Σηκώνει ποτό η κατάσταση. Στα Εξάρχεια, αλλά cool. Κυνηγάω τον υδραυλικό μέρες τώρα (διαρροή-τσα) ενώ ξε-μαυρίζω με βήμα ταχύ μελετώντας πρακτικά θέματα παιδιώνε, δόσεις, ρυθμίσεις και τα σχετικά. Σαν να μη πέρασε μια μέρα από την αρχή του καλοκαιριού, ορίστε που είμαστε στο τέλος του: περίεργο καλοκαίρι, μπερδεμένο όπως ο καιρός, με αμέτρητα ιατρικά κέντρα, νοσοκομεία, ακτινοδιαγνωστικά και γηριατρικά να αχνίζουνε μέσα στη ζέστη σαν οπτασίες. Τα σκεπάζω βιαστικά (ως εικόνες λέμε) και επαναφέρω διακοπίστικα θέματα – θαλασσίτσες, βουτιές, κολύμπι, βυθούς και κοχύλια. Μα είναι υπέροχα τα ελληνικά καλοκαίρια, όσο χάλια και αν είσαι εσύ προσωπικά δεν μπορεί, θα πας μια μέρα στη θάλασσα. Κι η μέρα κρατάει καιρό μετά, ανοίγει σαν βεντάλια μέσα στο μυαλό σου με μυρωδιές, αίσθηση νερού, θαλασσινή γεύση και ζάλη θερινής παραλίας, λες και λιάζεσαι ακόμα…
Ωραία. Αλλά έχουμε δουλειές τώρα, υποχρεώσεις, όλα όσα έμειναν πίσω το καλοκαίρι επειδή εδώ είναι Ελλάδα κι έχουμε ωραίες δικαιολογίες (ζέστη, μπιτς-μπαρ κ.λπ.). Καθόλου δεν θέλω να σκεφτώ τις δουλειές/υποχρεώσεις που περιμένουν στην ουρά, γκουμούτσες, με μούρες κατεβασμένες, «τράβα εσύ πρώτη, εσύ πρώτη!», έτοιμες να βάλουν τρικλοποδιά η μια στην άλλη έτσι ώστε να μην ολοκληρωθεί τίποτε, ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα…
Βάζω σαγιονάρα και πάω βόλτες, θα ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις άλλη μέρα (που σπάνια έρχεται, είναι κάτι σαν όραμα πετρελαιοπηγής στην έρημο η Άλλη Μέρα, αλλά τη μελετάμε πάντα). Κάνει ζέστη, το κέντρο της Αθήνας είναι μισο-άδειο, ταξί γλιστράνε στην άσφαλτο σαν σε οθόνη, μόνο τα λεωφορεία σε συνεφέρνουν, όχι, δεν πρόκειται για virtual reality, η Αθήνα είναι, τσιμέντα και λαμαρίνες και σκονισμένες βιτρίνες, συχνότερα αδειανές παρά γεμάτες, άπαπα, δεν είμαι στα χάι μου σήμερα, καλύτερα να είχα πήξει στις υποχρεώσεις παρά αυτό, παρά η Αθήνα μέσα από το μάτι του ανθρώπου που είναι ακόμα, ή που θα ήθελε να είναι πάντα, πλάι στη θάλασσα…
Στη Βαλτετσίου όλα είναι ήρεμα. Οι στάνταρ μπατσουάρ-κλούβες στη γωνία της Χαριλάου Τρικούπη, κάποια μαγαζιά που ανοίξανε μέρες τώρα, βουλιαγμένος στη μέση ο πεζόδρομος αχνίζει ελαφρά, ένα σχεδόν-δροσερό αεράκι κατεβαίνει από τον Λυκαβηττό κι ανακατεύει τα μαλλιά μας: αν ήμασταν στην Αγγλία, το αεράκι θα ήτανε φριτζιντέρ και θα ανακάτευε ξερά φύλλα, αλλά δεν είμαστε. Υπάρχουν και χειρότερα, πάντα.
Στον πεζόδρομο, στο ήσυχο κομμάτι του, είναι το «Luxus bar», όμορφο, cool και μυστήριο: δεν μοιάζει με τα κλασικά εξαρχιώτικα μπαράκια (αν και, το «κλασικό εξαρχιώτικο μπαράκι» μπορεί να υπάρχει στο μυαλό μου μόνον, από την εποχή που στα Εξάρχεια έμενε ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Άρης Ρέτσος και, ερμ, η Δάφνη Μπόκοτα).
Το «Luxus» είναι στημένο/διακοσμημένο σε στιλ art deco και Bauhaus, όπως λένε αυτοί που ξέρουν, σαν βερολινέζικο μπαρ από τα δοξασμένα 80s που ήταν όλο αναφορές στα 20s-30s, με ωραία μπάρα και λίγα τραπεζάκια μέσα. Έξω, είναι άλλη υπόθεση, και αυτή μας ενδιαφέρει τώρα. Το «Luxus» ξαπλώνει χαλαρά στον πεζόδρομο, αρπάζει το αεράκι πριν προλάβει να διαλυθεί στην Ιπποκράτους, σερβίρει παγωμένες μπίρες και κοκτέιλ στην «παραλία» της Βαλτετσίου με τόσο cool τρόπο που σε πάει Τζαμάικα κατευθείαν, ή σε πλαζ ελληνικού νησιού, που δεν απέχει και τόσο. Ούτε από Τζαμάικα ούτε από Αθήνα. Τα κοκτέιλ είναι ιδιόρρυθμα (7 ευρώ), τα ποτά στρέιτ (6 ευρώ) και αν πάτε Τρίτη ή Πέμπτη τα χρεώνουν όλα 5 ευρώ. Ακόμα δεν γίνεται χαμός, ακόμα είναι η μετα-διακοπές-Αθήνα που δεν έχει πάρει φόρα, δεν αντιμετωπίζει υποχρεώσεις, ούτε να τις σκεφτεί δηλαδή τις ρημάδες, δεν έχει κάνει ρυθμίσεις, ούτε καν τεστ Παπ, ίσα που έχει πάει τα μισά παιδιά στον οδοντογιατρό (απίστευτο τσιβί!) και σκέφτεται τι ωραίο πράγμα είναι τα παιδιά, ενθουσιασμένα πάντα, ιδίως όταν πρόκειται να πάρουν ΤΣΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΑ ΕΙΔΗ. Παναγία μου. Τι το θυμήθηκα αυτό τώρα;
Funk, soul, jazz και γενικά μαύρη είναι η μουσική στο «Luxus» και κατά καιρούς έχει διάφορους djs στων οποίων τη «σκηνή» δεν είμαι συντονισμένη καθόλου, σόρι, αλλά τα βρίσκετε στο Φέισμπουκ… Μπάι δε γουέι διάβασα άρθρο για τη Βαλτετσίου από το 2008 κι έμεινα κόκαλο, είχε 500 μαγαζιά τότε ο δρόμος, δεν ήξερες ποιο να πρωτο-διαλέξεις. Δισκάδικα τοίχο-τοίχο, αλλά βέβαια πάνε αυτά, ούτε ο Γρηγόρης Ψαριανός δεν αγοράζει πια βινύλιο, έχω κάτι ντάνες που όποτε πάω να τις ξεσκαρτάρω βάζω τα κλάματα και τελικά τους κρατάω όπως είναι τους δίσκους, ακόμα κι εκείνον της Μαντόνα που μοσχοβολάει πατσουλί από τα 80s («Like a prayer», 1989). Και κάτι μου λέει πως θα κρατήσει αυτή η μυρωδιά για πάντα…
18°
