Το έχω υπ’ όψιν μου ότι καταστρεφόμαστε και μας έχει αυτωθεί το ταμτιριρί. Αν όμως έγραφα «ΧΑΝΟΟΟΟΟΜΑΣΤΕ!» δεν θα διαβάζατε πέρα από τα κεφαλαία (άσε μας, κουκλίτσα μας), γι’ αυτό και τα άλλα-λόγια-να-αγαπιόμαστε: σκληρά και άπονα, αλλά αληθινά λόγια που φτάνουν στο κόκαλο… ή στο πέταλο, ανάλογα.
Θα έχετε παρατηρήσει (με απελπισία) ότι η στήλη σκάει μύτη πλέον κάθε 15 μέρες – και είναι διαρκώς στους δρόμους επειδή μέσα σε δύο βδομάδες ακόμα και το πιο καθιστικό άτομο όλο και κάπου πάει. Κι όταν καταστρεφόμαστε/αυτονόμαστε, το καθιστικό άτομο δεν πάει μόνο του στα νυχτομάγαζα να κάνει ποδαρικό αλλά μαζί με πολύ κόσμο… με τρεις χιλιάδες άτομα, ας πούμε. Τα οποία είναι σκασμένα, καταστρεφο-απαυτωμένα μέχρι τα αυτιά, αλλά ένα Σάββατο θα το πνίξουνε, δεν γίνεται αλλιώς.
Στην περίπτωση του Σάκη Ρουβά… τα (Παρασκευο)-Σάββατα είναι πολλά: νύχτες κατά τις οποίες στο μαγαζί-υπερθέαμα Αθηνών Αρένα μήνες τώρα γίνεται σκοτωμός (3.000 άτομα λέμε). Ο Σάκης εμφανίζεται σε δύο τεύχη, 12.30 και 3.00 – στο δεύτερο ανοίγει το ρεπερτόριό του και λέει χιλιάδες τραγούδια. Στο πρώτο μέρος είναι στα σουξέ του, με τα οποία γκρεμίζεται κανονικά το Σύμπαν και οι Ρουβίτσες κρέμονται από τα μπαλκόνια σαν τσαμπιά μαζί με τους Ρουβίτσους – το κοινό ήταν 50/50. ΟΛΕΣ οι γυναίκες είχανε πάει κομμωτήριο φουλ πανσιόν (ισιωτική, ανταύγειες, βαφή, χτένισμα). Ακόμα και σήμερα, μέσα στο καταστροφιλίκι, αν δεν πας κομμωτήριο πριν τον Σάκη δεν θα πας ποτέ…
Ο Σάκης βγαίνει μετά την Ελένη Φουρέιρα, τους Onirama, το σούπερ μπαλέτο και τις σούπερ γκόμενες-Σπάιντερμεν που κάνουν ακροβατικά με τέλειους μυς παντού, ακόμα και στις βλεφαρίδες. Και ο Σάκης έχει τέλειους μυς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι έκλεισε είκοσι χρόνια στις show business, «έφτιαξε» το ρουβίστικο στιλ, λάνσαρε τις Ρουβίτσες, μετά τις Ρουβίτσες β΄ γενιάς και τώρα τις εγγονές τους… και… είναι εξαιρετικό παιδί, πολυτάλαντο, χαρισματικό, λαμπερό. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που εύχεσαι να τους πάνε όλα τέλεια και να έχουν καλό Κάρμα. Το εύχεσαι αντανακλαστικά, χωρίς να το σκεφτείς, όχι επειδή είναι καλός entertainer αλλά επειδή αυτό που αποπνέει είναι (δεν υπάρχουν άλλες λέξεις) καλό…
Πήγαμε στον Σάκη με τον Γιώργο Παυριανό, που του έχει γράψει πολλά σουξέ («Πάρ’ τα», «Σ’ έχω ερωτευτεί» κ.λπ.) και θα του γράψει κι άλλα, όρεξη να ’χει. Του χώσαμε, επί τη ευκαιρία, και ωραίο μιούζικαλ που έχουμε φιλοτεχνήσει. Έχουμε μανία με τα μιούζικαλ, έστω κι αν σκαρώσαμε μόνο ένα – ποτέ δεν είναι αργά, το Κατεστημένο (του θεάτρου και άλλων ανθρώπων) θα μας αναγνωρίσει σύντομα, αν και έχουν σειρά πολλά Κατεστημένα πριν από το θεατρικό και ας μην κρατάμε την ανάσα μας μη σκάσουμε κιόλας…
Στα μιούζικαλ με τραβολογούσε η γιαγιά μου – με τρομερή ωτίτιδα δεκαετίας ’70 θυμάμαι θολά «Jesus Christ Superstar», ένα λαμπερό Τάκη Μπινιάρη ως Χριστό και, αν δεν τα έχω παίξει τελείως, έναν επίσης λαμπερό Σταμάτη Φασουλή ως Ηρώδη-μεγαλειώδη… Η παράσταση ήταν υπερπαραγωγή, αλλά για πολλά χρόνια μετά έβλεπα στον ύπνο μου τον Χριστό και τον Ηρώδη, αυτοί μου έκατσαν δηλαδή. Τους βλέπω και live – τον Φασουλή όποτε παίζει στο θέατρο, τον Μπινιάρη όταν τραγουδάει.
Τώρα τραγουδάει στην Παλαιά Ιθάκη (ωραίο παραδοσιακό εστιατόριο με ελληνική-προς-διεθνή-κουζίνα) κι έχει κι αυτός το κοινό του, έστω σε άλλη κλίμακα, που τον ακολουθεί πιστά – αν ο Σάκης έχει τις Ρουβίτσες, ο Τάκης έχει τις Μαγδαληνές (σόρι, αλλά «Μπινιαρίτσες» δεν λέει). Το ’85 ο Τάκης είχε πάει στη Eurovision με την μπαλάντα «Αν ήσουν τραγούδι» και δεν έχει πάψει να εμφανίζεται από τότε. Πέρσι τραγουδούσε με τον Σταμάτη Κόκκοτα στην πλατεία Βικτωρίας, π.χ. Είναι άψογος, φτιάχνει κέφι και ατμόσφαιρα, αγαπάει το κοινό του και τραγουδάει ελληνικά, ιταλικά, γαλλικά, αγγλικά τραγούδια, τον άμμο της θάλασσας, από Καλογιάννη μέχρι Simon & Garfunkel. Αν του ξεφύγει κάτι, σημαίνει ότι είναι μάπα τραγούδι και βαριέται να το πει.
Οι νύχτες εξόδου σε κάνουν να ξεχνάς τον πόνο σου. Αν δεν υπήρχαν οι Τέχνες, υψηλές και χαμηλές, οι performers, entertainers, δημιουργοί, τα νούμερα που χτυπιούνται για να σε βγάλουν από την καντίφλα σου… η ζωή θα ήταν πολύ μαύρη και άραχλη. Απλώς θα πλήρωνες χαράτσια, φόρους, εφορίες, απλώς θα έβλεπες φρικαρισμένος την Ελλάδα να απαυτώνεται όλο και πιο πολύ με τα μυαλά στα κάγκελα κι εσένα μαζί. Όχι ότι δεν το βλέπεις τώρα, επειδή και καλά βγαίνεις ένα-δυο βράδια και γίνεσαι ντέφι ακούγοντας χίλια τραγούδια, απλώς το ξεχνάς, για ένα-δυο βράδια λέμε. Μετά έρχεται η κρύα πραγματικότητα και στη φοράει πριν συνέλθεις από το hangover, με τα αυτιά σου να ζουζουνίζουν από ηχεία-τσίτες ή κακορίζικη ωτίτιδα παιδικής ηλικίας… που είναι κάπως σαν την αισιοδοξία – δεν θεραπεύεται με τίποτα και σε κάνει λίγο κουφάλογο με τον καιρό.
Αθηνών Αρένα, Underworld’s club (σκηνοθεσία Απόλλων Παπαθεοχάρης), φιάλη € 150, ποτό € 15, Πειραιώς 166, 210 3471.111
23°
