λες και ήταν χθες μαθαίνουμε για φρέσκιες λαμογιές που όμως μοιάζουν περσινές, πάλι κάποιοι έφαγαν ενώ κάποιοι άλλοι βράζουν τις παντόφλες τους και όλοι οι υπόλοιποι βράζουμε στο ζουμί μας. Δεν αλλάζει τίποτα τελικά, μήπως να το εκμεταλλευτούμε αυτό για να νιώσουμε ασφάλεια;
Δεν νιώθουμε ασφάλεια, εκτός κι αν είμαστε η Ραπουνζέλ ψηλά στον πύργο και μακραίνουμε τα ωραία μαλλιά μας. Που δεν είμαστε (κουρούπες όλοι). Ζούμε στη χώρα της ανασφάλειας, σα να μην έφτανε η ζωή η ίδια, δηλαδή, που στη φυλάει σε κάθε γωνία, τα τελευταία χρόνια στη φυλάει και η πατρίδα σου. Το Σύστημα, η εξουσία, η εφορία, το κράτος, οι ΔΕΗ-ΟΤΕ-ΕΥΔΑΠ-ΙΚΑ και οι φίλες τους, η κινητή τηλεφωνία όταν έχει κέφια, οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες, η χώρα ολόκληρη με τις δομές και υποδομές της στην έχει στήσει να σου πάρει όχι μόνο τα σώβρακα αλλά και ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Εσύ σκίζεσαι ότι ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΠΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ, αλλά τζάμπα κόπος.
Το ίδιο Σύστημα έχει τσαμπουκαλευτεί και κυνηγάει επικίνδυνα άτομα – καλλιτέχνες, ηθοποιούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, μουσικούς, ανθρώπους που επί μία τριετία τουλάχιστον έχουνε μείνει στον άσο από σκασμένες εταιρείες παραγωγής, κανάλια, επιτροπές, θέατρα και παράγοντες. Χρωστάει (ο καλλιτέχνης) στη ΔΟΥ ή οπουδήποτε επειδή μέσα στην καλλιτεχνία του έκοψε παραστατικά για λεφτά που δεν εισέπραξε. Και δεν τα έφαγε από άλλους αυτά τα λεφτά, ούτε καν απ’ τον εαυτό του. Το Σύστημα όμως είναι κυριλέ, δεν κυνηγάει όσους βάρεσαν κανόνια κι αφήσανε απλήρωτο πλήθος, ίσα-ίσα που τους δίνει εκπομπές, υπουργεία, δεξιά-χέρια-υπουργών, βήμα να λένε τη στραβή τους και προβολείς στα κούτελα. Κυνηγάει όμως τον Καπετανόπουλο που είπε «τι τον χτυπάτε, αφού είναι δεμένος!». Γιατί κι εμείς τις τρώμε, δεμένοι-λουκάνικα, κι ούτε παλεύουμε πια να λυθούμε επειδή το Σύστημα, σαν να μην έφτανε που μας κλωτσάει, μας κατουράει κιόλας…
Τα σκέφτεσαι και δυσκολεύεσαι όλο και πιο πολύ να είσαι Ούφο. Ψοφάς να πας σ’ ένα μπαράκι ή σινεμά ή θέατρο, αλλά σ’ έχουνε σκάσει πια, σου ’χει βγει το Σύστημα από το ρουθούνι – κι ας έχεις την Ουφοσύνη στο κύτταρο λόγω (ελληνικής) ιθαγένειας. Εκτός που δεν έχεις λεφτά, δεν έχεις και διάθεση. Είσαι στο «αϊ-σιχτίρ» κάθε πέντε λεπτά.
Πέρασα μια τέεεεεελεια Δευτέρα στη ΔΕΗ (διακανονισμός) με ατέλειωτες ουρές παραιτημένων ανθρώπων: όλοι κλαιγόμασταν, αλλά όλοι πληρώναμε τελικά. Η οικογένεια πολυτέκνων, που είχε κομμένο ρεύμα από την Παρασκευή, κάπως πλήρωσε μια δόση για να επανασυνδεθεί, να φάει κανένα τοστ. Οι ανάπηροι έμπαιναν πρώτοι στην ουρά αλλά κι αυτοί πληρώνανε, και μια καλή κυρία ΔΕΗτζού έδινε εντολές να επανασυνδεθεί το ρεύμα μέχρι τις 3.00, που είχανε κλείσει πια οι πόρτες και περιμέναμε όλοι κατεψυγμένοι πάνω στο πλακάκι. Κάποιος είπε «γι’ αυτό δουλεύω 20 χρόνια, για να μου επανασυνδέουν το ρεύμα;» και γελάσαμε κρύα, χεχεχε. Ξέρουμε περιπτώσεις που ΔΕΝ επανασυνδέθηκε καν το ρεύμα γιατί 20 χρόνια (δουλειάς) δεν είναι εγγύηση ότι μπορείς να ανάψεις τη λάμπα τελικά. Ας μη δούλευες. Μαλακία έκανες.
Να σας πω για μαγαζιά, ωστόσο, γιατί καλή η θεωρία αλλά κανένας δεν ζει με αυτήν (ούτε με πράξη, αλλά οκ). Μετά το τρελό γλέντι στη ΔΕΗ πήγα για ένα ποτό στο μπαρ San Telmo να συνέλθω – και όντως έφτιαξε κάπως το κέφι μου. «San Telmo» είναι μια γειτονιά του Μπουένος Άιρες. Απ’ αυτήν τη γειτονιά εμπνεύστηκαν οι ιδιοκτήτριες κι έκαναν το μαγαζί τους ζεστό, ατμοσφαιρικό, μυστηριώδες, λίγο «Angel Heart». Η μουσική είναι pop-rock, funky όσο χρειάζεται για το μέρος, που έχει κάτι από ροκάδικο, 80s και κάτι από Εβίτα Περόν ταυτόχρονα. Ένα αίθριο μπροστά υπόσχεται ανοιξιάτικα βράδια με τραπεζάκια έξω. Λέγαμε βλακείες με τον Παντελή Αμπατζή και τη Ρίκα Βαγιάνη, κάπως ξεχάστηκαν όλα για μερικές ώρες, η ζωή φαινόταν ρόδινη όπως ήταν υπο-φωτισμένη μέσα στο μπαρ. Το κάνουν αυτό τα μπαρ, όταν είναι σωστά: δίνουν στη ζωή μια άλλη απόχρωση, για λίγο έστω – αλλά το λίγο είναι καλύτερο από το ντιπ καθόλου.
Ένα απόγευμα πήγα τα παιδιά μου στα «Αηδονάκια», το παραδοσιακό λούνα-παρκ από το οποίο περνάνε χιλιάδες μαμάδες εδώ και είκοσι χρόνια, τόσα όσα δουλεύουμε για να πληρώνουμε ρεύμα. Ήμασταν με ειδικό ντιλ («Ελληνίδες Μαμάδες») και το κάθε παιδί φορούσε βραχιολάκι των 7,50 ευρώ που του επέτρεπε να μπει στα περισσότερα μπεμπέ-τρενάκια, καρουσέλ, αυτοκινητάκια κ.λπ. μέχρι να πλαντάξει. Χωρίς το βραχιολάκι, η κάθε «βόλτα» σε παιχνίδι είναι 2,50 ευρώ, και με δύο παιδάκια δεν συμφέρει καθόλου – τα πας μόνο στο «σκουλήκι», το τρενάκι-θρύλο, κι αμέσως μετά τα σβερκώνεις και φεύγεις. Ενώ χτυπιούνται πίσω σου ότι είσαι άδικη, κι εσύ και η ζωή. Θέλεις να τους πεις «πάρτε το απόφαση, κοντούληδες, έτσι θα είναι η ζωή από δω και πέρα», αλλά δεν το κάνεις γιατί ελπίζεις πάντα. Τι ελπίζεις, κι εσύ δεν ξέρεις. Αλλά δεν τους το λες ούτε αυτό γιατί το έχουνε καταλάβει – το μπόι τούς λείπει, όχι το νιονιό...
San Telmo, καφέ μπαρ, Χαϊμαντά 25, Χαλάνδρι, 210 6800.949
Αηδονάκια, λούνα-παρκ, δαχτυλίδι Αμαρουσίου
«Angel Heart», ταινία-cult του Alan Parker (’87) με τον Mickey Rourke
14°
