Το πρώτο διαµέρισµα που έζησες µόνη σου στην Αθήνα; Πού µεγάλωσες και πού ζεις τώρα; Ήταν στα Εξάρχεια. Παραµένω εκεί, στα 96 m2 µε καλούς γείτονες, διακριτικούς και φιλικούς. Μεγάλωσα στους Αγίους Αναργύρους.
Η πρώτη σου δουλειά στην Αθήνα… Σε διάφορα µαγαζιά, όπως το παλιό «Χοροστάσιο». Ωραίες εποχές τότε...
Τα 3 πράγµατα που αν έλειπαν θα έκαναν την Αθήνα λίγο οµορφότερη… Οι πολυκατοικίες, τις σιχαίνοµαι αν και ζω σε µια... οι στενοί δρόµοι και η έλλειψη ορατού κράτους πρόνοιας.
Ένα «αθηναϊκό» µυστικό που κρατούσες µέχρι τώρα… Η καλύτερή µου βόλτα από 17 χρόνων ήταν να παίρνω το λεωφορείο, να έρχοµαι στην Πλάκα και να περπατάω στον ήλιο.
Ποιο στέκι της Αθήνας χάθηκε και σου λείπει; ∆εν µου λείπει κανένα στέκι. Αν µου λείψει κάτι θα είναι οι άνθρωποι.
Πρώτο ραντεβού στην Αθήνα; Κάπου ψηλά. Ίσως σε κάποια συναυλία στον Λυκαβηττό.
Το αγαπηµένο σου αθηναϊκό θέατρο… Τόσο ως ηθοποιός αλλά και ως θεατής έχει ενδιαφέρον να βρίσκοµαι σε πολύ διαφορετικές θεατρικές σκηνές, όπως το θέατρο «Θησείον», το «Αµόρε» ή το σηµερινό Εθνικό.
Ποιος σκηνοθέτης θα ήθελες να γυρίσει µια ταινία για την Αθήνα; Ο Όρσον Ουέλς, αν ζούσε.
Μια «µόνο στην Αθήνα» ιστορία που σου έχει συµβεί; Ένα ποίηµα του Σαχτούρη που έλεγε: «∆εν είναι καλοκαίρι δεν είναι άνοιξη, είναι χειµώνας/ περνάν τα χρόνια, περνούν οι εποχές κι αυτή η καρδιά ως πότε θα αντέξει;/ Σήµερα είδα έναν άνθρωπο φώναζε, στριφογύριζε µε ορµή το σακάκι του και φώναζε για το διάβολο και τον Θεό/ κι εγώ µε το µπερέ και το κόκκινο κασκόλ ξεχνάω ολοένα, ξεχνάω/ σε λίγο θα ξεχάσω και ποιος είµαι/ και τότε...»
Ένα στιγµιότυπο που διαπίστωσες την οικονοµική κρίση; Η εξάπλωση της βίας. Είτε το βλέπει κανείς σε ανθρώπους που ψάχνουν τα σκουπίδια είτε σε ακραίες συµπεριφορές ρατσιστικού χαρακτήρα.
19°
