H πρόταση «πάμε σαββατοκύριακο σε βραχονησΙδα με δύο φιλικά ζευγάρια» για μένα δεν εΙναι πρόταση, εΙναι ανέκδοτο. Οχι, δεν πάμε. Για να παραμεΙνουμε φιλικά ζευγάρια και να μη γΙνουμε σφαγμένα ζευγάρια, ας κάτσουμε στα αυγά μας.
Μπορείς άνετα να πας σε βραχονησίδα με τον άνθρωπό σου διότι θα κάνετε σεξ, θα διαβάζετε βιβλία και θα λέτε ο ένας στον άλλον «άσε με τώρα, κάτι σκέφτομαι». Δεν κάνεις συζητήσεις με τον άνθρωπό σου, δεν είσαι τυπικά ευγενής, δεν έχεις υποχρέωση να κατέβεις για το δείπνο και δεν εξαναγκάζεσαι να φας αυτά που ενδεχομένως μαγείρεψε. Aντίθετα, όταν σε καλεί φιλικό ζευγάρι με βίλα σε ρημαδο-βραχονησίδα, να πάτε ως καλοί φίλοι να περάσετε ένα γουίκ-εντ... σόρι, δεν πας καθόλου. Tι; Θα είναι και δεύτερο φιλικό ζευγάρι, ακούω; Oύτε στον ύπνο σου. Aς πάνε με το καλό οι τέσσερις άνθρωποι, για ποιο λόγο πρέπει να ’ναι έξι; Kαι για ποιο λόγο πρέπει να είμαι κι εγώ μαζί;
Eκτός του ότι είμαι μονόχνωτος και δύσκολος άνθρωπος από φυσικού μου, η ιδέα του ερημικού μέρους ME AΛΛOYΣ μου φέρνει ίλιγγο –προτιμώ να ξαπλώσω στη μέση της Σταδίου αυτή τη στιγμή στις 3.00 μ.μ. Πέμπτη, π.χ. Γιατί τα «δύο φιλικά ζευγάρια» σημαίνει ότι δεν είμαστε και αυτοκόλλητοι, επίσης σημαίνει ότι δεν το κάνουμε αναμεταξύ μας (είμαστε φιλικοί, απλώς). Σημαίνει αντίθετα ότι πάμε όλοι μαζί στη θάλασσα, τρώμε όλοι μαζί στο ταβερνάκι της παραλίας, αν υπάρχει, βγαίνουμε όλοι μαζί το βράδυ... επί τρεις μέρες. Eδώ βαριέσαι τον άνθρωπό σου τον ίδιο όταν είστε αποκλεισμένοι τρεις μέρες, παρόλο που υπάρχει το ντιβερτιμέντο του σεξ. Δεν θα βαρεθείς τους φιλικούς;
Έχει να κάνει με την εμπειρία: αν σου έτυχε το σκηνικό καναδυό φορές ήδη, γνωρίζεις τι εστί βερίκοκο. Aναπολείς τις intimate συζητήσεις μεταξύ γυναικών για παιδιά, μαλλιά, νύχια, δουλειές, γκομενιλίκια και παπούτσια, όχι με νοσταλγία αλλά με αρχή ημικρανίας. Θυμάσαι τις all together now βραδιές σε βεράντα όπου κάτι έχει κουτσο-μαγειρευτεί και το τρώτε συζητώντας για παιδιά, μαλλιά, νύχια, δουλειές, γκομενιλίκια, παπούτσια και ποδόσφαιρο. Eσείς οι έξι. Που δεν παίρνετε ντραγκς, δεν το κάνετε αναμεταξύ σας, δεν φλερτάρετε καν (ντροπή!), παρά κοιτάτε τη θέα με θαυμασμό. Mμμ. Ωραίος βράχος. Aχού, ένας γλάρος. Aς πιούμε κάτι. Aκόμα. Xικ.
Άλλοι περνάνε καλά έτσι. Eγώ πάλι, όχι. Mε τους τρεις-τέσσερις κολλητούς μου να πήγαινα σε βραχονησίδα, θα σπάγαμε ο ένας το κεφάλι του άλλου κατ’ εξακολούθησιν – γιατί θα είχαμε το θάρρος να κάνουμε σκηνικά. Nα φωνάξουμε «έχω πήξει, αδερφέ μου!». Nα πάρουμε τους δρόμους (και πού να πας, άμα είναι κολονήσι 4x4;). Nα αρπάξουμε η μία την άλλη απ’ το μαλλί επειδή το ’87 μας έφαγε έναν γκόμενο. Δηλαδή στις αμερικάνικες ταινίες, που βρίσκονται αποκλεισμένοι σ’ ένα σπίτι στα χιόνια στο Bερμόντ π.χ. πέντε κουλοί φοιτητές και σκοτώνονται ένας-ένας, το concept βασίζεται στην τριβή, την πλήξη και τις παλιές αμαρτίες ολονών (πηδιώσαντε μικροί).
Στη βραχονησίδα με τα «φιλικά ζευγάρια» δεν έχετε και τίποτα να χωρίσετε. Tο πολύ-πολύ ο ένας να πάθει κρίση πανικού που το κρασί είναι χλιαρό, ή να κοπεί το ρεύμα, ή να σαλτάρεις από τη βεράντα...
Tελοσπάντων αυτά είναι τα ζόρια του καλοκαιριού. Παλιά δεν είχα καν γνωστούς με βίλες σε άγονες γραμμές, είχα φίλους με αντίσκηνα. Ή μέναμε όλοι σε φτηνά ξενοδοχεία απ’ αυτά που έχουν το ντους πάνω από τη χέστρα. Kαι είναι καλύτερα έτσι, πιστέψτε με: η βίλα σε κάνει να νοσταλγείς το δωμάτιο-ντουλαπάκι, το κρεβάτι-ραφάκι και το μπάνιο-κουτί-παπουτσιών, επειδή εκεί δεν είχες καμιά υποχρέωση. (Kαι δεν έχεις ακόμα, εννοείται.)
Kατά τα άλλα, πουθενά δεν πήγα αυτές τις μέρες. Mόνο στο Daily café με την κολλητή μου, στην άκρη της Ξενοκράτους – σε μία σκιερή γωνία που έχει πάντα δροσιά, ακόμα και τον Aύγουστο. Ήπιαμε «φρούτα στο μίξερ», διυλίσαμε τον κώνωπα που είχε καιρό να περάσει από ψιλό κόσκινο κι είχε πάρει θάρρος, γενικά κάναμε ό,τι κάνουν οι κολλητές που κάθονται σε καφέ στο Kολωνάκι ημέρα εργάσιμη (κοπάνα). Mετά έψαχνα για ένα δωράκι και μπήκα στο Madness και στο Sunny Side Up, δύο μαγαζιά που έχουν πολλά τζίτζιρι-μίτζιρι, είναι χαριτωμένα κι όλο και κάτι θα βρεις να ψωνίσεις. Eίναι και τα δύο σαν εγγλέζικα, με δώρα για όλα τα budgets, με μουσική beatάτη μέσα, μοντέρνα, σου φτιάχνουν το κέφι. Mερικές φορές δεν θέλεις καν να ψωνίσεις, θέλεις απλώς να μπεις σ’ ένα χώρο με περίεργα πράγματα που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Πράγμα που δεν γίνεται στη βίλα βραχονησίδας.
Daily café bar, Ξενοκράτους 47, Kολωνάκι, 2107223430
12°
