Μερικές φορές περνάμε ένα βράδυ με φίλους πολύ cool. Γελάμε και λέμε μπούρδες, ανταλλάσουμε ανέκδοτα και αισθανόμαστε πως επικοινωνήσαμε άψογα. Χάρη στο ποτό, τη μουσική και το φαγητό, αλλά βασικά χάρη σε μας. Που είμαστε όλοι αστέρια ή / και ντίρλα.
Όσο πιο πολυσυλλεκτικός (γκάγκα) είσαι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να περνάς καλά τα βράδια που βγαίνεις έξω: οι παρέες σου είναι πολύ διαφορετικές, τα στέκια άλλα αντ’ άλλων, οι συζητήσεις άσ’ τα-να-πάνε-στο-διάολο. Έχεις μεγάλη γκάμα, αν ήτανε μνημείο θα έμοιαζε (η γκάμα σου) με το Ταζ Μαχάλ. Εκτός δηλαδή αν είσαι άντρας στρέιτ, οπότε συζητάς ΜΟΝΟ για ποδόσφαιρο και πολύ σου πέφτει. Ο μέσος στρέιτ εκστασιάζεται όταν περνάει μια ολόκληρη νύχτα μιλώντας για μπάλα. Γυρνάει σπίτι του στις 4 το πρωί σουρωμένος και λέει στο γυναικάκι του «μωρόμουπέρασσσσαυπέροχα!», πριν κατουρήσει το νιπτήρα. Και το γυναικάκι υποψιάζεται ότι ο δικός της δεν ήταν κάπου όπου του έκαναν στριπτίζ διάφορες αλλοδαπές με φούντες στα βυζά όλη νύχτα, γιατί τότε θα της έλεγε ότι πέρασε χάλια και έπαθε λάστιχο, εκτός που έκαψε φλάντζα στην Κατεχάκη. Για να ομολογεί ότι πέρασε υπέροχα, ήτανε σε παρέα της μπάλας. Κάποιος ήξερε κουτσομπολιά για την ομάδα του ή για άλλη ομάδα, κάποιος ήρθε κατευθείαν από τα αποδυτήρια (ντεμέκ) με τρομερές ειδήσεις… του κώλου όλα, εννοείται: οι συζητήσεις περί μπάλας ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια, όπως και οι συζητήσεις περί φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, σινεμά, ζωής, ουσίας και πάει λέγοντας. Είναι ολοκαίνουργιες όταν είσαι 17, μετά γίνονται όλο και πιο vintage, μέχρι που καταλήγουν Beetlejuice.
Οι μόνες κουβέντες που είναι αλλιώτικες είναι οι προσωπικές, αυτές που κάνεις όταν πρωτοβγαίνεις με κάποιον/α και το μάτι σου γυαλίζει ή, σε μια πιο ώριμη νότα, αυτές που κάνουμε εμείς οι γυναίκες όταν έχουμε όρεξη. Με το «προσωπικές» εννοώ μια θεματική γκάμα που πιάνει γκομενικά, σχέσεις, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ψώνια, ρούχα, δουλειές, μαγαζιά, κουτσομπολιά, βιβλία, περιοδικά και ανέκδοτα. Όταν οι παρέες περιλαμβάνουν άντρες στρέιτ, γυναίκες και γκέι, τότε έχουμε το Ελ-Αλαμέιν. Η θεματολογία σκαρφαλώνει το Έβερεστ και γίνεται του γιατρού, αλλά τότε (και μόνον) οι βραδιές παίρνουν έναν αξέχαστο, μοναδικό χαρακτήρα ομαδικής μαλάκυνσης… και έχουν πλάκα. Δεν έχει καθόλου πλάκα αν μια μοναχική κακομοίρα γυναίκα, ή ακόμα πιο κακομοίρα αδερφή, πέσει σε αντροπαρέα που μιλάει για μπάλα, ούτε αν ένας μοναχικός γκαντεμο-στρέιτ βρεθεί σε κύκλο με τρελές που μιλάνε για ψεύτικες βλεφαρίδες, και πώς τις βάζεις χωρίς οξυγονοκόλληση.
Τώρα που έχουν τεθεί όλα αυτά τα σοβαρά θέματα παρέας... είμαι ξανά εκεί που ήμουνα, δηλαδή στο κενό. Θέμα παρέες: Βρέθηκα με παρέα παλιών συμμαθητών στην Καβάλα. Πήγαμε στο μπαρ «Η παλιά βιβλιοθήκη», όπου ένας ντιτζέι με λευκή κοτσίδα και γιλέκο αλά-Ψαριανός έβαζε από «Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά» μέχρι “Bridge over troubled water” με ένα φεστιβάλ Σωκράτη Μάλαμα προς το τέλος, διανθισμένο από Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα και «Μαργαρίτα-Μαργαρώ». Κάποιος από την παρέα ήξερε όλους τους στίχους για το οτιδήποτε, κάποιος άλλος (εγώ) δεν θυμότανε Χριστό, όλοι είχαμε ψιλή πρεσβυωπία και ο καθένας είχε από ένα καλό ανέκδοτο να συνεισφέρει στην παρέα. Το όνομα του μπαρ τα λέει όλα – αποκλείεται να είναι ΙΝ ή έστω ημι-trendy, και μάλλον τείνει προς all-time-classic. Από το ’53 ως το ’84 στο χώρο αυτόν στεγαζόταν η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Καβάλας, και σαν καφέ-μπαρ έχει κρατήσει τη σχετική ατμόσφαιρα γοητευτικής μούχλας και καταπιεσμένης εφηβικής σεξουαλικότητας («σσσσσσς!»). Για την ακρίβεια, εδώ θα παρκάρω τον Γρηγόρη Ψαριανό, αν κάποτε τον πάω στην Καβάλα. Μπορείς να μιλήσεις άνετα αν δεν καθίσεις φάτσα στο ηχείο, και επειδή είναι τόσο oldies but goodies το μέρος, αναγκαστικά ξυπνάει μέσα σου το κτήνος και δεν νοσταλγείς απολύτως τίποτα. Λες χοντράδες ακόμα και πάνω σε στίχους μεγάλου Ισπανού ποιητή, τόσο κτήνος. Άσχετα που αντίστοιχες ασέβειες κάνεις και ανεξαρτήτως τοποθεσίας…
Παρέες ξανά: άλλο βράδυ πήγαμε για φαγητό στο “Dali” με ζευγάρι φίλων που έχω μελετήσει πολλές φορές εδώ και ίσως το κούρασα πια (ο Πανούτσος και η Βιβή, και όχι, δεν θα ξαναβγούμε μαζί τους κάμποσο καιρό για να ξεχαστούμε λίγο). Το φαγητό ήταν υπέροχο, έχουν κάτι πιτάκια στα πρώτα που είναι συγκλονιστικά, οι σαλάτες είναι όλες ασυνήθιστες και πάρα πολύ νόστιμες, το φιλέτο κοτόπουλο και το ορτύκι (έχω ξεμείνει από επίθετα) τέλεια. Οι τιμές είναι ελάχιστα τσιμπημένες – από € 35-45 το άτομο, αλλά με σούπερ φαΐ. Μας βγήκε € 45 επειδή πήραμε ένα μπουκάλι γλυκό κρασί (Moscato D’Asti) στο τέλος, που έκανε € 35 αλλά άξιζε τον κόπο. Να παραγγείλετε το επιδόρπιο «Μπισκοτίνο» και υπολογίστε από ένα στον καθένα γιατί τρώγεται εύκολα. Η μουσική ήταν στο βάθος-κήπος, κάτι που έπαιζε λαλαλουίτα στο μπακ-γκράουντ και δεν σ’ έκοφτε και τόσο. Αλλά όταν το φαΐ είναι ωραίο, το κρασί σωστό και η παρέα καλή… τελειώνεις το βράδυ σου με πλατύ χαμόγελο, ντίρλα, πλην όμως χορτάτος. Είσαι οκέι, και οι άλλοι βλέπονται, και η ζωή σού φέρεται τρυφερά τελευταία έστω κι αν είναι πουτάνα. Κανείς δεν είναι τέλειος. Και καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, επίσης.
Η Παλιά Βιβλιοθήκη: Α΄ Πάροδος Ομονοίας, 2514 003983, Καβάλα
23°
