Μα είναι σταυροβελονιά. Ευτυχώς υπάρχει το (ελληνικό!) φαγητό και τα ξεπερνάμε όλα. Δύο πιάτα σχετικά κοντά στη θάλασσα κι ένα μακριά της, καλλιτεχνικά και υπερ-νόστιμα…
Το νυχτερινό τιμολόγιο της ΔΕΗ; Πις οφ κέικ: φθηνότερο ρεύμα 15.30-17.30/02.00-08.00 το χειμώνα, άλλες ώρες όμως το καλοκαίρι, αίτηση, €34 συν ΦΠΑ και μίνιμουμ ένα πρωινό στην ουρά της ΔΕΗ αυτοπροσώπως… Το τελευταίο το υποθέτω, μακάρι να πέφτω έξω. Αλλά όλα, ΟΛΑ όσα κάνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια, προϋποθέτουν minimum ένα πρωινό κάπου όμορφα. Στην Εφορία, σε τράπεζες, στη ΔΕΗ, οπουδήποτε με ατμόσφαιρα γιορτής. Στις όρθιες ουρές όπου όλοι περνάμε αξέχαστα συζητώντας για το φλεβίτη με συνανθρώπους μας εξίσου τσιγαρισμένους με μας.
Η ουρά έχει μπει στη ζωή μας: περίμενα πίσω από καμιά δεκαριά άτομα σε μαγαζί της Ομόνοιας για να αγοράσω κινητό-μπαγκατέλα για τη μαμά μου, που της χάλασε το αρχαίο της και ήθελε ένα στα ίδια γράδα. Πριν από μένα ήτανε κόσμος που αγόραζε χάι τηλέφωνα, των 500 ευρώ. Ήτανε «κάπως» όταν έφτασε η σειρά μου, «Ερμ, των 25 ευρώ, εκείνο το παλιακό», «24,90 είναι», «Ναι, οκέι». Αλλά αυτό είναι το καλό με τις μαμάδες: δεν έχουμε υψηλές απαιτήσεις, τουλάχιστον όχι από την τεχνολογία…
Στο «Αλμυρίκι» λοιπόν (για να αλλάξουμε κουβέντα), ένα θαλασσινό γαλάζιο εστιατόριο-μοντέρνα ψαροταβέρνα στο Κερατσίνι, είναι σεφ η Μαρία Γεωργαλά. Η οποία είναι μεγάλο ταλέντο – κάποτε, ενώ ήμουν πολύ έγκυος, παραλίγο να βάλω τα κλάματα που λόγω κοιλιάς ως το σβέρκο δεν μπορούσα να τελειώσω το μαγειρεμένο από τα χεράκια της φαγητό, τόσο νόστιμο που ήθελα να φάω και το πιάτο. Τη θυμήθηκα με το μενού: καρπάτσιο χταπόδι με αυγά χελιδονόψαρου, λουκουμάδες μπακαλιάρουμε wasabi – αλλά και σαρδέλες στα κάρβουνα, και χταπόδι στιφάδο… το χταπόδι, επειδή η Μαρία είναι αυτή που είναι, έχει φιλοτεχνηθεί με βανίλια και δεν μοιάζει με κανένα άλλο (χταπόδι), οι λουκουμάδες είναι ανάλαφροι και χρυσαφένιοι σε απόλυτη αρμονία με το wasabi, η σαρδέλα είναι ζουμερή και τραγανή ταυτόχρονα… Δεν υπάρχει τίποτα στο «Αλμυρίκι» που να είναι έτσι-κι-έτσι. Ξέρω ότι η «μοντέρνα ψαροταβέρνα» σας φέρνει μια ψιλή ανησυχία, αλλά το «Αλμυρίκι» είναι τίμιο και ανεβαστικό μαγαζί.
Κάθε Πέμπτη έχει έντεχνο λαϊκό πρόγραμμα από τις 9.00 μμ. Είναι ιδανικό για μεσημερο-απόγευμα Κυριακής, με ήλιο στα παράθυρα, με «γεύσεις που σε απογειώνουν», μάλιστα, λες και είμαι μπροσούρα της (παλιάς) Ολυμπιακής. Πραγματικά οι γεύσεις της Μαρίας στο «Αλμυρίκι» είναι ιδιαίτερες. Το λαδολέμονο π.χ. είναι «λουίζας» και ο απλός, ξεροτηγανισμένος γαύρος είναι τραγανός σαν κανένα άλλο γαύρο του κόσμου.
Μεσημερο-απόγευμα καθημερινής κάθισα με τον Μάνο Αντώναρο στο «ΜΟΟUU» στη Γλυφάδα: η θάλασσα δεν είναι δίπλα ακριβώς αλλά τη μυρίζεις, ξέρεις ότι είσαι κοντά της. Ο ήλιος έμπαινε λοξά από τις τζαμαρίες, το σέρβις ήταν φιλικό, το φαγητό τέλειο, οι τιμές λογικότατες (20 ευρώ το άτομο). Πήραμε μπιφτέκι tartare, ντιπ ωμό (ο Μάνος), σαλάτα με πορτοκάλι και καραμελωμένο αμύγδαλο, καταπληκτικά μανιτάρια με λάδι τρούφας… έχει πολλά ωραία πιάτα, μάγουλο με κριθαράκι π.χ., τρυφερά, νόστιμα και υπέροχα – θα πάω με τα παιδιά μου που είναι τα πιο φαγανά έβερ, να τσακίσουνε μια μέρα το μενού μέχρι να πει ήμαρτον.
Το «ΜΟΟUU» λειτουργεί όλη μέρα και τα βράδια μετατρέπεται σε πολύ πετυχημένο κλαμπ με dj τον Βασίλη Έρδα: η μακριά, απλωμένη μπάρα γεμίζει πιτσιρικάδα που ακούει δυνατή μουσική και πίνει μπίρες με τρέλα… κι εδώ υποθέτω ότι είναι πιτσιρικάδα η πελατεία, το μαγαζί έχει μια νεανική αύρα και χαριτωμενιά πίσω από το know how στα κρεατικά, τον ωραίο χώρο και το χορταστικό μενού.
Τέλος, μερικές φορές παίρνω σπιτικό φαγάκι σε πακέτο, ΦΑΓΑΚΙ μάλιστα, από τον Ηλία Μαμαλάκη και το «Μπουκιά και συχώριο»: το μοσχάρι λεμονάτο δεν γίνεται πιο μαμαδέξ, ούτε το κοκκινιστό, ούτε τα σουτζουκάκια σμυρναίικα. Οι αγκινάρες αλα πολίτα είναι υπέροχες. Οι τάρτες και πίτες ημέρας παν-νόστιμες… και δεν έχει ουρά, παίρνεις το φαγάκι σου και φεύγεις κυρία, πας μετά σπίτι και λες «καλέ, δείτε τι έφκιαξα με τα χεράκια μου!» και όλοι σε κοιτάνε με μισό μάτι αλλά επειδή έχουνε συνηθίσει όταν τους χαρίζουν άλογο να το τρώνε, μένει κατευχαριστημένο το (αιχμάλωτο) κοινό.
Το άλλο πρωί πήγα σε δύο διαφορετικά ταχυδρομεία προσπαθώντας να στείλω δέμα σε κολλητό στην Καβάλα, και ο χρόνος αναμονής ήτανε περίπου όσο κάνεις να πας στην Καβάλα, να δώσεις το δέμα στον άνθρωπα, να πιεις έναν καφέ πάνω στη θάλασσα και να γυρίσεις πίσω. Με αεροπλάνο ή με αυτοκίνητο. Αλλά κανένας δεν διαμαρτύρεται εδώ στο Τενεσί, που ωριμάζει το ουίσκι μέσα σε βαρέλια με σταφιδιασμένους πολίτες και άρωμα απελπισίας, όλα συνηθίζονται σε αυτή τη ζωή, πάλι καλά να λέμε. Οι Τενεσιώτες περνάνε τρις χειρότερα – δεν έχουνε καν ένα λαχανοντολμά της προκοπής…
