…Κολλητά με το «πάλης ξεκίνημα», αλλά χωρίς να έχει μεσολαβήσει πραξικόπημα: το «φτου κι απ’ την αρχή» είναι μεγάλη υπόθεση. Αλλά από πού να αρχίσεις, ο ανεπάγγελτος επαγγελματίας; Από το ήμαρτον;
Πιάσαμε την επίκαιρη συζήτηση ένα βράδυ: πώς είναι στα 45, τα 55 ή τα 60 σου να αλλάζεις αναγκαστικά καριέρα, χώρο και αντικείμενο εργασίας, πόσο μάλλον οικονομικό επίπεδο (β΄ υπόγειο). Με την έννοια ότι δεν αφήνεις τη θέση στο μάρκετινγκ επειδή σου πρότειναν να γίνεις εκατομμυριούχος, ούτε τη διαφήμιση επειδή άδειασε η θέση του Richard Branson/Σκρουτζ ΜακΝτακ. Δεν «κλείνεις την πόρτα» στον Τύπο επειδή είναι κακός άνθρωπος ο παλιο-Τύπος, αλλά επειδή πληρώνεσαι με τρίχες. Είσαι Τζουράσικ. Έχεις γυρίσει όλες τις εφημερίδες/τα περιοδικά της χώρας. Καιρός να αλλάξεις πορεία και να πας… πού; Μήπως κάνεις κάτι εντελώς διαφορετικό, ολοκαίνουργιο και συνταρακτικό; Ή μήπως βγεις άπλυτος στη γωνία χωρίς μασέλα και μ’ ένα κεσεδάκι στο χέρι;
Το ολοκαίνουργιο και συνταρακτικό πια έχει χτυπήσει πάτο (τα κάνεις όλα! γουατέβερ!) – σε πιάνει (συν)ταραχή με το τίποτα. Αλλά… αρχίζεις κάτι. Σέρνοντας τα ποδάρια σου, απρόθυμα, πλην όμως το βάζεις μπρος. Έξι μήνες από τώρα θα είσαι θεός: θα έχεις πάρει το κολάι, θα έχεις αφήσει πίσω σου το χάος, αφήστε με να ολοκληρώσω και υπόσχομαι να τα κόψω όλα, σε έξι μήνες μπορεί να είσαι άλλος άνθρωπος. Μπορεί. Αν όμως δεν ξεκουνηθείς ΤΩΡΑ, το «μπορεί» είναι αυτόματα «αποκλείεται».
Η συζήτηση ήταν παρόμοια με οκτώ εκατομμύρια ανάλογες συζητήσεις που εκτυλίσσονται στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό. Αγορεύαμε ενώ τσιμπολογούσαμε στο «Cookabarra» με διάφορα ΜΑΤ να περιφέρονται τριγύρω, σαν ματιασμένα όμως, όχι με σαφείς οδηγίες («σφάχτε τα μαλακισμένα!» π.χ.). Τρώγαμε νόστιμα σουβλάκια κοτόπουλο με λεφτά τόσο λίγα που δεν τα θυμάμαι. Φάγαμε διάφορα, από περίεργα γεμιστά γκουρμέ πιάτα μέχρι απλά και συνηθισμένα, που όμως όλα είχανε τη σφραγίδα… του σεφ, να πούμε; Τι δουλειά έχει ένας σεφ στα Εξάρχεια; Μήπως είναι πρώην διαφημιστής που τώρα στα γεράματα έμαθε τα γράμματα; Μπράβο πάντως, γιατί τα έμαθε μια χαρά…
Γενικά το «Cookabarra» είναι μοντέρνο, ευχάριστο και πολύ καλύτερο από ό,τι αξίζει στην περιοχή: ξεφοντάρει με το φαγητό, το ντεκόρ και την ατμόσφαιρά του – αν κάποιος σου ’λεγε ότι βρίσκεται στο Κολωνάκι ή στα Χανιά π.χ., θα το έχαβες αμέσως. Μόνο οι τιμές (€ 15-20 το άτομο) είναι εξαρχιώτικες. Μιλάμε για τη γειτονιά της Αθήνας που στα 80s φιλοξενούσε όλο τον κόσμο, μέχρι και τον Αντώνη Καφετζόπουλο!Sic transit Gloria Swanson – για τα Εξάρχεια, όχι για τον Αντώνη, που απλώς μετακόμισε αλλού. Περιττό να πούμε ότι στο «Cookabarra» τρώνε εκτός από φοιτητές και οι δικηγόροι, γιατί θα διαμαρτυρηθείτε ότι δεν μετράει μια κι οι δικηγόροι τρώνε παντού. Και θα πέφτετε έξω, έχουνε συμμαζευτεί πολύ τελευταία. Σχεδόν δεν τρώνε. Ή δεν είναι πια δικηγόροι.
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε: πολύ καλό με σχετικά λογικές τιμές για ψαροταβέρνα ποιότητας είναι το «Άργουρα» στις Τζιτζιφιές. Αν πάτε, να πάρετε καπνιστό χέλι με μελιτζάνα και μελιτζανόπιττα, όπως και κολιό καπνιστό. Γενικά όλα τα καπνιστά ήταν αξεπέραστα, στο τσακ ήμουν να ξαναρχίσω το κάπνισμα. Κι εδώ κάνουν δημιουργικά πράγματα με παραδοσιακές συνταγές. Η αυλή είναι γεμάτη γλαστράκια με βασιλικούς όλων των ειδών, που μοσχοβολάνε από μακριά. Μέσα το «Άργουρα» είναι σαν νησιώτικη ψαροταβέρνα, στο πιο σικ. Και «Άργουρα» είναι ένα χωριό στην Εύβοια που λέγεται τώρα «Αργυρώ».
Πίσω στη μάσα, για να μην ξεπέφτουμε σε φιλοσοφικούρες: τέλειο take away με παραδοσιακά ελληνικά φαγητά είναι ο «Δόμνας», με πολύ καλές τιμές – από 2 μέχρι 5-8 ευρώ το κάθε πιάτο. Το χοιρινό με σέλινο είναι μαμαδέξ εντελώς, οι λαχανοντολμάδες επίσης, και έχει γιουβαρλάκια που όμως τα γράφει στο μενού «γιουβερλάκια». Κι ο Δόμνας μπορεί να ήτανε κάποτε καλλιτέχνης ή ταξιτζής, μετανόησε όμως και το ’ριξε στη μαγειρική με σούπερ αποτελέσματα. (Ή ήτανε πάντα μάγειρας; Έχει τη μαμά και δύο θείες του στην κουζίνα να αυγοκόβουν τα γιουβαρλάκια; Ποιος ξέρει, άραγε. Και ποιος σκοτίστηκε, εδώ που τα λέμε.)
Θέλω να πω, δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα κάνεις για πάντα αυτό που έκανες πάντα. Και πως το να κάνεις κάτι που δεν το έχεις ξανακάνει ποτέ είναι καλύτερο από το να μην κάνεις τίποτα. Ναι, du’h όντως. Οι μεγάλες λέξεις (ποτέ, πάντα, φορέβα, ασφάλεια, σιγουριά, μισθολόγιο, αποζημίωση, επιδόματα, μέλλον κ.λπ.) έχουνε πάρει δρόμο μαζί με τα ευρά. Όσο πιο γρήγορα το πάρουμε απόφαση, τόσο το καλύτερο.
Ουφ. Τα είπα και ξαλάφρωσα – ένιωσα πιο κοντά (μια συνάφεια) με τους κλασικούς σχολιαστές επικαιρότητας των μεγάλων εφημερίδων, από αυτούς με τα γυαλιά και τις γραβάτες, τους μισθολογιο-αποζημιωσομανείς που όμως τα λένε τόσο ωραία, οι άτιμοι, ώρες-ώρες. Κι αυτοί ακόμα θα αναγκαστούν να αλλάξουν επάγγελμα όπου να ’ναι. Θα μάθουν να φτιάχνουνε γιουβαρλάκια τσίλικα, από κει που δεν κατάφεραν 50 χρόνια να βράσουνε ούτε μπουλόνι...
