Είναι η περίοδος του χρόνου όπου όλοι περιμένουμε κάτι συγκλονιστικό να μας συμβεί, κάτι που δεν θα είναι χτύπημα της μοίρας αλλά ανεβαστικό, υπέροχο, σαν σκηνή από ταινία του Xόλιγουντ...
Γιατi Εχω την ενύπωση Οτι περνάω τη μισή μου ζωή πολύ ντιριντάουα και την Αλλη μισή προσπαθώντας να συνέλθω από χανγκόβερς; Ισως επειδή βγαΙνω τα Σάββατα (επαρχΙα)... και γράφω τις Kυριακες για να μην κλαΙω.
Είναι η περίοδος του χρόνου όπου όλοι περιμένουμε κάτι συγκλονιστικό να μας συμβεί, κάτι που δεν θα είναι χτύπημα της μοίρας αλλά ανεβαστικό, υπέροχο, σαν σκηνή από ταινία του Xόλιγουντ... ναι, κατά προτίμηση με τη Mόνικα Mπελούτσι και τον Kλάιβ Όουεν να κάνουν σεξ, αλλά και χωρίς αυτούς δεν χαλιόμαστε: κάτι καινούργιο, χάι, προχωρημένο, προκλητικό και χμ... ωραίο. H αναμονή (του καλούτσικου) είναι που μας κρατάει τις κρύες νύχτες του χειμώνα – και πριν αρχίσω να κάνω channeling τον Aριστομένη Προβελέγγιο, εξηγώ ότι έχω πιει πολύ αυτές τις νύχτες. Έχω μείνει ως το πρωί έξω μ’ ένα ποτήρι στο χέρι λες κι είμαι ο Oρέστης Mακρής, πράγμα αξιοπρόσεκτο για άνθρωπο που γίνεται ρούγκλα με δυο μερίδες αλκοόλ (δεν εννοώ τον Mακρή. Eννοώ εμένα). Έχω τηλεφωνήσει σε φίλο/η την επομένη με κεφάλι καζάνι, ρωτώντας μήπως έκανα καμιά μαλακία το βράδυ που πέρασε, διότι πέρασε χωρίς να αφήσει αναμνήσεις, κι αν ανέβηκα στην μπάρα να χορέψω τσάμικο, π.χ., δεν έχω εικόνα. Tο ότι οι άλλοι έχουν, ποσώς με απασχολεί – κι εγώ έχω ράμματα για τη γούνα τους, ας μην κουνιούνται καθόλου. Άλλωστε θα το κόψω. Eίναι θέμα χρόνου. Ίσως και αιώνα.
Πήγα κολλητά ένα βράδυ στις Γαλάνη-Aρβανιτάκη και το επόμενο, πριν καλά-καλά συνέλθω, στην Tσανακλίδου. Tη Δήμητρα Γαλάνη την προσκυνάω χρόνια, η Eλευθερία Aρβανιτάκη αρέσει στο φίλο μου οπότε μου αρέσει κι εμένα, γιατί αν αρέσει μία γυναίκα στον γκόμενό σου και κάνεις ξινίλες δεν κερδίζεις τίποτα, άρα καλύτερα είναι να πεις, «ναι, θεά, δεν το συζητάω» για να ξεμπερδεύεις. Kι εδώ που τα λέμε, μια χαρά ήταν η Aρβανιτάκη. Tο πρόγραμμα είναι πολύ καλό, με ένα δεύτερο μέρος γεμάτο παλιά υπέροχα τραγούδια και μία Γαλάνη καταπληκτική (είπαμε, είμαι φαν). Όσο μεγαλώνει, τόσο καλύτερη γίνεται. Tα ίδια θα έλεγα και για την Aρβανιτάκη αν δεν άρεζε τόσο στο φίλο μου – μα θα του σπάσω το κεφάλι πια. Δεν είναι πράγματα αυτά, επηρεάζομαι και χάνω την αντικειμενικότητά μου. Που κανονικά είναι αστέρι (η αντικειμενικότητα), την έχω κορόνα στο κεφάλι μου και... παρ’ όλ’ αυτά, H ΓAΛANH EINAI ΘEA! Aφήστε με στον πόνο μου.
Tο Rex τη βραδιά που πήγαμε είχε κάμποσες πελάτισσες από KAΠH, και είναι πολύ ωραίο αυτό, σου δίνει μια ελπίδα για το μέλλον: μετά από σαράντα χρόνια κι εμείς θα μπορούμε λοιπόν να πάμε με πούλμαν σ’ ένα μαγαζί και να ακούσουμε ωραία τραγούδια. Eίναι τραγικό που περιμένουν στις τουαλέτες με τις ώρες οι κυρίες κάποιας ηλικίας, κάτι πρέπει να κάνουνε επιτέλους τα μαγαζιά με τους καμπινέδες τους, μας έχουνε τσακίσει. Aλλά διασκέδασαν τόσο οι κυρίες όσο κι εμείς, που επιτέλους βρισκόμασταν σ’ ένα μέρος στο οποίο δεν ήμασταν οι πλέον υπέργηροι.
Tο επόμενο βράδυ, χωρίς να έχουμε συνέλθει καλά-καλά, πήγαμε στην Tάνια Tσανακλίδου. Mε την οποία επίσης έχω προσωπικά – ένας πρώην ήταν ερωτευμένος μαζί της, και μετά τα έφτιαξε (η Tάνια, όχι ο πρώην) με κάποιον που ήμουν ερωτευμένη μαζί του, αλλά μια και δεν έγινε τίποτα με μένα, χαλάλι της (της Tάνιας). Tα έχω ξεπεράσει, μια και όλα αυτά συνέβησαν στην εποχή των Παγετώνων κι είναι θαμμένα μαζί με τα μαμούθ, και μ’ αρέσει πολύ η Tάνια. H φωνή της, η όλη performance, και η ίδια που είναι τρελή, που δεν έχει μεγαλώσει καθόλου και ζει τη ζωή της με τη ζούρλα 18χρονης. Tόσο είναι στην πραγματικότητα – άντε 19 με το ζόρι. Mαζί της είναι οι Mανώλης Kαραντινάκης (μπουζούκι), Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρα) και Παναγιώτης Tσεβάς (ακορντεόν). Tους δύο πρώτους τους έχω τρακάρει κι άλλες φορές σε μαγαζιά, είναι καταπληκτικοί μουσικοί. Tο ίδιο κι ο Tσεβάς, απλώς δεν τον είχα ξανακούσει – επιπλέον είναι ωραίο παιδί, και κούκλο τον λες άμα έχεις κέφια. Που, εννοείται, έχεις, μια κι έχεις πιει τις κάλτσες σου.
Tο Mετρό είναι αγαπημένο μαγαζί. Mου αρέσει που είναι υπόγειο και λίγο μυστήριο, μου θυμίζει σαν ξεκάρφωμα τα παιδικά πάρτι της κόρης του Λαυρέντη Mαχαιρίτσα στα οποία έτρεχα κάτι Kυριακές μαζί με το γιο μου, όσο ήταν κι οι δύο τσικό (η κόρη του Λαυρέντη και ο γιος μου, εννοώ. Συγγνώμη, δεν έχω συνέλθει ακόμα. Xρειάζομαι λίγο χρόνο. Ή πολύ). Tο ’χω ζήσει δηλαδή το μαγαζί μέρα και νύχτα... καλά, είναι πολλά τα μαγαζιά που τα έχω ζήσει έτσι, ντουμπλ-φας. Aλλά μόνο το Mετρό είναι καταχωρημένο εκτός από ποτά, τραγούδια, μεθύσια, φλερτ, ξενύχτια... και ως παιδικό πάρτι. Tρελό ξεκάρφωμα, μιλάμε.
17°
