Βράδυ-βράδυ περνά ο καιρός κι έρχεται ένα πρωί (είδατε;) που δεν θυμάσαι ποιο βράδυ έκανες ποια ανοησία, κι ευτυχώς που ούτε η ανοησία σού έρχεται, οπότε είσαι τζετ. Βράδυ-βράδυ περνά ο καιρός κι έρχεται ένα πρωί (είδατε;) που δεν θυμάσαι ποιο βράδυ έκανες ποια ανοησία, κι ευτυχώς που ούτε η ανοησία σού έρχεται, οπότε είσαι τζετ. Όχι έτοιμο να απογειωθεί, αλλά το τζετ είναι τζετ. Αν ήτανε κάτι άλλο θα το έλεγαν Μήτσο, οπότε πάλι καλά που είναι (άντε!) τζετ.
Όταν κάτι είναι σωστό, άψογο και κατά πώς πρέπει, λέμε πως είναι «τζετ». Δεν το λέμε εμείς-εμείς, αλλά τα παιδιά μας, τα γκομενάκια νεαρής ηλικίας και όσοι ανωμαλίδηδες νεάζουν στο Facebook. Από πού βγήκε η έννοια, θεός κι η ψυχή της – λίγα είναι τα τζετ που βαράνε μύγες επειδή δεν είναι σε θέση να πετάξουν; Ή τα τζετ που έχουνε προβλήματα με άλλα τζετ; Βέβαια κι όταν πρωτο-ακούστηκε η έκφραση «τα πήρα στο κρανίο» πάλι δεν ξέραμε από πού προέκυψε. Κι επειδή αυτές οι συζητήσεις που αφορούν προέλευση κουλών εκφράσεων είναι από τις πιο βαρετές και (σόρι) θεόκουλες, την παρατάω στη μέση πριν τα πάρει στο κρανίο κανένας εκεί έξω ο οποίος ήτανε τζετ μέχρι προ τινός αλλά έχουνε γίνει τα νεύρα του πατατάκια.
Βράδυ σε μπαρ μάς έλεγε κάποιος για φίλη μαθηματικό που λύνει 80 ασκήσεις την ημέρα για να εξασκεί τη μνήμη της. Το μπαρ ήταν το «56», κλασικό μέχρι εκεί που δεν παίρνει, με τζαζ μουσική στο βάθος και ατμόσφαιρα ιδανική για παράνομα ζευγαράκια. Όχι ότι τα νόμιμα δεν έχουνε θέση, κάθε άλλο, απλώς το «56» σού κάνει ΤΟ τέλειο μέρος να φέρεις άτομο κατά τα άλλα σοβαρό με ανεξήγητη όμως διάθεση τσιλιμπουρδίσματος. Είναι σκοτεινό με το σωστό τρόπο, κυριαρχεί το λαχούρι παντού, οι μερίδες ουίσκι είναι τεράστιες και πριν το καταλάβεις καλά-καλά ή και άσχημα-άσχημα, είσαι κουδούνι, αδερφέ μου. Εξομολογείσαι τα πάντα. Ευτυχώς που ως παράνομο ζευγαράκι ήρθες εδώ και δεν πήγες σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό ή σε μπουζουχτσίδικο να αρπάξεις το μικρόφωνο, π.χ., να τραγουδήσεις τον αητό που έγινε πιτσούνι… Πάμε στο θέμα των μαθηματικών: για να λύσω 8 ασκήσεις την ημέρα το βλέπω χλωμό, πόσο μάλλον 80 ασκήσεις. Ποτέ δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι ακούμε, ποιαν παντρεύτηκε ο τραγουδιστής και αν έβρεχε το βράδυ που σε γνώρισα (άλλωστε, ήταν βράδυ). Θυμάμαι άσχετα πράγματα σε άσχετες στιγμές και τα συνδυάζω με κουλούς τρόπους όταν γράφω fiction, πράγμα που δεν συμβαίνει πολύ συχνά τελευταία… ίσως επειδή δεν εξασκώ τη μνήμη μου λύνοντας (παραλίγο να γράψω «πίνοντας») ασκήσεις. Δεν μπορεί, θα υπάρχει κι άλλος τρόπος, κατάλληλος για ανθρώπους χωρίς έφεση στην πρόσθεση, που δεν κατάλαβαν ποτέ τι νταλκά βαράει η τετραγωνική ρίζα και η διαίρεση εξ ολοκλήρου, σαν άθλημα.
Με την ίδια απορία (πώς εξασκείς μνήμη σου) βρέθηκα στο «Οικείο» – μια χαρά, με 35 ευρώ τρως άψογα, σε ωραίο περιβάλλον, με διασημότητες Κολωνακίου στα διπλανά τραπέζια να φέρονται διακριτικά. Τα πιάτα ημέρας και τα ορεκτικά είναι πολύ καλά και μόνο τα επιδόρπια μας φάνηκαν «λίγα»… επίσης επειδή στο «Οικείο» έχουνε πήξει στη διασημότητα δεν εντυπωσιάσθηκαν από φίλο διάσημο που είχαμε στο τραπέζι, με αποτέλεσμα να μη σκοτωθούν με ιδιαίτερο σέρβις και να μη μας κεράσουν το κλασικό λικέρ στο τέλος. Το αναφέρω επειδή με το συγκεκριμένο διάσημο φίλο δεν έχει ξαναγίνει αυτό, όλοι κάνουνε τούμπες. Μου φάνηκε παράξενο δηλαδή μέχρι που έμαθα ότι δίπλα τρώει η Ντόρα Μπακογιάννη, χιλιάδες υπουργοί και πάρα πολλοί πλούσιοι…
Ετεροχρονισμένα δυστυχώς σας λέω ότι ήταν πολύ ωραία η 2η Agro Quality Festival στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, με μικρούς παραγωγούς και παραγωγούς βιολογικών προϊόντων απ’ όλη την Ελλάδα – έβρισκες τα πάντα, από λάδια, όσπρια, φρουτολαχανικά και μέλια μέχρι τυριά, μαστίχα, χυμούς, ζυμαρικά, αλλαντικά, μυρωδικά, τσάγια, κρασιά, λικέρ, σαπούνια και αλεύρια. Εντυπωσιαστήκαμε πάρα πολύ με τα απίστευτα πράγματα που παράγει η Ελλάδα… αλλά δυστυχώς τα παράγει στο βρόντο, την τρώνε τα καρτέλ, την κατακλέβουν οι μεγάλες αλυσίδες, της χρωστάνε τα σουπερμάρκετ, τη φεσώνουν οι μεταπράτες, και η Ελλάδα μένει στο τέλος τσέτουλο λες και δεν παράγει ντιπ τίποτα. Είναι ωραίο πάντως να βλέπεις σ’ ένα μέρος μαζεμένα τόσα τέλεια είδη διατροφής με νόστιμες συσκευασίες, σε κάνει να εύχεσαι να είχες κάναν Αμερικάνο μαζί, τον Τζορτζ Κλούνεϊ π.χ., ώστε να καμπάρντιζες, «yes, all these are from Greece! And the kavourmas also!».
Στο «Αμερικάνος» κολλάει το «New York sandwiches» (ορκίζομαι ότι δεν το έκανα επίτηδες, καιρό ήθελα να γράψω γι’ αυτό και δεν έβρισκα έναν Αμερικάνο πρόχειρο! Τώρα που μας έκατσε ο Κλούνεϊ να τον αφήσω να πάει χαμένος;). Το «New York Sandwiches» λοιπόν είναι ένα μεγάλο, εντελώς αμερικάνικο σνακ μπαρ στη γωνία του Πύργου Αθηνών, με τεράστια σάντουιτς και τα (αμερικάνικα) bagels – με τοπ, το bagel με pastrami (4,95), τόσο χορταστικό που το λες μίνι-γεύμα κιόλας. Αν δεν θέλεις να το πεις τζετ, ώστε να τελειώσεις όπως άρχισες, δηλαδή στο παρα-τσακ να τα πάρεις στο κρανίο…
14°
