Athens Flying Week: Μικρές αναμνήσεις ενός μεγάλου έρωτα

Ο ήχος ενός μαχητικού αεροπλάνου δεν μου είναι απλά γνωστός, αλλά οικείος, νοσταλγικός και τολμώ να πω αγαπητός. Σε μεγάλο βαθμό μεγάλωσα με αυτόν, και αυτό επειδή ο πατέρας μου είναι απόστρατος ιπτάμενος και αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας. Το αεροπλάνο «του» ήταν το McDonnell Douglas F-4 Phantom, και έτσι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στην Ανδραβίδα, ιδιαιτέρως τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, όταν εγώ πήγαινα σχολείο. 

Η μητέρα μου, οι αδερφές μου και εγώ δεν μέναμε μόνιμα εκεί, αλλά στην Αθήνα. Πηγαινοερχόμασταν ωστόσο σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο και περνάγαμε μεγάλο μέρος του καλοκαιριού στη Διασπορά της 117 ΠΜ (Πτέρυγα Μάχης). Οι τελευταίες μου αναμνήσεις από εκεί είναι από το 1996 όταν ο πατέρας μου ήταν Διοικητής στο ΚΕ.Α.Τ (Κέντρο Αεροπορικής Τακτικής), όταν ήμουν πια στο Γυμνάσιο.

Σαν παιδί όμως, έχω τόσες ανεξίτηλες εικόνες από τον κόσμο αυτό…έναν κόσμο ζεστό, «κλειστό», ιδιαίτερο, αλλά πάνω απ’ όλα όμορφο: την Πτέρυγα Μάχης, τα γραφεία, μαχητικά αεροπλάνα, είτε παρκαρισμένα είτε εν κινήσει, τα οχήματα «Follow Me» τα οποία πάντα μου άρεσαν, συναδέρφους και φίλους του πατέρα μου να περνάνε από δίπλα μου με τη στολή πτήσης, να με βλέπουν και να λένε «Ωπ, Ελενάκι, τι κάνεις; Ψάχνεις τον μπαμπά σου;». Όλοι ξέραμε όλους, όλοι γνώριζαν τα παιδιά όλων, είμασταν μια μικρή κοινότητα, όλοι με ένα κοινό.

Θυμάμαι να κάθομαι στην αυλή του σπιτιού στη Διασπορά και να διαβάζω Αστερίξ ή να σκαρφαλώνω δέντρα και να τα ακούω να πλησιάζουν, να κοιτάω ψηλά, να τα βλέπω να περνάνε τόσο κοντά μου, και να σκέφτομαι «έχουν ασκήσεις πάλι σήμερα». Θυμάμαι σε μια γιορτή της Αεροπορίας να κάνω βόλτα στην ΠΜ και να μπαίνω σε ένα παρκαρισμένο F-4, να μετράω κουμπάκια και διακόπτες και να ρωτάω τον πατέρα μου πως στο καλό θυμάται τι κάνουν όλα αυτά.

Θυμάμαι ότι τις Πέμπτες είχαν νυχτερινές πτήσεις. Θυμάμαι ότι μια Πέμπτη μας πήρε μαζί, εμένα και την μεγάλη μου αδερφή, και μας πήγε στη Βάση και μέσα στον Πύργο Ελέγχου, κοντά στον αεροδιάδρομο, για να παρακολουθήσουμε από εκεί τις πτήσεις αυτές. Έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια από τότε, κι όμως θυμάμαι ακόμα τον ήχο όταν πλησίαζαν, την ταχύτητα με την οποία ξεκινούσαν, και, πάνω απ’ όλα, το κόκκινο χρώμα που έβγαινε από τις πίπες των κινητήρων (afterburners) και την αντίθεση που η μετάκαυση αυτή έκανε στο σκοτάδι. Παρακολουθούσα για ώρα με ανοιχτό το στόμα και τα μάτια ορθάνοιχτα να απογειώνονται, το ένα μετά το άλλο· τους πιλότους να δηλώνουν έτοιμοι μέσα από αυτό το «τέρας», και μέσα από την κάσκα τους, και να δέχονται το «all clear» για την απογείωση.

Τώρα, υπάρχει ένας τοίχος στο πατρικό μου ο οποίος μαρτυρά και μνημονεύει τον κόσμο αυτό: της Πολεμικής Αεροπορίας, του πατέρα μου και των συναδέλφων του, του δικού μου και των τόσων άλλων παιδιών σαν και μένα. Πλάκες και πιστοποιητικά χιλιάδων ωρών πτήσης, εξειδικεύσεις, τεχνικές αεράμυνας, και άλλα πολλά. Τώρα, οι αδερφές μου και εγώ «τσακωνόμαστε» για το ποια θα κρατήσει την κάσκα, τις στολές πτήσης, και το ξίφος (όλες την κάσκα θέλουμε, άντε και τα μπουφάν τα flight).

Τώρα, ο πατέρας μου συχνά μου λέει «α ρε Ελένη, έπρεπε να σ’ είχα κάνει πιλότο» (καθότι γνωρίζει την αγάπη μου για την ταχύτητα), και εγώ πάντα του απαντάω «τι να σας κάνω που τότε δεν δεχόσασταν γυναίκες πιλότους». Η αλήθεια όμως είναι ότι ο κόσμος αυτός των ενόπλων δυνάμεων δεν ταιριάζει πολύ στην προσωπικότητά μου. Δεν είμαι της ιεραρχίας και του leadership. Θα ‘θελα μόνο να πετάω τα αεροπλανάκια μου και μετά να φεύγω. Ο πατέρας μου, αντιθέτως, φαίνεται να ήταν γεννημένος για αυτό.

Τώρα, όποτε έχω την ευκαιρία του ζητάω να μου περιγράψει με εξονυχιστική λεπτομέρεια, ανεξάρτητα εάν το έχει ξανακάνει τόσες φορές στο παρελθόν, ιστορίες, αναμνήσεις, και περιπέτειες που είχε στην πολυετή καριέρα του. Και ακόμα και τώρα, τις ακούω κάθε φορά, με τον ίδιο ενθουσιασμό, το ίδιο ενδιαφέρον, και τον ίδιο θαυμασμό.

Όταν, λοιπόν, χθες βρέθηκα στο Athens Flying Week, στο αεροδρόμιο της Τανάγρας, και άκουσα τον ήχο του πρώτου μαχητικού αεροπλάνου που πέρασε από μπροστά μου, όλες αυτές οι αναμνήσεις ήρθαν ξανά στο προσκήνιο. Και ενώ είχα το κινητό στα χέρια μου για να βγάλω φωτογραφίες και βίντεο και να το αποθανατίσω, αποφάσισα, έστω για λίγα λεπτά, να το βάλω στην τσέπη, να κλείσω τα μάτια, και να ξαναζήσω ένα μικρό, αλλά τόσο αγαπημένο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.

Όταν τα ξανάνοιξα και παρακολουθούσα πια τις επικίνδυνες μανούβρες που έκαναν τα αεροπλάνα αυτά για να διασκεδάσουν εμάς, τους χιλιάδες παρευρισκόμενους στη «γιορτή» αυτή, ζήλεψα: την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και αδρεναλίνης που ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν την ευκαιρία να βιώσουν από πρώτο χέρι. Αναρωτήθηκα τι θυσιάζουν για να είναι «εκεί πάνω», τι αποκομίζουν, πόσο δούλεψαν, και πόσα ρίσκαραν για να είναι εκεί· πόσο ρισκάρουν κάθε φορά που φοράνε τη στολή, βάζουν την κάσκα, δένονται στη θέση τους και κλείνει η καλύπτρα από πάνω τους.    

Όπως είπε και ένας φίλος μου όμως πρόσφατα…έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες!