Κωστής Σπυράκος: Η αναπηρία, η αποφοίτηση από το Πολιτικό Τμήμα της Νομικής ως αριστούχος και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει - Τι λέει η μητέρα του.
Ο Κωστής Σπυράκος πάσχει από ένα σοβαρό σύνδρομο που προκαλεί τυφλότητα και βαρηκοΐα − η χαρά που αισθάνεται και η ευκολία που απολαμβάνει ο μέσος άνθρωπος όταν έχει τις αισθήσεις του, όραση και πλήρη ακοή, όταν απολαμβάνει χρώματα, παραστάσεις, μουσική, δεν υπάρχει στη δική του ζωή. Υπάρχει όμως μελέτη, πίστη, αποφασιστικότητα και πείσμα, και επιπλέον ένας ήπιος, ευχάριστος χαρακτήρας, όπως λένε όσοι τον ξέρουν καλά. Κι επειδή είναι φιλικό άτομο με πάντα θετική διάθεση, τον ξέρουν πολλοί συμφοιτητές του. Οι οποίοι τον σέβονται και τον αγαπούν.
«Στη νοοτροπία και την κοινωνική αποδοχή έχει σημειωθεί, νομίζω, πρόοδος σε σχέση με το παρελθόν. Το πρόβλημα παραμένει, όμως, και είναι σοβαρό, στην έλλειψη πρακτικής υποστήριξης που θα ενδυναμώσει τα άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες λόγω αναπηρίας. Υπάρχει έλλειψη θεσμών που να ασχολούνται με τα άτομα με αναπηρία, έλλειψη υποδομών, ήδη στα σχολεία, στη συνέχεια τα πανεπιστήμια, και φυσικά τους χώρους εργασίας», λέει η μητέρα του Κωστή, η δικηγόρος Μελίνα Μουζουράκη. «Πολλοί καθηγητές του Κωστή τον εξέτασαν προσπαθώντας να προσαρμόσουν την εξέταση στις δυσκολίες του, για παράδειγμα εξετάζοντάς τον σε συνθήκες ησυχίας. Άλλοι, όμως, δεν είχαν κατανόηση - μία φορά εξετάστηκε προφορικά έξω από το αμφιθέατρο, στο διάδρομο… Ο Κωστής δεν ακούει καθαρά όταν είναι όρθιος σε ένα διάδρομο με φασαρία περίγυρου. Γενικότερα, επειδή τα άτομα με αναπηρία δεν "κυκλοφορούν", δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την εμφάνιση ή τις ανάγκες τους. Για παράδειγμα, ό,τι κάνει ένα άτομο με αναπηρία, παίρνει τον διπλάσιο χρόνο από τον χρόνο που χρειάζεται ένα άτομο χωρίς αναπηρία, κι αυτό πρέπει να το λαμβάνει υπόψη του (ο μέσος καθηγητής, αλλά και ο μέσος πολίτης). Σημαντικό είναι πώς θα αξιοποιήσει η κοινωνία ένα άτομο με αναπηρία, ή να το πούμε αλλιώς: πώς ένα άτομο με αναπηρία θα είναι χρήσιμο και δημιουργικό. Δηλαδή μπορεί ένα άτομο με σοβαρή αναπηρία να απαλλαγεί από τη διαδικασία των Πανελληνίων και να μπει στο Πανεπιστήμιο χωρίς να δώσει εξετάσεις, το θέμα είναι τι θα κάνει από κει και πέρα; Τι θα κάνει όταν τελειώσει τις σπουδές του;»
Αφήνει τη φράση της μετέωρη παρόλο που καταλαβαίνουμε και οι δύο πόσα πράγματα δεν είναι αρκετά: οι δομές, η υποδομή, η συμπαράσταση, η αναγνώριση της έξτρα προσπάθειας του φοιτητή με αναπηρία, η έμπρακτη αντιμετώπισή του σαν ισότιμο μέλος της ομάδας και της κοινωνίας, άρα ως μέλος για το οποίο απαιτείται ιδιαίτερη πρόβλεψη για να είναι ίσο με τα άλλα μέλη. Η ελληνική κοινωνία έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι τα άτομα με αναπηρία είναι «αόρατα». Λόγω πρακτικών δυσκολιών, δεν είναι ενεργά επαγγελματικά ή κοινωνικά.
Η Μελίνα μου λέει ότι γίνεται ένα συνέδριο στην Αμερική κάθε τρία χρόνια για άτομα με αναπηρίες, και η ενθάρρυνση, η επιβράβευση που δίνεται στους συμμετέχοντες είναι εντυπωσιακή: «Δίνουν βραβεία, διακρίσεις, πρακτική βοήθεια, είναι περήφανοι για τα κατορθώματα των παιδιών με αναπηρία, κάτι που δεν βλέπω να υπάρχει εδώ… Ακόμα κι εγώ είχα μια, ας πούμε, μια κακώς νοούμενη αξιοπρέπεια και εσωστρέφεια στην αρχή…»
Μιλάει επειδή ελπίζει να βοηθηθεί κάποιο άλλο παιδί, να πάρει δύναμη από την ιστορία επιτυχίας του Κωστή, που ξεχειλίζει από δύναμη: ένα έξυπνο παιδί, που δεν ζήτησε ποτέ έξτρα μεταχείριση λόγω της αναπηρίας του, δουλεύει σιωπηλά και δεν διαμαρτύρεται, για τίποτα. Θέλει να κάνει μεταπτυχιακό, τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα η γεωπολιτική και τα θέματα ασφάλειας, λατρεύει την Ελλάδα, που είναι «το ιδανικό του». Όλα αυτά τα λέει η μαμά του, ηρωίδα στα μάτια μου, μιας και καταφέρνει να τα βγάζει πέρα, μέρα με τη μέρα, σε μια πραγματικότητα που δυστυχώς δεν αφήνει πολλά περιθώρια προόδου σε άτομα με αναπηρίες. Μιλάει με τόση τρυφερότητα, αγάπη και περηφάνια για τον γιο της, που μεταδίδει και σε μένα αυτά τα ωραία συναισθήματα – μαζί με την ελπίδα ότι η ιστορία επιτυχίας του Κωστή θα δώσει φτερά σε άλλα παιδιά, τα οποία βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση με αυτόν, και θα ορκιστούν μια μέρα στην τελετή αποφοίτησής τους ως αριστούχοι με το ίδιο σθένος και την ίδια δύναμη με τον Κωστή.
Η ελπίδα, όπως ξέρετε, μεταδίδεται έτσι, από ιστορία σε ιστορία, και πολλές φορές καταφέρνει να αλλάξει την Ιστορία…
